Ich córka była w śpiączce przez miesiące, lekarze twierdzili, iż nie ma nadziei. Gotowi się z nią pożegnać, rodzice stanęli przy jej szpitalnym łóżku po raz ostatni.

Ich córka pozostawała w śpiączce od miesięcy, a lekarze nie dawali już nadziei. Gotowi pożegnać się z nią, rodzice stanęli przy jej szpitalnym łóżku po raz ostatni.
Wszystko wskazywało na to, iż wszechświat miał okrutne poczucie humoru, gdy chodziło o rodzinę Nowaków. Przez lata Piotr i Krystyna ścigali echo dziecięcego śmiechu w pustym domu. Przemierzali sterylne korytarze klinik leczenia niepłodności, trzymając się za ręce, tylko po to, by spotkać się z współczującym uśmiechem i stanowczym potrząśnięciem głowy. Krystyna pielgrzymowała do świętych miejsc, choćby do Jerozolimy, a Piotr, jej wierny rycerz, zawsze był u jej boku. Ale niebiosa milczały.
W końcu, zmęczeni latami tęsknoty, pogodzili się z losem. Postanowili zbudować rodzinę na nowy sposób. Mieli adoptować nie jedno, ale dwoje dzieci. Dwie dziewczynki, które wypełnią ciszę.
Rankiem, gdy mieli jechać do sąsiedniego województwa, do domu dziecka, z którym korespondowali od miesięcy, dom wibrował nerwową energią. Krystyna pakowała kanapki w kuchni, gdy zapach pieczeni wołowej, który zwykle uwielbiała, nagle przyprawił ją o mdłości. Ogarnęła ją fala nudności tak gwałtowna, iż ledwo zdążyła dobiec do łazienki.
Wycieczka została odwołana. Zamiast jechać ku nowej przyszłości, pojechali do lokalnej przychodni. Tam, w małym, niepozornym gabinecie, wszechświat w końcu ujawnił swój żart: Krystyna była w ciąży. Szesnaście tygodni.
Piotr oszalał z radości. Jego okrzyk echem rozniósł się po całej przychodni. Ściskał lekarza, pielęgniarkę, próbował choćby uściskać doniczkową paproć w kącie. Ginekolog, surowa kobieta, zagroziła wezwaniem ochrony, jeżeli nie przestanie przekładać jej starannie ułożonych broszur o opiece prenatalnej. Od tego dnia ich życie skupiło się wokół jednego punktu: nadchodzącego cudu. Piotr stał się strażnikiem, łowcą-zbieraczem najwyższej klasy. Polował na targowisku jak jastrząb, wypytując sprzedawców o azotany i pestycydy, wracając z najlepszymi ekologicznymi serami, owocami i warzywami dla swojej królowej. Krystyna, kobieta z magistrem pedagogiki i dwudziestoletnim stażem, stała się słuchaczką wykładów o zaletach jarmużu, wygłaszanych przez mężczyznę, którego kulinarnym szczytem było podgrzewanie resztek.
Kilka tygodni później los zaskoczył ich kolejny raz. USG pokazało nie jedno, ale dwa bijące serca. Bliźniaczki.
Ciąża Krystyny była ciężka. Jej wiek sprawił, iż ta podróż stała się wyzwaniem, a większość drugiego i trzeciego trymestru spędziła na leżeniu. Ale trud został zapomniany w chwili, gdy usłyszała ich pierwszy krzyk. Dwie doskonałe, piękne księżniczki, identyczne pod każdym względem. Nazwały je po babciach: Kinga i Zofia. Kinga i Zosia.
Życie stało się pięknym, chaotycznym wirem nieprzespanych nocy, niekończących się pieluch i miłości tak głębokiej, iż aż bolało. Dziewczynki rosły, zdrowe i bystre, często wyprzedzając rówieśników o lata. Były dwiema połowami jednej duszy. ale mimo identycznych rysów, ich dusze tańczyły w innych rytmach.
Kinga była jak kometa. Pędziła przez życie z zaraźliwą energią, zbierając przyjaciół niczym kwiaty. Była sportowa, ambitna i towarzyska, jej śmiech był stałym dźwiękiem w domu. Zosia, przeciwnie, przypominała cichą, głęboką rzekę. Znajdowała ukojenie w książkach, w ciszy natury i w tworzeniu. Była domatorką, jej świat był bogaty i żywy w obrębie domu i ogrodu. Ale ich więź była fundamentem istnienia. Niewidzialna, niezniszczalna nić łączyła je. Jedna nie wyobrażała sobie świata bez drugiej.
Osiemnaście lat minęło w mgnieniu oka. Dziewczynki wyrosły na oszałamiające młode kobiety. Kinga, pływaczka, która podróżowała po kraju na zawody, miała kolejkę wielbicieli sięgającą ulicy. Poznała Adama, innego sportowca, o łagodnym uśmiechu i oczach, które widziały tylko ją. Romans w listach i lotach zakończył się decyzją: brali ślub.
Zosia, w swoim stylu, prowadziła cichsze życie. Jej świat to rodzice, siostra i menażeria uratowanych zwierząt. Największą pasją było gotowanie. Z najprostszych składników tworzyła kulinarne arcydzieła. Rodzina często jęczała: Zosiu, znowu? Jak mamy utrzymać formę przy tych zapachach? Była uzdrowicielką, zbierała bezdomne zwierzęta. Jej pokój przypominał często weterynaryjny punkt ratunkowy, pełen kotów ze złamanymi łapami i ptaków ze zranionymi skrzydłami.
Jej najwierniejszym przyjacielem był Błysk, ogromny Alabaj, pies rasy środkowoazjatyckiej, podarowany przez ojca trzy lata wcześniej. Puszysty biały szczeniak wyrósł do rozmiarów kolosa, budząc respekt, ale o sercu baranka. Błysk był cieniem Zosi, jej strażnikiem i powiernikiem. Mimo groźnego wyglądu, jego jedynym celem było bycie kochanym, rozdając mokre całusy każdemu, kto się zbliżył.
Pewnego ciepłego sobotniego popołudnia rodzina zebrała się. Kinga i Adam złożyli dokumenty ślubne. Ślub był bliski. Rodzice Adama czekali na rozmowę przez Skypea, by omówić szczegóły. Powietrze było gęste od emocji i goryczy świadomości, iż wszystko się zmieni. Po ślubie Adam zabierał Kingę do nowego miasta.
Zosiu, chodź! Kinga wołała, łapiąc kluczyki. Jedziemy do restauracji ustalić menu. Potrzebujemy twojej opinii. Nie można zaplanować uczty bez mistrza!
Adam odpalił samochód, silnik warknął cicho. Gdy Zosia wychodziła z domu, coś w Błysku pękło.
Łagodny olbrzym zamienił się w wściekłą bestię. Rzucił się na auto, warcząc z dzikością, jakiej nigdy nie słyszano. Drapał opony, jego ciało stało się ścianą mięśni blokującą drogę. Zawył, długo, żałośnie, aż Piotrowi przeszły ciarki.
Błysk, stój! Piotr krzyknął, próbując założyć smycz na oszalałego psa.
Rozpuściłaś go, Zosiu zaśmiała się Kinga z fotela pasażera. Nie znosi, gdy wychodzisz.
Zos