Drogi Dzienniku,
Stałem w progu salonu mojego domu przy ulicy Jana Pawła II w Warszawie, a serce waliło jak młot w kuźni, kiedy patrzyłem, iż przed moimi oczami rozgrywa się coś niesamowitego. W centrum pokoju siedział mój syn mój milczący syn, przytwierdzony do wózka inwalidzkiego ale nie był sam.
Nasza pomoc domowa, Bogna, którą zatrudniłem jeszcze w latach dwudziestych, zawsze trzymała się kurczowo zasady mniej słów, więcej gestów. Dziś jednak, jakby nagle odkryła w sobie baletnicę, zatańczyła z moim synem.
Na początku nie mogłem uwierzyć własnym oczom. Mateusz, zamknięty w swoim cichym świecie od pierwszych lat życia, poruszał się. Nie tylko siedział, nie tylko wpatrywał się w okno ruszał się.
Delikatny rytm nieznanej melodii, niczym szepczący wiatr po mazurskich lasach, prowadził ich, kołysząc wzdłuż i wszerz. Ręce Mateusza spoczywały na ramionach Bogny, a ona, z gracją, jakiej nigdy nie widziałem w tym domu, trzymała go blisko, wirując w powolnym, cierpliwym tańcu.
Muzyka, przejmująca jak ludowa pieśń, wypełniała powietrze, splatając przestrzeń niczym nitkę, co łączy to, co wydawało się nie do połączenia. Zatraciłem oddech. Wewnątrz krzyczało: Odejdź, zamknij drzwi, nie patrz na to nierealne widowisko. ale coś głębszego, silniejszego od strachu i lat rozczarowań, przytrzymało mnie w miejscu.
Stałem w progu, obserwując nieme porozumienie między Bogną a Mateuszem. Światło wpadające przez okno otulało ich miękkim złotem i srebrzem, a ich sylwetki stapiały się z melodią. To była chwila spokoju, tak obca, iż wydawała się senna jak oaza po długiej wędrówce po pustyni ciszy.
Chciało mnie zapytać, co się dzieje, wymagać wyjaśnień od Bogny, od świata, który przez lata trzymał mnie w nieświadomości. Słowa utknęły w gardle. Po prostu stałem i patrzyłem, jak razem się poruszają mój syn, jego wózek i Bogna, która obudziła we mnie coś, czego nie potrafiłem sobie wyobrazić.
I wtedy, po raz pierwszy od wielu lat, poczułem, iż ciężar w moim sercu się zmienia. To nie był już jedynie ból to była iskra, nadzieja, może coś zupełnie nowego.
Muzyka zwolniła, taniec dobiegł końca, a Bogna delikatnie położyła Mateusza z powrotem w wózku, jej dłonie jeszcze chwilę spoczęły na jego ramionach. Szepnęła mu coś cicho, słów, których nie dosłyszałem, po czym spojrzała w ostatniej chwili na chłopca i wyszła z pokoju.
Ja wciąż stałem, jakby przyrotny do podłogi, w oszołomieniu. To nie był cud, ale początek czegoś, o czym choćby nie śmiałem marzyć. Mój syn żył nie tylko ciałem, ale i duszą. A wszystko to dzięki Bognie, która dotknęła jego serca w sposób, którego żaden lekarz, terapeuta, ani pieniądze nie mogłyby osiągnąć.
Łzy napłynęły mi do oczu, gdy podszedłem do Mateusza. Wciąż siedział w wózku, z zamkniętymi oczami i lekkim uśmiechem, jakby właśnie przeżył coś, co przerosło moje pojęcie.
Podobało ci się, synku? mój głos zadrżał, zanim zdążyłem się powstrzymać.
Mateusz oczywiście nie odpowiedział. Nigdy nie odpowiadał.
Lecz po raz pierwszy od lat nie potrzebowałem odpowiedzi. Zrozumiałem.
W tej cichej, wzruszającej chwili pojąłem, iż mój syn nigdy naprawdę nie zginął. Po prostu czekał, aż ktoś sięgnie do niego w sposób, który go zrozumie. I teraz, gdy pokój znów pogrążył się w ciszy, wiedziałem, iż nie mogę wrócić do tego, kim byłem wcześniej. Murów emocjonalnej obojętności już nie ma.
To nowy początek nowy rozdział dla Mateusza, dla Bogny i dla mnie samego. Wziąłem głęboki oddech, czując, jak ciężar opuszcza moją pierś, i po raz pierwszy od długiego czasu pozwoliłem sobie na uśmiech. Dom nie jest już niemy. Jest pełen muzyki, możliwości. Jest żywy.
