Gdy wyszłam z łazienki, gdzie stałam pod prysznicem przynajmniej dziesięć minut, odrętwiała, nieczuła ani na ciepło, ani na zimno, on już siedział na kanapie, wpatrzony w telefon. Mieszkanie, jak zwykle, przypominało pole bitwy. Przeszłam obok niego bez słowa.
No co, znowu się obraziłaś? mruknął ironicznie, choćby nie podnosząc wzroku. Może zaczniesz od kuchni, póki dzieci śpią.
Zatrzymałam się. W środku wszystko we mnie drżało nie z powodu urazy, ale z jakiejś dziwnej determinacji. Nagle zobaczyłam to jasno: jeżeli teraz nie przerwę tego błędnego koła, po prostu zniknę.
Nie powiedziałam cicho. Dzisiaj nie zaczynam niczego.
Podniósł wzrok.
Jak to nie?
Nie zrobię. Nie posprzątam, nie upiorę, nie ugotuję.
Roześmiał się.
Znowu twoje histerie Prześpij się, jutro ci przejdzie.
Ale nie spałam. Cicho spakowałam torbę: kilka ubrań, telefon, dokumenty. I wyszłam. Nie tłumaczyłam się.
Na zewnątrz było zimno, wiatr hulał po ulicy, a jednak wzięłam głęboki oddech, jakbym po raz pierwszy mogła naprawdę oddychać. Zadzwoniłam do siostry ona nie pytała o nic.
Przyjeżdżaj powiedziała. Mam wolny pokój.
Spędziłam u niej trzy dni. Trzy dni bez pretensji, bez musisz i powinnaś. Pierwszego dnia praktycznie przespałam cały dzień. Drugiego zaczęłam myśleć.
Czwartego dnia wróciłam. Nie do domu tylko pod drzwi. Tam, gdzie wcześniej stała zmęczona, winna kobieta, teraz weszła inna osoba. Chciałam zobaczyć jego oczy, gdy zrozumie, co stracił.
Otworzył drzwi, zbladł.
Gdzie ty byłaś? Nie masz pojęcia, co tu przeżyłem z dziećmi! Wszystko na mojej głowie!
Weszłam, rozejrzałam się. Ten sam bałagan, brudne naczynia, porozrzucane zabawki.
Widzę powiedziałam spokojnie. Dokładnie tak to wyglądało, kiedy ja to wszystko robiłam.
Zmarszczył brwi.
Nie zaczynaj kłótni. Nie daję rady sam, nie mam czasu
Dwanaście godzin pracy przerwałam. Każdego dnia. A potem jeszcze trzeba ogarnąć dom. Teraz rozumiesz, jak to jest?
Zapadła cisza. W końcu cicho powiedział:
Nie myślałem, iż to aż tak trudne.
Usiadłam przy stole, wyjęłam kartkę.
Patrz powiedziałam. Oto rzeczywistość.
Zobaczył listę: godzina po godzinie rozpisałam, ile zajmuje gotowanie, pranie, dzieci, dom. Poniżej jego codzienne obowiązki. Różnica była porażająca.
Ty naprawdę to tak obliczyłaś? zapytał zaskoczony.
Tak. To nasze życie. Twoje i moje.
Przez kilka minut tylko wpatrywał się w kartkę. Potem wstał i poszedł do kuchni. Nic nie powiedział, ale słyszałam szum wody zmywał.
Nie oczekuj, iż od razu wszystko zrozumiem powiedział cicho. Ale spróbuję.
Jego głos po raz pierwszy brzmiął niepewnie. A ja siedziałam w fotelu i słuchałam wody, ruchów, powolnego uspokajania się domu.
Tego wieczoru dzieci poszły wcześnie spać. On usiadł obok mnie.
Chyba byłem dupkiem powiedział. Wybacz.
Nie chcę wybaczenia odpowiedziałam. Tylko żebyś zrozumiał.
Skinął głową.
Rozumiem.
Kilka dni później kupił zmywarkę. Potem suszarkę do ubrań. Ale najważniejsze: rano wstawał wcześniej, żeby przygotować dzieciom śniadanie, a czasem po pracy odbierał mnie, żebyśmy wracali razem.
Nie stało się to z dnia na dzień idealne. Były potknięcia, kłótnie, zmęczenie.
Ale powoli nauczył się, iż nie porządek w domu się liczy, ale człowiek, który w nim żyje.
Teraz, pół roku później, mieszkanie już nie przypomina pola bitwy. W weekendy chodzimy z dziećmi do parku. Czasem choćby żartuje:
Dzisiaj ja zamiotę. A może znowu znikniesz na trzy dni?
I się śmieję. Bo teraz wie, iż mogłabym. Ale już nie muszę.
Nauczył się lekcji. Na zawsze.
