Ich córka była w śpiączce przez miesiące, lekarze nie dawali nadziei. Gdy byli gotowi się pożegnać, stanęli przy jej łóżku po raz ostatni.

Ich córka była w śpiączce od miesięcy, a lekarze nie widzieli już nadziei. Gotowi pożegnać się z nią, rodzice stali przy jej szpitalnym łóżku po raz ostatni.
Wydawało się, iż wszechświat miał okrutne poczucie humoru w stosunku do rodziny Kowalskich. Przez lata Piotr i Oliwia słyszeli w swoim cichym domu tylko echo dziecięcego śmiechu. Przemierzali sterylne korytarze klinik leczenia niepłodności, trzymając się za ręce, tylko po to, by usłyszeć współczujące słowa i zobaczyć smutne potrząsanie głowami. Oliwia pielgrzymowała do świętych miejsc, choćby do Jerozolimy, a Piotr, jej wierny rycerz, zawsze był u jej boku. Ale niebo milczało.
W końcu, zmęczeni latami tęsknoty, pogodzili się z losem. Postanowili stworzyć rodzinę w inny sposób. Zdecydowali się na adopcję nie jednego, ale dwojga dzieci. Dwie dziewczynki, które miały wypełnić ciszę.
Rankiem, gdy mieli jechać do domu dziecka w innym województwie, z którym korespondowali od miesięcy, dom wypełnił się nerwową energią. Oliwia pakowała kanapki w kuchni, gdy zapach pieczeni wołowej który zwykle uwielbiała nagle przyprawił ją o mdłości. Zatkało ją tak mocno, iż ledwo zdążyła dobiec do łazienki.
Podróż odwołano. Zamiast jechać ku nowej przyszłości, pojechali do przychodni. Tam, w małym gabinecie, wszechświat w końcu wyjawił swój żart: Oliwia była w ciąży. W szesnastym tygodniu.
Piotr oszalał z radości. Jego okrzyk euforii wstrząsnął ścianami przychodni. Ściskał lekarza, pielęgniarkę, choćby próbował objąć doniczkę z paprotką w kącie. Ginekolog, surowa kobieta, zagroziła wezwaniem ochrony, jeżeli nie przestanie przesuwać jej starannie ułożonych broszur o ciąży. Od tego dnia ich życie kręciło się wokół jednego punktu: nadchodzącego cudu. Piotr stał się strażnikiem, myśliwym zbierającym najlepsze produkty. Przeszukiwał targ jak jastrząb, wypytując sprzedawców o pestycydy, i wracał z ekologicznym serem, owocami i warzywami dla swojej królowej. Oliwia, kobieta z magistrem pedagogiki i dwudziestoletnim doświadczeniem, słuchała jego wykładów o zaletach jarmużu, choć wcześniej jego kulinarnym szczytem było podgrzewanie resztek w mikrofali.
Kilka tygodni później los zaskoczył ich ponownie. USG pokazało nie jedno, ale dwa bijące serca. Bliźniaczki.
Ciąża Oliwi była trudna. Wiek sprawił, iż druga i trzecia trymestr spędziła głównie w łóżku. Ale cierpienie zniknęło w chwili, gdy usłyszała pierwszy krzyk córek. Dwie doskonałe, piękne księżniczki, identyczne jak dwie krople wody. Nazwały je po babciach: Kasia i Ania.
Życie stało się pięknym, chaotycznym wirem nieprzespanych nocy, pieluch i miłości, która bolała jak rana. Dziewczynki rosły zdrowe i bystre, często wyprzedzając rówieśników. Były jak dwie połówki jednej duszy. Choć wyglądały identycznie, ich charaktery były jak dzień i noc.
Kasia była jak kometa pełna energii, przyciągająca przyjaciół jak magnes. Sportowa, rywalizująca, jej śmiech rozbrzmiewał w domu non-stop. Ania zaś była jak cicha rzeka. Znajdowała spokój w książkach, naturze i gotowaniu. Była domatorką, ale jej świat był równie bogaty. Jednak ich więź była nierozerwalna. Nie wyobrażały sobie życia bez siebie.
Osiemnaście lat minęło w mgnieniu oka. Dziewczyny wyrosły na piękne kobiety. Kasia, pływaczka, która jeździła na zawody po całej Polsce, miała tłumy adoratorów. Spotkała Adama na mistrzostwach w Gdańsku sportowca o łagodnym uśmiechu, który widział tylko ją. Romans przez telefony i loty zakończył się decyzją: brali ślub.
Ania prowadziła cichsze życie. Jej świat to rodzina i zwierzęta, które ratowała. Jej pasją było gotowanie. Z prostych składników tworzyła arcydzieła. Rodzina jęczała żartobliwie: Aniu, znowu! Jak mamy utrzymać wagę, gdy tak pachnie? Była uzdrowicielką dusz i ciał. W jej pokoju często gościły koty ze złamanymi łapami czy ptaki ze skrzydłami w gipsie.
Jej najwierniejszym przyjacielem był Grom olbrzymi owczarek środkowoazjatycki, podarowany przez ojca trzy lata wcześniej. Puszysty biały szczeniak wyrósł na stokilogramowego kolosa o sercu baranka. Grom był cieniem Ani, jej obrońcą i powiernikiem. Mimo groźnego wyglądu, jego jedynym celem było rozdawać mokre całusy każdemu, kto się zbliżył.
W ciepłą sobotę rodzina zebrała się w domu. Kasia i Adam złożyli papiery ślubne. Wesele było tuż-tuż. Rodzice Adama czekali na Skypie mieli omówić szczegóły. W powietrzu unosiła się ekscytacja i gorzka świadomość zmian. Po ślubie Adam zabierał Kasię do nowego miasta.
Chodź, Ania! zawołała Kasia, sięgając po kluczyki. Jedziemy do restauracji ustalić menu. Potrzebujemy twojej opinii! Nie można zaplanować uczty bez mistrza kuchni!
Adam odpalił samochód. Gdy Ania wyszła z domu, coś w Gromie pękło.
Łagodny olbrzym zmienił się w wściekłą bestię. Rzucił się na auto, warcząc jak nigdy wcześniej. Drapał opony, blokując drogę. Zawył przeciągły, żałobny dźwięk, który sprawił, iż Piotrowi przeszły ciarki.
Grom, stop! krzyknął Piotr, próbując założyć psu smycz.
Rozpuściłaś go, Aniu zaśmiała się Kasia z fotela pasażera. Nie znosi, gdy cię nie widzi.
Ania milczała. W piersi ścisnęło ją przeczucie. To nie była ochrona to był czysty, zwierzęcy strach. Ale nie mogła odmówić siostrze. Wsiadła do auta, rzuciła psu smutne spojrzenie przez tylne okno i pomachała, gdy samochód odjechał.
Grom patrzył, jak odjeżdżają, i wydał ostatni, przejmujący skowyt. Jedna łza spłynęła po jego białym futrze. Piotr to zobaczył. Włosy zjeżyły mu się na rękach. Nigdy wcześniej nie widział, by pies płakał.
Adam jechał pewnie. Słońce, droga i radosna rozmowa sióstr tworzyły bańkę szczęścia. Wziął zakręt trochę za szybko,