Gdy mój ojciec nas opuścił, macocha wyrwała mnie z czeluści sierocińca.
Gdy byłam mała, moje życie było jak promienna bajka rodzina, pełna miłości i niezłomna, w małym domku nad Wisłą, niedaleko Kazimierza Dolnego. Byliśmy we trójkę: ja, mama i tata. Zapach świeżo upieczonych drożdżówek mamy wypełniał powietrze, a głęboki głos taty wieczorami opowiadał o jego przygodach na rzece. ale los bywa okrutnym łowcą, który uderza, gdy najmniej się tego spodziewasz. Pewnego dnia mama zachorowała jej śmiech ucichł, dłonie zaczęły drżeć, aż w końcu trafiła do szpitalnego łóżka w Warszawie. Odchodziła powoli, zostawiając nas w morzu bólu. Tata utopił smutki w taniej wódce, a nasz dom zamienił się w ruinę, pełną potłuczonego szkła i niemego rozpaczą milczenia.
Szafki w kuchni były puste, niemi świadkowie naszego upadku. Chodziłam do szkoły w Kazimierzu, w brudnych ubraniach, z burczącym z głodu brzuchem. Nauczyciele krzyczeli o brakujących zadaniach, ale jak miałam się uczyć, gdy myślałam tylko o tym, jak przetrwać kolejny dzień? Przyjaciele odwrócili się plecami, a ich szepty raniły bardziej niż noże. Sąsiedzi patrzyli z litością, aż w końcu ktoś wezwał opiekę społeczną. Urzędnicy wkroczyli do naszego domu, gotowi wyrwać mnie z drżących rąk taty. Załamał się przed nimi, błagając o jeszcze jedną szansę. Dali mu miesiąc ostatnią deskę ratunku nad przepaścią.
Ta wizyta otrzeźwiła tatę. Zawlókł się do sklepu, przyniósł jedzenie, a razem wyszorowaliśmy dom, aż zajaśniał słabym blaskiem dawnego ciepła. Przysiągł, iż nie tknie alkoholu, a w jego oczach pojawił się cień człowieka, którego kiedyś znałam. Zaczęłam wierzyć w uzdrowienie. Pewnej burzowej nocy, gdy wiatr tłukł w okiennice, szepnął, iż chce mi kogoś przedstawić. Serce zamarło czyżby już zapomniał o mamie? Zapewnił, iż jest nie do zastąpienia, ale ta osoba ma nas chronić przed bezlitosnymi urzędnikami.
Tak do mojego życia wkroczyła ciocia Hania.
Pojechaliśmy do jej małego domu w Sandomierzu, przycupniętego nad Wisłą, otoczonego starymi dębami. Hania była jak wicher ciepła, ale pełna energii, jej głos był jak kotwica, a spojrzenie jak światło latarni. Miała syna, Kubę, dwa lata młodszego ode mnie, szczupłego chłopca, którego śmiech rozgrzewał choćby w najzimniejsze dni. Od razu się zżyliśmy biegaliśmy po uliczkach, bawiąc się nad rzeką, aż brakowało nam tchu. W drodze powrotnej powiedziałam tacie, iż Hania jest jak promień słońca, a on tylko skinął głową. Kilka tygodni później spakowaliśmy życie nad Wisłą, wynajęli dom obcym i zamieszkaliśmy w Sandomierzu desperacka próba zaczęcia od nowa.
Życie powoli się układało. Hania otaczała mnie miłością, która goiła rany cerowała rozdarte spodnie, gotowała gęste zupy, a wieczorami siedzieliśmy razem, gdy żarty Kuby rozświetlały ciszę. Stał się moim bratem, nie przez krew, ale przez wspólne cierpienie kłóciliśmy się, marzyliśmy, godziliśmy się bez słów. Jednak szczęście jest ulotne, a los lubi je niszczyć. Pewnego mroźnego poranka tata nie wrócił do domu. Telefon przeciął ciszę zginął, rozjechany przez ciężarówkę na oblodzonej drodze. Ból pożerał mnie od środka, jak dzikie zwierzę. Opieka społeczna wróciła, zimna i nieubłagana. Bez prawnego opiekuna wyrwali mnie z ramion Hani i zawlekli do sierocińca w Radomiu.
Sierociniec był więzieniem bez nadziei szare ściany, zimne łóżka, pełne westchnień zagubionych dzieci. Czas wlókł się, każda minuta była ciosem w duszę. Czułam się jak duch, opuszczona i niewidzialna, dręczona koszmarami wiecznej samotności. Ale Hania nie poddała się. W każdą niedzielę przychodziła, obładowana chlebem, własnoręcznie zrobionymi szalikami i nieugiętą wolą, by mnie odzyskać. Walczyła jak lwica szturmowała urzędy, wypełniała formularze, jej łzy spadały na dokumenty, gdy próbowała przełamać biurokratyczne kajdany. Miesiące mijały, a rozpacz gryzła mnie coraz mocniej bałam się, iż zgniję w tej posępnej dziurze. Aż pewnego ranka dyrektorka zawołała: Pakuj się. Twoja mama jest tutaj.
Zatoczyłam się na zewnątrz i ujrzałam Hanię i Kubę przy bramie, ich twarze jak pochodnie nadziei. Nogi ugięły się, gdy wpadłam w ich ramiona, a łkania wydarły się z gardła jak burza. Mamo wyszeptałam dziękuję, iż wyrwałaś mnie z tego grobu! Przysięgam, iż będę warta twojej ofiary! W tamtej chwili zrozumiałam rodzina to nie tylko krew. To dusza, która walczy o ciebie do ostatniego tchu.
Wróciłam do Sandomierza, do swojego pokoju, do szkoły. Życie odzyskało spokojniejszy rytm skończyłam studia w Warszawie, znalazłam pracę. Kuba i ja zostaliśmy nierozłączni, nasza więź była skałą wśród życiowych burz. Dorośliśmy, założyliśmy własne rodziny, ale Hania nasza mama pozostała naszym kotwicą. W każdą niedzielę szturmujemy jej dom, gdzie częstuje nas bigosem i pieczenią, a jej śmiech miesza się z głosami naszych żon, które stały się jej przyjaciółkami. Czasem, gdy na nią patrzę, zalewa mnie wdzięczność za to cudowne ocalenie.
Zawsze będę wdzięczna losowi za drugą matkę. Bez Hani przepadłabym zagubiona na ulicach lub złamana w ciemności. Była światłem w najgłębszym mroku i nigdy nie zapomnę, jak wyrwała mnie znad krawędzi przepaści. **Prawdziwa rodzina to nie ci, którzy dali ci życie, ale ci, którzy nigdy nie pozwolą ci go stracić.**
