Gdy mama wybiera morze: kobieta, która postawiła na siebie po latach życia dla innych

twojacena.pl 1 dzień temu

Wiesz, słuchaj, jak mama wyjechała nad morze… to historia o kobiecie, która zawsze żyła dla innych, aż w końcu wybrała siebie.

— Szymon, mógłbyś wstąpić po chleb? — głos Celiny Stanisławowy drżał, jakby bała się, iż lód pod stopami zaraz pęknie. — Boję się wyjść sama…

— Mamo, ty żartujesz? — Karol przewrócił oczami, nie ruszając się z kanapy. — Dopiero co wróciłem z nocnej zmiany. Mamy z Kasią film obejrzeć, odpocząć trochę.

— Synku… naprawdę nie dam rady… — szepnęła, ściskając telefon.

— Mamo, no przecież żyjemy w XXI wieku! Są dostawy, aplikacje, wszystko! Naucz się w końcu tego używać!

— Gubię się w tych twoich komórkach… Może ty zamówisz?

— Jestem za kierownicą, nie mogę teraz. Poproś Wandę.

— Prosiłam… Ma zebranie w pracy.

— No dobra — mruknął Karol. — Jak wrócę, zadzwonię. Powiesz mi, co potrzebujesz.

— Dobrze, poczekam — odpowiedziała cicho Celina. Ale minęła godzina, potem druga… telefon milczał. Dzwoniła sama — tylko sygnał i cisza. Na koniec pomógł sąsiad, pan Jerzy — zamówił przez aplikację, a potem pomógł odebrać zakupy.

Rozkładając torby, Celina czuła, jak coś ściska ją w środku. Za co? Dlaczego, gdy jej coś jest potrzebne, nie ma nikogo z tych, dla których poświęciła życie?

Przecież była dobrą matką. Została wdową, gdy Karol miał szesnaście lat, a Wanda jedenaście. Wychowywała ich sama. Pracowała jako księgowa i sprzątaczka w nocy. Babcia pomagała, dopóki nie odeszła — i wszystko spadło na jej barki.

Mieszkanie po dziadku – dla Wandy. Dom po mamie – dla Karola. Dla siebie – nic. Wszystko dzieciom. Studia, śluby, wnuki – wszystko na jej głowie. I nigdy się nie skarżyła. Myślała: „Byle im było dobrze”.

Zaprowadzała na zajęcia, siedziała nocami nad lekcjami, prała, gotowała, nosiła ciężkie siatki z Biedronki, leczyła, robiła rosół. A teraz? Stała się nikim. Tłem. Jak szafka w kuchni – jest, ale nikt nie zauważa.

Gdy Wanda prosiła, by posiedzieć z psem – Celina wyprowadzała Fafika choćby w śnieżycę. Gdy Karol zostawiał wnuka na weekend – nie spała po nocach. I nigdy nie prosiła o nic w zamian.

Ale gdy zachorowała – leki przyniósł pan Jerzy. Dzieci wpadły do szpitala na dziesięć minut. Wanda skrzywiła się:

— Mamo, no wiesz, ja się boję szpitali…

— Tu nikt nie jest zachwycony, córeczko…

— Wyzdrowiej, to pogadamy.

Karol też gwałtownie poszedł: „Agnieszka zmęczona, muszę z dzieckiem pomóc”. Żadnego przytulenia, posiedzenia. Nic.

A dziś? Ten lód pod butami uświadomił jej – starzeje się. I jeżeli upadnie, nikt nie przyjdzie. Nikt.

Nagle przypomniało jej się tamto lato. Miała trzydzieści lat. Karol był mały, Wandy jeszcze nie było. Sanatorium w Sopocie. Ciepło, cisza, nikt nie wymagał. Wtedy nie miała telefonu. Tylko ona i morze. Wtedy była szczęśliwa.

Minęło prawie trzydzieści lat.

A ona ani razu nie żyła dla siebie.

Wieczorem, leżąc w łóżku, pomyślała: co ją tu trzyma? Dzieci dorosłe, mieszkania mają. Ani wdzięczności, ani miłości. Tylko oczekiwania. A ona? Czyżby nie była człowiekiem?

Rano wstała, zaparzyła herbatę, wyjęła zeszyt i zapisała: „Sprzedać mieszkanie. Kupić dom nad morzem. Żyć dla siebie.”

Agent nieruchomości znalazł się gwałtownie – koleżanka podpowiedziała. Mieszkanie sprzedało się w miesiąc. Pieniądze na koncie, papiery gotowe.

Gdy wszystko było załatwione, wezwała dzieci.

— Co się stało? — zmarszczył się Karol. — Właśnie wróciłem z pracy.

— Mamo, umówiłam się z koleżanką. To pilne?

— Tak. Muszę wam coś powiedzieć.

— Mów — warknęła Wanda. — Tylko szybko. Mam spotkanie. A i tak, przywieziemy ci Burego na weekend.

— Nie dam rady — odpowiedziała spokojnie Celina.

— Dlaczego?!

— Wyjeżdżam.

— GDZIE?! — wrzasnęli w jednym głosie.

— Do Władysławowa. Kupiłam dom nad morzem. Będę tam mieszkać.