Dziedzictwo pustki i lustro duszy: wyznania z domu starości

Spadek dla pustki i lustro dla duszy: wyznanie babci z domu starców

Och, wnuczko, siądź bliżej, opowiem ci jedną historię z mojego życia. Ot, siedzę już tu, w domu spokojnej starości, a pamięć często wraca do tamtego dnia, gdy zebrałam swoje dzieci, by ogłosić testament. Było ich pięcioro, patrzyli na mnie różnie jedni niecierpliwie, jak na dworcu przed pociągiem, który ma zawieźć do lepszego życia, inni siedzieli cicho, niby obecni, a jednak nieobecni.

Wanda, najstarsza, ta w jedwabnej bluzce i błyszczącej bransoletce, poprawiała się co chwilę, bo przecież miała spotkanie za godzinę, w samym centrum, rozumiesz? Jakie tam jej problemy kontakty, kariera, interesy. Piotr, drugi, poprawiał krawat, mruczał coś o ważnej umowie i mrugnął do mnie, jak kiedyś, gdy przyszedł z tym swoim pomysłem na hodowlę ślimaków.

Ewa siedziała w kącie, smutna, z kredytem na mieszkanie, chorymi dziećmi i mężem, który ledwo wiąże koniec z końcem. A Marek, najstarszy syn, milczał, jak zawsze zimny, wycofany. Tylko Krzysztof, najmłodszy, trzymał się z dala, nie patrzył na nikogo, był po prostu obecny.

Patrzyłam na nich, na te pięć kopert leżących przede mną na stole. Wiedziałam trzeba mówić prosto, bez prawniczych wywodów.

dla wszystkich z was jest list ode mnie, moja ostatnia wola powiedziałam.

Wzięłam pierwszą kopertę i podałam Wandzie.

Tak pewna siebie, rozdarła ją, spodziewając się ważnych dokumentów, pieniędzy, spadku. A tam… pustka, tylko małe lusterko. Jej twarz zmieniła się niedowierzanie, złość, rozczarowanie.

Co to ma znaczyć? szepnęła. To jakiś żart?

Odpowiedziałam cicho:

To wszystko, co chciałam ci zostawić. Możesz spojrzeć na siebie.

Pamiętam, jak pół roku temu złamałam nogę i prosiłam Ewę, żeby chociaż zrobiła zakupy. A ona? Mówiła, iż ma depresję, iż nie ma siły, a potem wrzucała wesołe zdjęcia z restauracji. I opowiadała mi, jak ciężko jej się żyje.

Potem wzięłam kopertę Piotra. Otworzył, zobaczył lustro i zmarszczył brwi.

Co, chcecie mi powiedzieć, iż nic nie dostaniemy? warknął. Prawo jest po naszej stronie!

Spojrzałam na niego surowo:

Pamiętasz, jak sprzedałeś naszego starego Warszawę za grosze, a potem ktoś kupił ją za fortunę? Ukradłeś mi nie tylko pieniądze, ukradłeś pamięć o ojcu. Spójrz w lustro, może zobaczysz tam nie biznesmena, ale złodzieja.

Podskoczył, krzyczał, groził prawnikami, ale stałam twardo.

Ewa, nie wytrzymując napięcia, wybuchnęła płaczem, próbując przekonać mnie o swojej miłości, ale wiedziałam to tylko gra.

Wzięłam jej kopertę. Trzymała ją drżącymi rękami, a w środku zobaczyła lustro.

Za co? Ja zawsze byłam przy tobie! błagała.

Tylko użalałaś się nad sobą odparłam. Pamiętasz, jak prosiłaś o pieniądze na leczenie syna? A on był zdrowy, a wy pojechaliście na wczasy. Twoja troska to przedstawienie dla publiki.

Milczał Marek, który nigdy nie prosił, nie dawał, choćby na pogrzebie ojca stał jak kamień. Wzięłam jego kopertę, otworzył ją w milczeniu i też zobaczył lustro.

Co ja zrobiłem źle? spytał spokojnie.

Byłeś nieobecny odpowiedziałam. Nie było cię tam, gdzie byłeś potrzebny.

I wreszcie Krzysztof ostatni. Nie chciał brać, prosił, żeby tego nie robić. ale powiedziałam:

Musisz, synku.

Otworzył swoją kopertę. A tam nie lustro, ale prawdziwy testament: cały dom, konta, majątek wszystko dla niego.

Był jedynym, który nie widział we mnie problemu ani dojnej krowy. Był przy mnie, bo kochał.

Patrzyłam na ich twarze gniew, zdumienie, rozczarowanie.

Sprawiedliwość nie istnieje powiedziałam. Trzeba ją stworzyć. I dziś to zrobiłam.

I poprosiłam, by odeszli.

Tak właśnie, wnuczko, życie wszystko ułożyło. Czasem najcenniejsze, co można zostawić, to lustro, by spojrzeć prawdzie w oczy. A czasem prawdziwe ciepło i miłość, których nie kupisz za pieniądze.