Gdy teściowa dowiedziała się o zakupie mieszkania, zabrała syna na rozmowę. To, co stało się później, zszokowało mnie do głębi.

Gdy moja teściowa dowiedziała się, iż planujemy kupić mieszkanie, zabrała syna na „rozmowę”. To, co się potem stało, wstrząsnęło mną do głębi duszy.

Z mężem długo oszczędzaliśmy na własne lokum. Pracowałam w stabilnej międzynarodowej firmie, zarabiałam dwa razy więcej niż on, ale w naszym małżeństwie wszystko było zgodnie z zasadami – wspólny budżet, wspólne cele. Marzenie o własnym mieszkaniu nas łączyło i wydawało się, iż nic nie może tego zniszczyć. Aż rodzina się wtrąciła.

Mój mąż miał cztery siostry. W tej rodzinie mężczyzna to nie tylko brat – to podpora, sponsor, rozwiązujący wszystkie problemy. Od młodości pomagał każdej z nich – to sfinansować studia, to kupić telefon, to po prostu „pożyczyć do wypłaty”, po czym pieniądze nigdy nie wracały. Widziałam to, milczałam, znosiłam. Rozumiałam – rodzina, trzeba pomagać. Sama czasem wysyłałam coś moim rodzicom. Ale przez te „pomocne” kwoty nasza droga do własnego mieszkania przeciągnęła się o prawie trzy lata.

W końcu, gdy mieliśmy już potrzebną sumę, zaczęliśmy szukać. Główną rolę przejęłam ja – mąż był zapracowany, wracał późno. Cieszyłam się nawet, iż mogę wszystko zaaranżować, znaleźć najlepszą opcję – chciałam przecież dobrze dla nas obojga.

Pewnego dnia jego matka zaprosiła nas na uroczystość – najmłodsza córka kończyła szkołę. Przyjechaliśmy, zasiedliśmy do stołu, a w trakcie biesiady teściowa nagle zaczęła:

— Mam nadzieję, iż mój synek niedługo wprowadzi się do swojego mieszkania… Zmęczyłam się jeździć w odwiedziny. — Uśmiechała się słodko.

Wtedy mój mąż, dumny, oznajmił, iż już szukamy i iż to ja zajmuję się sprawą.

Widzielibyście, jak w jednej chwili zmienił się wyraz jej twarzy. Uśmiech zniknął. Obrzuciła mnie ciężkim spojrzeniem i wypaliła lodowatym tonem:

— To oczywiście miłe… Ale synu, powinieneś ze mną konsultować takie decyzje. Ja życie przeżyłam, wiem lepiej. Jak możesz powierzyć to żonie, ot, tak?

Najstarsza siostra natychmiast się przyłączyła:

— No właśnie. Twoja żona to egoistka. Myśli tylko o sobie. Ani grosza nikomu z nas nie pomogła. Mieszkanie jest dla niej ważniejsze niż rodzina!

Omal się nie zakrztusiłam z oburzenia. Chciałam wrzasnąć, iż jeżeli tak potrzebują pieniędzy, niech idą i zarabiają. Ale się powstrzymałam. Cicho jadłam dalej, milcząc, unikając kłótni. Byłam zbyt oszołomiona. Nie spodziewałam się takiego ciosu przy świątecznym stole.

A potem teściowa wstała, złapała syna za rękę i zaprowadziła do kuchni. „Musimy porozmawiać” — rzuciła przez ramię. Przy stole średnia siostra męża nagle oznajmiła:

— Zamieszkamy z braczkWtedy zrozumiałam, iż nie ma już o czym rozmawiać — wzięłam torbę i wyszłam, zatrzaskując za sobą drzwi naszej przeszłości.