No one ever expects life to turn upside down, but that’s exactly what happened when a child joined our home. I lived with my son, Wojtek, and his wife, Kinga, in Łódź. They insisted it was easier this way, though sometimes I wondered who it was truly easier for—me or them.
Wojtek and Kinga had no children, though it wasn’t for lack of desire—anyone could see they ached for a little one. But something unspoken held them back, some quiet fear they never voiced. I never pushed. Some things must unfold on their own.
Lately, though, the distance between them grew, like a crack spreading slowly through old plaster. They still loved each other, but love alone doesn’t always keep two people close.
Then, one evening, Wojtek and Kinga came home—but they weren’t alone.
Between them stood a boy, maybe nine or ten, small and stiff, his eyes darting like a sparrow unsure if it’s welcome.
“Pani Jadwigo, to jest Tomek. Będzie teraz z nami mieszkał,” Kinga said softly, as if afraid the words might scare him off.
Wojtek rested a hand on Tomek’s shoulder, but the boy only gave a tight nod, lips pressed together. Not a word.
“Chodź, pokażę ci twój pokój,” Wojtek said, leading him away.
I stared after them, mind racing. A child? Just like that? For a wild moment, I wondered if they’d *kidnapped* him—those two had always been impulsive. In their younger days, I needed a whole cabinet of herbal teas just to survive their schemes.
“Możesz mi wyjaśnić, o co chodzi?” I asked Kinga, crossing my arms.
She glanced down the hall. “Chodź do kuchni. Tam porozmawiamy.”
At the table, she took a deep breath. They’d met Tomek in Park Źródliska—he’d run from his foster home. After turning him in, Kinga had an idea.
“Był taki miły,” she said, clutching her kubek. “Możemy go wziąć na tymczasową opiekę. To będzie dobre dla nas wszystkich.”
“Nie uważasz, iż to trochę okrutne?” I pressed. “A jak się przywiąże? A potem go oddacie obcym?”
Kinga sighed. “I tak by trafił do innej rodziny. Przynajmniej u nas będzie bezpieczny.”
“Na chwilę,” I muttered.
That night, she won. Some battles aren’t worth fighting.
Tomek changed everything. Wojtek, who once lived at work, now hurried home. Kinga bloomed—helping with homework, fussing over meals. Even I grew fond of him, his endless questions about “Czy Wojtek też był niesforny jak był mały?”
Then, disaster.
“Znaleźli rodzinę dla Tomka,” Wojtek announced one evening, face grim. Kinga’s ręce froze mid-motion, her smile wobbling. “To wspaniale. W końcu będzie miał prawdziwy dom.”
“Po prostu go oddacie?” I snapped.
Wojtek rubbed his czoło. “Tak miało być. Kinga mnie przekonała, ale to zawsze miało być tymczasowe.”
Before I could argue—soft steps on the schody. Tomek stood in the drzwi, fists clenched.
“Kłamiecie,” I whispered.
His face crumpled. He fled upstairs. That night, silence. Then—right before świt—the front door clicked.
I rushed outside. A small figure trudged down the ulica, plecak bouncing.
“Gdzie się wybierasz, młody człowieku?” I called.
Tomek whipped around. “Pani Jadwigo! Ja… chcę znaleźć swoją prawdziwą rodzinę. jeżeli oni mnie nie chcą, to ja ich znajdę. W MOPS-ie muszą mieć papiery.”
I sighed. “No to chodź. Pomogę ci.”
At the urząd, the air smelled like toner and stress.
“Jak zdobędziemy te dokumenty?” I whispered.
Tomek bit his lip. “Może pani odwróci uwagę strażnika?”
Starsza pani gra to moja specjalność. Dramatycznie jęknęłam przy recepcji: “Oj, serce! Gdzie ja jestem? Mój syn… jego numer to… 600… a nie, 605… albo 607?”
Strażnik wyglądał, jakby wolał być *gdziekolwiek* indziej. Na monitorze, Tomek wymknął się do archiwum.
Gdy wyszliśmy, strażnik krzyknął: “Hej! Ten dzieciak coś ukradł!” Wskoczyliśmy do taksówki.
W domu czekały radiowozy.
“Wyślą mnie do więzienia!” Tomek wybiegł na podwórko, chowając papiery.
“Gdzie byłeś?” Kinga biegła za nim.
“Nie chcę nowej rodziny!” krzyknął.
Wojtek wziął Kingę za rękę. “Właśnie zrozumieliśmy… chcemy, żebyś został z nami.”
Tomek upuścił dokumenty i rzucił się im w ramiona.
A ja? Stałam z boku, uśmiechając się pod nosem. Bo każdy zasługuje na dom.
