Ich córka była w śpiączce przez miesiące, lekarze nie dawali nadziei. Gdy rodzice byli gotowi się pożegnać, stanęli przy jej szpitalnym łóżku po raz ostatni.

Ich córka była w śpiączce od miesięcy, a lekarze nie dawali już nadziei. Gotowi się z nią pożegnać, rodzice stali przy jej szpitalnym łóżku po raz ostatni.
Wszechświat zdawał się mieć okrutne poczucie humoru, jeżeli chodzi o rodzinę Kowalskich. Przez lata Piotr i Alicja gonili echo dziecięcego śmiechu w swoim cichym domu. Przemierzyli sterylne korytarze klinik leczenia niepłodności, trzymając się za ręce, tylko po to, by usłyszeć współczujące słowa i zobaczyć wymowne potrząsanie głowami. Alicja pielgrzymowała choćby do świętych miejsc, wędrując między kamieniami Jerozolimy, z Piotrem u boku jak wierny rycerz. Ale niebo milczało.
W końcu, zmęczeni latami tęsknoty, znaleźli inne rozwiązanie. Postanowili adoptować nie jedno, ale dwoje dzieci. Dwie dziewczynki, które miały wypełnić ciszę.
Rankiem, kiedy mieli jechać do sąsiedniego województwa po dziewczynki z domu dziecka, dom wibrował nerwową energią. Alicja pakowała kanapki w kuchni, gdy zapach pieczeni wołowej, który zwykle uwielbiała, nagle przyprawił ją o mdłości. Zatkało ją tak mocno, iż z ręką przy ustach pobiegła do łazienki.
Wycieczka została odwołana. Zamiast jechać po nową przyszłość, pojechali do przychodni. Tam, w małym, skromnym gabinecie, wszechświat wreszcie odsłonił swój żart: Alicja była w ciąży. Szesnaście tygodni.
Piotr oszalał z radości. Jego okrzyk szczęścia rozległ się po całej przychodni. Ściskał lekarza, pielęgniarkę, a choćby próbował objąć doniczkę z paprotką w kącie. Ginekolog, surowa kobieta, zagroziła wezwaniem ochrony, jeżeli nie przestanie przekładać jej ulotek o opiece prenatalnej. Od tamtej pory ich życie skupiło się wokół jednego punktu: nadchodzącego cudu. Piotr stał się obrońcą, troskliwym zdobywcą najlepszych produktów. Przeszukiwał targowiska jak jastrząb, wypytując sprzedawców o pestycydy, i wracał z organicznymi serami, owocami i warzywami dla swojej królowej. Alicja, kobieta z magistrem pedagogiki, musiała słuchać wykładów o zaletach jarmużu od mężczyzny, którego kulinarnym szczytem było podgrzewanie resztek w mikrofalówce.
Kilka tygodni później los zaskoczył ich ponownie. USG pokazało nie jedno, ale dwa bijące serca. Bliźniaczki.
Ciąża Alicji była trudna. Wiek sprawił, iż drugi i trzeci trymestr spędziła głównie w łóżku. Ale cierpienie zniknęło w chwili, gdy usłyszała pierwszy krzyk córek. Dwie doskonałe, piękne księżniczki, identyczne jak dwie krople wody. Nazwały je po babciach: Katarzyna i Anna. Kasia i Ania.
Życie zamieniło się w piękny, chaotyczny wir nieprzespanych nocy, pieluch i miłości tak głębokiej, iż aż bolało. Dziewczynki rosły zdrowe i bystre, często wyprzedzając rówieśników. Były jak dwie połówki jednej duszy. Mimo identycznych rysów, ich charaktery były zupełnie różne.
Kasia była jak kometa pełna energii, przyciągająca przyjaciół jak magnes. Sportowa, rywalizująca, jej śmiech rozbrzmiewał w domu non-stop. Ania zaś przypominała cichą, głęboką rzekę. Znajdowała spokój w książkach, naturze i sztuce. Była domatorką, jej świat tętnił życiem w ogrodzie i kuchni. Ale ich więź była nierozerwalna. Nie wyobrażały sobie życia bez siebie.
Osiemnaście lat minęło w mgnieniu oka. Dziewczyny stały się pięknymi młodymi kobietami. Kasia, pływaczka, która zwiedziła kraj na zawodach, miała tłumy adoratorów. Na ogólnopolskich zawodach w Krakowie poznała Adama, kolegę z drużyny o łagodnym uśmiechu i oczach widzących tylko ją. Romans pełny esemesów i podróży skończył się decyzją: brali ślub.
Ania, wierna sobie, prowadziła cichsze życie. Jej świat to rodzice, siostra i gromadka uratowanych zwierząt. Jej pasją było gotowanie. Z prostych składników tworzyła arcydzieła. Rodzina często żartowała: Aniu, znowu! Jak mamy utrzymać wagę, gdy tak pachnie? Była uzdrowicielką, opiekunką bezdomnych stworzeń. Jej pokój przypominał czasem weterynaryjny oddział ratunkowy.
Najwierniejszym towarzyszem był Grom olbrzymi owczarek środkowoazjatycki, którego dostała od ojca trzy lata wcześniej. Puszysty szczeniak wyrósł na stukilogramowego kolosa o sercu baranka. Grom był cieniem Ani, jej strażnikiem i powiernikiem. Mimo groźnego wyglądu, jego jedynym celem było obdarowywanie wszystkich mokrymi całusami.
Pewnego ciepłego sobotniego popołudnia rodzina zebrała się w domu. Kasia i Adam właśnie złożyli dokumenty ślubne. Planowano wideokonferencję z rodzicami Adama, by ustalić szczegóły wesela. W powietrzu unosiła się ekscytacja i gorzka świadomość zmian. Po ślubie Adam zabierał Kasię do nowego miasta.
Chodź, Ania! zawołała Kasia, sięgając po kluczyki. Jedziemy do restauracji ustalić menu. Potrzebujemy twojej opinii! Nie zaplanuje się uczty bez mistrza kuchni!
Adam odpalił samochód. Gdy Ania wychodziła z domu, coś się w Gromie załamało.
Łagodny olbrzym zamienił się w wściekłe, warczące monstrum. Rzucił się na auto, drapiąc opony i zagradzając drogę swoim ciałem. Jego wycie, pełne rozpaczy, przeszyło Piotra do szpiku kości.
Grom, dość! krzyknął Piotr, próbując założyć psu smycz.
Zepsułaś go, Aniu zaśmiała się Kasia z fotela pasażera. Nie znosi, gdy cię nie ma.
Ania nie odpowiedziała. W jej piersi zacisnął się lęk. To nie była zwykła troska to był pierwotny strach. Nie mogła jednak odwołać wyjazdu. To było zbyt ważne dla Kasi. Wsiadła na tylną kanapę, rzuciła Gromowi smutne spojrzenie przez szybę i pomachała, gdy auto odjechało.
Grom patrzył, jak odjeżdżają, i wydał z siebie ostatnie, przejmujące wycie. Po jego pysku spłynęła łza. Piotr to zobaczył i zjeżyły mu się włosy na rękach. Nigdy wcześniej nie widział, by pies płakał.
Adam był pewnym kierowcą. Słońce, gwar sió