Nazywam się Weronika. Tydzień temu mój brat, Krzysztof, pojawił się na progu mojego domu w wiosce pod Lublinem po latach rozłąki. Wręczył mi pudełko z pieniędzmi – oszczędnościami całego swojego życia – i odszedł, zostawiając mnie w zamęcie. Te pieniądze palą mi dłonie, a jego smutna historia łamie serce. Teraz stoję przed trudnym wyborem: oddać je jego żonie i córce, które go odrzuciły, czy zatrzymać dla siebie? Moja dusza woła o sprawiedliwość, ale strach i wątpliwości nie dają spokoju. Co robić, gdy uczciwość zderza się z bólem przeszłości?
Mówią, iż wieśniacy to jedna wielka rodzina, gdzie wszyscy się wspierają. Ale życie pokazuje co innego. Młodzi, ledwo dorastając, uciekają jak najdalej od rodzinnych stron. Ja, jako najmłodsza w rodzinie, zostałam z rodzicami. Moja starsza siostra, Jadwiga, wcześnie wyszła za mąż i wyjechała z mężem za granicę. Zawsze narzekała, iż musiała się nami opiekować – mną i Krzysztofem – i nie kryła, iż nas nie znosi. Kontakt z nią się urwał, a wiejska idylla okazała się mitem.
Krzysztof, mój brat, był inny. Nie geniusz, ale uczciwy i wesoły, znał milion żartów i zawsze był duszą towarzystwa. Kochałam go za jego szczerość. Ożenił się z kobietą z sąsiedniej wioski, ale nie przyprowadził jej do nas, tylko sam się wyprowadził. Krzysztof szanował ciężką pracę, zarabiał na budowie, ale pieniędzy zawsze brakowało. Jego żona, Kinga, i jej rodzina nie słynęli z hojności, więc Krzysztof musiał się mocno starać, żeby ich utrzymać. Gdy ja wychodziłam za mąż, jego nie było – wyjechał do pracy za granicę. Jego żona była w ciąży, rozumiałam, dlaczego nie mógł zostać. Ale ból po jego nieobecności i tak we mnie tkwił.
Lata mijały. Żyłam z mężem, Stanisławem, i rodzicami, wychowywałam troje dzieci. Krzysztof pracował jako robotnik w porcie za granicą, wysyłając pieniądze żonie na budowę domu. Jego córka, moja siostrzenica Kasia, rosła, ale Kinga nie przywoziła jej do nas. Kontakt z bratem prawie zamarł, pogodziłam się z tym, iż kolejna bliska osoba zniknęła z mojego życia. Na szczęście łączyły mnie ze Stanisławem miłość i szacunek – to mnie trzymało na powierzchni.
Wszystko się zmieniło, gdy Krzysztof niespodziewanie zadzwonił. Jego głos drżał: przyznał, iż pokochał inną kobietę i nie może już dłużej okłamywać żony. Zostawił Kindze wszystkie pieniądze, obiecał płacić na córkę aż do jej pełnoletności, ale odchodzi. Bolało mnie to, ale szanowałam jego szczerość. Kinga po tym wydarzeniu wymazała nas ze swojego życia, nie pozwalając rodzicom widywać wnuczki. To łamało im serca, ale nie mogłam nic zmienić.
Tydzień temu Krzysztof stanął pod moim domem. Ledwo go poznałam – twarz pokryta zmarszczkami i śladami słońca zdradzała lata ciężkiej pracy. Ale się uśmiechał, żartował, jak za dawnych lat. Dopiero pod koniec rozmowy jego oczy wypełnił smutek. Opowiedział, iż jego nowa miłość zmarła na ciężką chorobę. Nie mieli dzieci. Kinga nie wpuściła go choćby do domu, a Kasia, jego córka, powiedziała, iż nie chce go znać. Krzysztof przyszedł się pożegnać, czując, iż jego czas się kończy. Wręczył mi pudełko z pieniędzmi – 100 tysięcy złotych, które oszczędzał całe życie. „Mnie już nie są potrzebne, a wam się przydadzą” – powiedział i odszedł, nie zostawiając adresu.
Siedziałam, patrząc na te pieniądze, i czułam, jak zatruwają mi duszę. Krzysztof wybrał mnie, ale może tylko dlatego, iż odrzuciły go żona i córka. Te pieniądze to jego ból, jego ofiara. Kasia jest już dorosła, ale czy nie ma prawa do swojej części? A Kinga, która wychowywała ją sama? Nie chcę z nimi rozmawiać – Kinga zawsze była zimna, a Kasia wyrzekła się ojca. Ale uczciwość, której uczył mnie Krzysztof, każe powiedzieć prawdę. A jeżeli później żałowałby swojej decyzji?
Ze Stanisławem mamy na co wydać te pieniądze: remont domu, nauka dzieci. Nie mogę ich zwrócić. Ale myśl, iż je ukryję, gryzie mnie od środka. Co robić? Pójść do Kingi i wszystko wyjawić, ryzykując jej gniew? Czy zatrzymać, skoro Krzysztof sam podjął decyzję? Sumienie rozdziera mnie na dwoje, a jego odejście zostawiło pustkę. Może ktoś już stanął przed takim wyborem? Jak zachować uczciwość, gdy może ona wszystko zniszczyć? Chcę wierzyć, iż znajdę odpowiedź, ale na razie dźwigam ten ciężar sama i dusi mnie z każdym dniem.
