Stary dąb stał krzywo, ale wciąż trwał pośrodku podwórka wiejskiej szkoły w Świętomarzy. Nikt nie pamiętał, kiedy go posadzono, ale wszyscy zgadzali się, iż był „starszy niż dyrektor”. Jan, woźny, dbał o niego, jakby to był drewniany dziadek. Każdej jesieni cierpliwie zbierał liście, a wiosną sprawdzał, czy gałęzie nie mają zardzewiałych gwoździ po dawnych huśtawkach […]
!["Siostra zakonna biła nas mocno. Niby po przyjacielsku, z uśmiechem" [WYWIAD]](https://cdn.kobieta.onet.pl/1/UsFk9lBaHR0cHM6Ly9vY2RuLmV1L3B1bHNjbXMvTURBXy9jZDIxYmMxZDljMjZmN2FiOGFlNDg2Y2Q3NWQzNjAxNC5qcGeSlQMAzKnNFV_NDAaTBc0JYM0GQN4AAqEwB6ExBA)
