*Dzisiaj, 3 maja, wróciłam z wizyty u znajomych w Zakopanem. Atmosfera była ciepła, choć większość gości zupełnie mi obca. Wszyscy rozmawiali, śmiali się, nakrywali do stołu. Zauważyłam parę: mężczyznę po pięćdziesiątce i dziewczynę, najwyżej dwudziestosiedmioletnią. On – stateczny, z dystyngowaną siwizną, ona – subtelna, promienna, z uśmiechem jak poranne słońce. Nazywali się Marek i Kinga. Ona cały czas zwracała się do niego „tatusiu”. A ja, naiwna, siedziałam rozczulona: „Jak pięknie, gdy córka i ojciec są tak blisko”.
Gdy zaczęli zbierać się do wyjścia, Kinga z uśmiechem rzuciła: „Czas do domu, synek nie zaśnie bez nas”. Zaniemówiłam. Po ich wyjściu spytałam gospodarzy szeptem: „Jak to rozumieć? Jaki synek? Czy oni są małżeństwem?”. Potwierdzili skinieniem. Tak, mąż i żona. Tak, mają wspólnego syna. A „tatuś” to tylko żart. Gdy zaczynali się spotykać, ekspedientka w Biedronce wzięła Kingę za córkę Marka. Od tamtej pory tak już zostało. Najpierw dla śmiechu, potem z przyzwyczajenia.
I wtedy usłyszałam ich historię. Historię, która brzmiała jak dowcip, a stała się dowodem – wiek to nie przeszkoda dla miłości.
Marek był kiedyś malarzem. Utalentowanym, ale jak to często bywa – niezaradnym życiowo. Za sobą miał dwa małżeństwa. Dorosłą córkę, z którą kontakt się urwał. Problemy z alkoholem, samotność i wrażenie, iż życie przeciekło mu między palcami. W wieku 45 lat nagle się zatrzymał. Spojrzał w lustro i zrozumiał – tak dalej nie może być. Zaczął malować, ale nikt nie kupował. Aż pewnego dnia poznał Kingę – dziewczynę dwadzieścia lat młodszą. Sam nie wiedział, co ona w nim znalazła. Nieogolony, bez grosza przy duszy. A ona popatrzyła – i została.
Jej miłość była jak tlen. Dla niej rzucił picie, wziął się w garść, znów zaczął tworzyć. Obrazy w końcu znalazły nabywców, potem były wystawy, propozycje dekorowania restauracji. Pojawiły się pieniądze, stabilizacja, sens. Minęło dziesięć lat. Teraz mają piękne mieszkanie w Warszawie, podróżują, wychowują syna. Ona jest żoną szanowanego człowieka. A przecież na początku widziała w nim tylko zmęczonego „wuja” w zniszczonej kurtce.
Oczywiście, przyjaciółki i matka kręciły palcem przy skroni: „Kinga, co ty robisz? On mógłby być twoim ojcem!”. Może i ona miała wątpliwości. Ale poszła za głosem serca. I nie pomyliła się. Marek uważa ją za swój cud. Dar, na który nie zasłużył. Stał się ojcem, jakim nigdy wcześniej nie był – cierpliwym, troskliwym, oddanym. Bawi się z synkiem, czyta mu bajki, chodzi na spacery. choćby z dorosłą córką odbudował relacje. Zobaczyła, iż się zmienił.
Ten „nierówny związek” okazał się szczęśliwszy niż wiele par w tym samym wieku. Znam takich historii więcej. Mój znajomy, szef kuchni w Krakowie, ożenił się w wieku 50 lat z dwudziestopięciolatką. Wcześniej nie podchodził do garnków, a teraz nie dopuszcza do nich żony: „Idź do kina, nie przeszkadzaj szefowi!”.
Bo mężczyźni po czterdziestce to najlepsi mężowie. Mają już za sobą bieganinę, błędy, nasycenie życiem. Pragną spokoju, domu, miłości. Doceniają każdą chwilę z rodziną. Dla młodych kobiet są interesujący – to nie rówieśnik gadający o imprezach, ale człowiek, który wiele przeszedł, potrafi słuchać i chronić. Może być przewodnikiem, oparciem. A przy tym – przyjacielem i kochankiem.
Przede wszystkim jednak starsi mężczyźni stają się wspaniałymi ojcami. Ja też. Mojej młodszej córce jest osiem lat, a mnie – 54. Wszyscy mówią, iż wreszcie jestem takim tatą, jakim zawsze powinienem być. Wcześniej nie potrafiłem. Nie dojrzałem. A teraz – tak.
Biegam rano w parku. Nie dla mody, ale bo chcę żyć. Długo. Nauczyć córkę jeździć na rowerze, przytulić, gdy przyniesie jedynkę, być przy niej na pierwszej randce. To najlepsze paliwo życia. Nie piwo przed telewizorem i gadanie o działkach.
Jacques Cousteau powiedział kiedyś: „Małe dzieci przedłużają życie”. Sam został ojcem jeszcze po siedemdziesiątce. To nie żart. Mężczyzna z małym dzieckiem to motor. Jest wysportowany, pełen energii. Bo ma dla kogo żyć. Nie patrzy na inne kobiety – jego serce jest zajęte. Nie narzeka na rząd. Myśli o szkole, lodach, wycieczkach. Chce wracać do domu. Do swoich.
W wieku pięćdziesięciu lat być dobrym ojcem – to nie wyczyn. To przywilej. I większy zaszczyt niż bycie „królem grillowania”.
A gdy młoda żona dojrzewa, różnica wieku znika. Zostaje tylko miłość. Prawdziwa, dojrzała, wywalczona. jeżeli więc wahasz się, czy związać się z kimś starszym o dwie dekady – spójrz na Marka i Kingę. Gdzie żart o „tatusiu” stał się początkiem najszczęśliwszego związku ich życia.*
