Dzieci, które wychowałem, już wybrały mi miejsce na cmentarzu. Ale jest coś, czego nie wiedzą — sekret, który może ich zasmucić.

Dzieci, które wychowałem, już wyznaczyły mi miejsce na cmentarzu w Mokotowie. Jest jednak coś, czego nie wiedzą sekret, który może je nieco rozczarować. Miałem czterdzieści pięć lat, kiedy wziąłem ślub. Kobieta, z którą postanowiłem spiąć życie, miała już troje pociech. Jej poprzednie małżeństwo skończyło się na nikąd zostały jedynie dzieci i dwa stare kufry pełne wspomnień. Ja miałem dom, kupiony z oszczędności i lat ciężkiej roboty. Nie zastanawiałem się ani chwili: Przyprowadzajcie dzieci, zamieszkajmy razem. Będziemy jedną rodziną.

Na początku nie było łatwe. Troje dzieci każde z własnym temperamentem, przyzwyczajeniami, lękami. Najstarszy ciągle kłócił się, średnia płakała z błahostek, najmłodszy nie odstępował kroku od mamy. Robiłem, co mogłem: naprawiałem zabawki, woziłem je do szkoły, kupowałem ubrania, kiedy pozwalała wypłata. Nigdy nie dzieliłem ich na moje i jej. Dla mnie byli po prostu naszymi.

A potem wszystko runęło. Żona zachorowała i odszła. Zostałem sam z trojgiem dzieci, nie wiedząc, jak być ojcem, gdy nie jesteś ojcem biologicznym. Mówiono mi: Oddaj je krewnym, nie jesteś im nic winien. Ale nie mogłem. Przyzwyczaili się do mnie, a ja do nich. Wychowywałem ich sam, tak jak potrafiłem.

Lata mijały. Dorośli, rozjechali się po Warszawie, Krakowie, Gdańsku, zakładali własne rodziny. Na początku dzwonili, przyjeżdżali, potem coraz rzadziej. Teraz prawie nie pojawiają się. Jedynie od świąt i to raczej z przyzwyczajenia. Starzeję się, choruję i niedawno przypadkowo dowiedziałem się, iż już dawno wybrali mi miejsce na cmentarzu, jakby czekali, kiedy w końcu odejdę.

I to najgorsze. Dałem im dom, opiekę, jedzenie, miłość. A w ich pamięci jestem pewnie tylko przyjaznym staruszkiem z dachem nad głową. Nie ma podziękowań, nie ma szczerego zaangażowania. Jest jednak coś, o czym nie wiedzą.

Każdego ranka wchodzi do mojego mieszkania sąsiadka prostą kobietę z podwórka. Czasem przynosi świeży chleb, czasem trochę swojego jedzenia. Pyta, jak się czuję. Nie dla pieniędzy, nie dla spadku po prostu z życzliwości. Gdy miałem gorączkę, wezwała lekarza i siedziała przy mnie, aż zasnąłem. Wtedy zrozumiałem: bliskość nie tkwi w krwi, ale w człowieczeństwie.

Dlatego postanowiłem: dom, w którym dorosły mój potomek, wszystko, co zebrałem i chroniłem, zostawię jej. Nie tym, którzy czekają na moją śmierć, ale tej, która chociaż raz zapytała: Jak się Pan dziś czuje?. Może wydawać się to okrutne, ale nie czuję winy. Dałem dzieciom wszystko, co mogłem. Nie da się wymusić wdzięczności można ją jedynie dostrzec.

Teraz mam spokój w sercu. Wiem, iż postępuję słusznie. Niech sądzą, jacy chcą. A wy powiedzcie sami czy ma znaczenie, kto jest wpisany w dokumenty jako syn czy córka, jeżeli w trudnej chwili nie ma ich przy tobie? Czy nie jest bliższy ten, który podał ci rękę, kiedy nie mogłeś wstać?

Postanowiłem. Spadek zostawię nie po krwi, a po sumieniu. A wy co myślicie? Komu naprawdę warto oddać miłość, czas i to, co po nas zostanie: dzieciom, które odszedły, czy tym, którzy zostali, choć kiedyś byli obcymi?