Gdy przy matce pozostaje tylko siostrzenica

Dziennik, 15 maja

Nazywam się Zofia Kowalska, mam sześćdziesiąt dziewięć lat. Mam dwóch synów, troje wnuków i dwie synowe. Z taką rodziną mogłoby się wydawać, iż jestem otoczona miłością i troską. Ale od kilku lat żyję jak sierota. Samotnie w swoim mieszkaniu na warszawskiej Woli, z bolącym kolanem i telefonem, który milczy tygodniami.

Po śmierci męża wszystko się zmieniło. Za jego życia synowie zaglądali od święta na imieniny albo gdy potrzebowali pomocy. Ale gdy tylko pochowaliśmy go na Powązkach, zniknęli. Pięć lat. Pięć długich lat bez spotkania, choć mieszkają w tym samym mieście, ledwie czterdzieści minut tramwajem.

Nie wypominałam. Dzwoniłam tylko, by prosić o pomoc. Gdy sąsiedzi zaleśli mi kuchnię nie mocno, ale sufit był zniszczony zadzwoniłam do obu synów. Obiecali przyjść w weekend. Nie pojawili się. Musiałam wynająć malarza. Nie chodzi o pieniądze, tylko o to, iż serce pęka, gdy własne dzieci nie mogą znaleźć godziny dla matki.

Potem zepsuła się moja stara lodówka. Nie znam się na sprzęcie, bałam się, iż mnie oszukają. Znów zadzwoniłam do synów: Mamo, są sklepy, poradź sobie. W końcu pomógł mój brat, przysłał swoją córkę, moją siostrzenicę Kingę, z mężem. Wszystko załatwili.

Gdy przyszła pandemia, synowie nagle o mnie przypomnieli. Dzwonili raz w miesiącu, by kazać mi siedzieć w domu i zamawiać zakupy przez internet. Zapomnieli tylko, iż ja tego nie potrafię. Kinga pokazała mi, jak to działa, zorganizowała pierwszą dostawę, zostawiła listę aptek z dowozem i zaczęła dzwonić prawie codziennie.

Na początku czułam się winna. W końcu Kinga ma swoich rodziców, dom, męża, córeczkę. Ale tylko ona przychodziła bez powodu. Przenosiła mi zupę, leki, pomagała posprzątać, myła okna. Pewnego dnia przyszła tylko na herbatę, by posiedzieć. Jej córeczka moja prawnuczka nazywa mnie babcią. Tego słowa nie słyszałam od lat.

Więc podjęłam decyzję: skoro własne dzieci o mnie zapomniały, skoro interesuje ich tylko to, co mogą wziąć, a nie dać moje mieszkanie dostanie ta, która naprawdę była przy mnie. Poszłam do notariusza, by spisać testament. I tego dnia, jak na zawołanie, zadzwonił starszy syn. Chciał wiedzieć, gdzie byłam.

Powiedziałam prawdę.

Wtedy się zaczęło. Krzyki, obrażanie, groźby. Oszalałaś?, To nasza spuścizna!, Wykopie cię, gdy tylko podpiszesz!.

Tego samego wieczoru przyszli. Obaj. Pierwszy raz od pięciu lat. Przyprowadzili wnuczkę, której nigdy nie widziałam. Przynieśli sernik. Siedzieliśmy przy stole. Miałam nadzieję może się opamiętają? Ale nie. Próbowali mnie przekonać, iż nie mam prawa oddawać mieszkania obcej, oskarżali Kingę o wyrachowanie.

Patrzyłam na nich i nie wierzyłam własnym uszom. Gdzie wy byliście, gdy potrzebowałam pomocy? Dlaczego zadzwoniliście dopiero, gdy poczuliście, iż tracicie spadek?

Podziękowałam za troskę i powiedziałam, iż decyzja jest nieodwołalna. Wyszli, trzasnąwszy drzwiami, przysięgając, iż już nigdy nie zobaczę wnuków i nie mam na nich liczyć.

Wiecie co? Nie boję się. Nie dlatego, iż mi wszystko jedno. Ale dlatego, iż już dawno żyję tak, jakbym dla nikogo nie istniała. Teraz to tylko oficjalne.

A Kinga jeżeli kiedyś postąpi tak, jak moi synowie przepowiadają cóż, pomyliłam się. Ale serce mi mówi, iż tak nie będzie. Nigdy nie prosiła o pieniądze ani mieszkanie. Po prostu była. Wyciągnęła do mnie rękę. Zachowała się jak człowiek.

A to dla mnie ważniejsze niż wszystkie więzy krwi.

*Dziś zrozumiałam: rodzina to nie ci, którzy noszą twoje nazwisko, ale ci, którzy noszą cię w sercu.*