Drabina to najczęściej drewniana wysoka konstrukcja, która doskonale ułatwia wchodzenie na nieduże wysokości. Składa się ona z dwóch pionowych belek, które są ze sobą połączone poziomymi szczeblami. w tej chwili drabiny posiadają odpowiednią konstrukcję składaną, w tym wypadku metalową, która ułatwia jej transport w samochodzie. Stanowi ona zasadnicze wyposażenie wozów strażackich.
W pozycji pionowej
Drabina musi być używana w pozycji pionowej i oczywiście jest ona zawsze opierana o ścianę. Można jej używać także w pozycji pochylonej, ale wtedy drabina musi być oparta o niższy mur. Drabinę używano na przykład do malowania mieszkania, zawieszania czegoś na suficie. Umożliwia ona sięgnięcie po coś, co umieszczone jest wysoko. Drabiny używane też były podczas oblężeń miast i pałaców. Służyły do podpalania maźnic czy też umieszczano na nich strzelców łukowych lub strzelających z kusz. Jedną z ważniejszych cech drabiny jest to, iż jej szczeble służą do chwytania rękami, a także można na nich stawiać nogi. W dawnej Polsce dobry gospodarz musiał posiadać kilka drabin o różnych wielkościach. Małe były używane na przykład w oborach i mieszkalnych izbach. Zaś te wysokie używano w stodołach i paszownikach, ponieważ po drabinie chodziło się jak po schodach, drabinę nazywano niegdyś schodownikiem lub skośką.
W biedniejszych domach
W niektórych biedniejszych domach stawiano wysoką drabinę przy ścianie i narzucano na nią jakiś materiał. Drabina taka złączona była z drugą drabiną, ułatwiając w ten sposób ustawienie jej na środku izby, bez podpierania jej o ścianę. Pod tym materiałem układano różne rzeczy, które były przydatne w gospodarstwie, ale nie na co dzień. Niekiedy też pod materiałem narzuconym na drabinę małżonkowie dopełniali swojego obowiązku, zatem miejsce, gdzie stała taka drabina nazywano miłośnikiem.
Aby wejść na stromiznę
Drabina, jak zatem wiemy, umożliwia ludziom wchodzenie choćby po większej stromiźnie niż znane nam wszystkim schody. Znaczną zaletą drabiny w odniesieniu do schodów jest fakt, iż można ją łatwo przenosić z miejsca na miejsce.
Drabiny czasem montuje się choćby w górach, by tym sposobem ułatwić turystom wspięcie się na szczególnie trudną do zdobycia ścianę danego wzniesienia. W Tatrach znajdują się na przykład cztery takie drabinki turystyczne, z których dwie są usytuowane w Dolinie Kościeliskiej, a dwie następne na Orlej Perci. Drabina, jak nietrudno się domyśleć, znajduje się też na najpopularniejszej drodze prowadzącej na Mount Everest. W najtrudniejszym do pokonania miejscu zwyczajowo zwanym Drugim Uskokiem.
Drabiny z drewna
Drabiny wykonane z drewna nie mogą być pokrywane farbami, ponieważ pokryć mogą one również niedoskonałości drewna, z którego była ona wykonana. Drabina musi być zabezpieczona jedynie olejami, by ktoś wchodzący na nią widział ewentualne jej braki, które mogą prowadzić do spadku z niej. Pierwsze określenie dla osób zajmujących się malowaniem drabiny brzmiało olejnicy, zaś nazwa osób wykonujących drabiny brzmiała drabiniarze lub szczeblowcy.
Jako dekoracja
W dziewiętnastowiecznej Polsce małe drabinki używano do dekoracji. Wieszano bowiem na jej szczeblach makramy kwiatowe lub miniaturowe obrazy. Na drabinach wieszano niekiedy ozdoby sznurkowe lub zawieszano na tych sznurkach dekoracje szklane typu kolorowe buteleczki. Wiele scenerii teatralnych też jest zawieszanych na drabinach, ale przede wszystkim drabiny wykorzystywane są do różnych rytuałów wiejskich.
Wiejskie obrzędy i rytuały
Z drabiny rzucano grochem na wiosnę, aby danego roku był urodzaj. Z drabiny mężczyźni spluwali, najczęściej w niedzielę, by zażegnać na dobre nieprzychylną rolnikom pogodę. Jak chłopak bardzo kochał jakąś pannę, miłość jej wyznawał właśnie na drabinie, aby słyszała to cała wieś.
Drabina to nieodłączny atrybut kominiarza, a także montera urządzeń telefonicznych. Jednak to zawód kominiarza zawsze przynosił ludziom szczęście.
Ewa Michałowska-Walkiewicz
