Dyrektor szkoły zauważył, iż dziewięciolatka codziennie zabiera ze szkoły resztki jedzenia z stołówki i postanowił ją śledzić
Gdy dyrektor Kowalski dostrzegł, iż Zosia, dziewięciolatka z jego szkoły, regularnie zabiera niedojedzone kanapki i owoce ze szkolnej stołówki, od razu poczuł, iż coś jest nie tak. Jego poszukiwania odpowiedzi doprowadziły go do zapomnianego bohatera i aktu dziecięcej dobroci, który zmienił wszystko…
Pan Kowalski przepracował piętnaście lat jako dyrektor szkoły i nauczył się jednego: dzieci często dźwigają ciężary, których dorośli nie dostrzegają.
Niektóre pokazywały swoje zmagania otwarcie, inne ukrywały je pod maską grzeczności i cichego posłuszeństwa.
Mała Zosia należała do tych cichych.
Miała dziewięć lat, była drobna jak na swój wiek, z ciemnymi warkoczykami starannie związanymi niebieskimi wstążkami. Nigdy nie sprawiała problemów, nigdy nie odzywała się bez pozwolenia. Była raczej niezauważalna.
Dlatego dyrektor Kowalski zbyt późno zorientował się, co robi.
Kradła jedzenie.
Nie w oczywisty sposób. Nie chodziło o nerwowe chwytanie i wpychanie czegokolwiek do plecaka. Była ostrożna, przemyślana. Każdego dnia po obiedzie skanowała stołówkę wzrokiem, szukając niedojedzonych kanapek, nieotwartych kartoników mleka, owoców pozostawionych na tacach.
Następnie cicho wkładała je do plecaka, zapinała go i wychodziła.
Dyrektor Kowalski widział już na tyle zmagających się dzieci, by rozpoznać, kiedy coś jest nie w porządku.
Tego popołudnia, gdy uczniowie odsuwali krzesła od stołów, podszedł do niej łagodnie.
„Zosia”, powiedział, kucając obok niej. „Dlaczego zabierasz to jedzenie, kochanie?”
Jej palce zaciZosia zacisnęła dłoń na pasku plecaka i szeptem odpowiedziała: „Bo boję się, iż tatuś znów będzie głodny, gdy wróci z pracy”.
