Gdy wyszłam z łazienki, gdzie stałam pod prysznicem przynajmniej dziesięć minut, zdrętwiała, nieczuła ani na gorąco, ani na zimno, on już siedział na kanapie, wpatrzony w telefon. Mieszkanie, jak zwykle, przypominało pobojowisko. Minęłam go bez słowa.
No co, znów się obraziłaś? burknął szyderczo, choćby na mnie nie patrząc. Może zaczniesz od kuchni, póki dzieci śpią.
Zatrzymałam się. W środku wszystko we mnie drżało nie z powodu urazy, ale z jakiegoś dziwnego postanowienia. Nagle zobaczyłam to jasno: jeżeli teraz nie przerwę tego błędnego koła, po prostu zniknę.
Nie powiedziałam cicho. Dziś nie zacznę niczego.
Podniósł wzrok, patrząc na mnie.
Jak to nie?
Nie będę. Nie sprzątałam, nie prałam, nie gotowałam.
Roześmiał się.
Znowu twoje humory Prześpij się, jutro ci przejdzie.
Ale nie spałam. W ciszy spakowałam torbę: kilka ubrań, telefon, dokumenty. I wyszłam za drzwi. Nie tłumaczyłam się.
Na zewnątrz było zimno, wiatr hulał po ulicy, a jednak wzięłam głęboki oddech, jakbym po raz pierwszy mogła naprawdę oddychać. Zadzwoniłam do siostry ona nic nie pytała.
Przyjdź powiedziała. Mam wolny pokój.
Spędziłam u niej trzy dni. Trzy dni bez wyrzutów, bez musisz i powinnaś. Pierwszego dnia prawie cały przespałam. Drugiego zaczęłam myśleć.
Czwartego dnia wróciłam. Nie do domu tylko pod drzwi. Gdzie wcześniej stała zmęczona, pełna poczucia winy kobieta, teraz weszła inna osoba. Chciałam zobaczyć jego oczy, gdy zrozumie, co stracił.
Otworzył drzwi, zbladł.
Gdzie byłaś? Nie masz pojęcia, co tu przeżyłem z dziećmi! Wszystko na mnie spadło!
Weszłam, rozejrzałam się. Ten sam bałagan, brudne naczynia, porozrzucane zabawki.
Widzę powiedziałam spokojnie. Dokładnie tak to wyglądało, gdy ja to wszystko robiłam.
Zmarszczył brwi.
Nie zaczynaj kłótni. Nie daję rady sam, nie mam czasu
Dwanaście godzin pracy przerwałam mu. Każdego dnia. A potem jeszcze musiałam działać w domu. Teraz rozumiesz, jak to jest?
Zapadła cisza. W końcu cicho powiedział:
Nie myślałem, iż to takie trudne.
Usiadłam przy stole, wyciągnęłam kartkę.
Patrz powiedziałam. Oto rzeczywistość.
Zobaczył listę: godzina po godzinie rozpisałam, ile zajmuje gotowanie, pranie, dzieci, dom. Poniżej jego codzienne obowiązki. Różnica była porażająca.
Naprawdę to wszystko obliczyłaś? zapytał zszokowany.
Tak. To nasze życie. Twoje i moje.
Przez kilka minut tylko gapił się w kartkę. Potem wstał i poszedł do kuchni. Nic nie powiedział, ale słyszałam szum wody zmywał.
Nie oczekuj, iż od razu wszystko zrozumiem powiedział cicho. Ale spróbuję.
Jego głos był niepewny po raz pierwszy. A ja siedziałam w fotelu i słuchałam wody, jego ruchów, powolnego uspokajania się domu.
Tamtego wieczoru dzieci poszły wcześnie spać. On przysiadł obok mnie.
Chyba byłem dupkiem powiedział. Wybacz.
Nie chcę wybaczenia odparłam. Tylko zrozumienia.
Skinął głową.
Rozumiem.
Kilka dni później kupił zmywarkę. Potem suszarkę do ubrań. Ale najważniejsze: rano wstawał wcześniej, by przygotować dzieciom śniadanie, a czasem po pracy odbierał mnie, by wracać razem.
Nie stało się to z dnia na dzień. Były potknięcia, kłótnie, zmęczenie.
Ale powoli nauczył się, iż nie porządek w domu się liczy, ale człowiek, który w nim żyje.
Teraz, pół roku później, mieszkanie już nie przypomina pobojowiska. W weekendy idziemy z dziećmi do parku. Czasem choćby żartuje:
Dziś ja zamiotę. A może znów znikniesz na trzy dni?
I śmieję się. Bo teraz wie, iż mogłabym. Ale już nie muszę.
Nauczył się lekcji. Na zawsze.
