Deszcz prowadzi do radości

**Deszcz przynosi szczęście**

Po upalnym lecie nadeszła chłodna, wilgotna jesień z przenikliwym wiatrem i nieustannym deszczem.

Zmęczona wichurą i mżawką, Marianna wstąpiła do sklepu, by odpocząć od niepogody i przy okazji kupić coś na kolację. W środku było ciepło, sucho i przytulnie. Powoli przeglądała półki, wrzucając do koszyka różne produkty.

W dziale z warzywami wzięła cytrynę i kiść winogron. Wyobraziła sobie, jak wieczorem ułoży się wygodnie na kanapie, popijając gorącą herbatę z cytryną i podgryzając słodkie winogrona. Albo może wypije kieliszek wina, żeby szybciej się rozgrzać?

Zatrzymała się przed ladą z wędlinami, zastanawiając się, co wybrać. Była tak głodna, iż mogłaby zjeść wszystko. Jej ręka sięgnęła po kiełbasę, ale nagle natknęła się na inną dłoń – męską, sięgającą po tę samą paczkę.

Odsunęła rękę i spojrzała w górę. Stał przed nią wysoki przystojniak. Czarne włosy z delikatną posiwizną na skroniach, brązowe oczy, pełne usta. I jeszcze to czarne płaszcz. Właśnie takich mężczyzn lubiła.

— Przepraszam — uśmiechnął się, pokazując równe, białe zęby.

*„Hollywood może się schować. Jak z okładki magazynu. Tacy nie chodzą po kiełbasę do zwykłego Biedronki…”* — pomyślała Marianna. Poczuła, jak robi się gorąca. Spuściła wzrok i odeszła od lady. *„Gapiłam się jak sroka w gnat…“* — zbeształa się w duchu, idąc do kasy.

W odbiciu witryny z napojami zobaczyła swoje rozczochrane włosy i zaszczerbiony makijaż. *„Boże, wyglądam jak potargana kura. Co on sobie o mnie pomyślał? Ale co za różnica, jego świat i mój to dwie różne planety…”*

Kiedy wyjmowała zakupy na taśmę, obok niej ktoś położył te same produkty – i tę samą kiełbasę.

— Mamy podobny gust, prawda? — usłyszała obok siebie.

Znów ten uśmiech.

— Jaki gust? Zwykłe zakupy, połowa klientów bierze to samo — odparła szorstko, przypominając sobie, iż wygląda jak przemoczony kundel.

— No, faktycznie — zgodził się.

*„Ja mokra od deszczu, a on wygląda, jakby właśnie wyszedł od fryzjera…”* Przez chwilę wyobraziła sobie, jak by to było dotknąć jego gęstych włosów, ale natychmiast się opamiętała. *„No tak, zobaczyła przystojniaka i już ma głupie myśli. Weź się w garść, dla ciebie on jest nieosiągalny.”*

Zapakowała zakupy, zapłaciła i, nie patrząc na niego, wyszła ze sklepu. Na zewnątrz wiatr uderzył ją w twarz, jakby mścił się za ucieczkę pod dach. Za plecami otworzyły się drzwi.

— Niezbyt przyjemna pogoda na spacery. Mieszkasz gdzieś blisko? — zapytał.

— A co? — zrobiła się czujna.

— Mam samochód, mogę cię podwieźć.

Marianna zawahała się. *„Pewnie wie, jaki efekt robi na kobietę. Ale nie wygląda na psychopatę…”* Z drugiej strony, *„a ilu psychopatów widziałaś w życiu?”* — spytał wewnętrzny głos. *„To pierwszy”* — przyznała. *„No i co? Nie wsiądziesz? Pójdziesz w deszczu przez pół miasta? Weź się ogarnij!”*

*„Nawet jeżeli psychopata, to przynajmniej przystojny…”* Wesoło pomyślała i skierowała się z nim do samochodu. Otworzył przed nią drzwi.

— Proszę. Daj torbę, odłożę z tyłu, będzie wygodnie.

W środku było ciepło i cicho. Mężczyzna odpalił silnik, który zaszumiał jak oswojony lew.

— Gdzie cię zawieźć? — spytał.

— Ulica Warszawska, szesnaste. W stronę dworca — dodała.

— Znam — odpowiedział i ruszył.

Marianna obserwowała, jak wiatr szarpie płaszcze przechodniów. Co chwilę zerkała na jego rękę na kierownicy. Jeździł spokojnie, pewnie. Był ideałem. *„Podoba ci się? Rozmarzyłaś? Zaraz cię wysadzi i już go nie zobaczysz…”*

— Jestem Rafał. A ty? — zapytał.

Chciała odpowiedzieć coś w stylu *„Nie ważne jak…”*, ale uznała, iż to zbyt dziecinne. Dlaczego w ogóle była dla niego niemiła? To nie jego wina, iż urodził się taki przystojny.

— Marianna.

— Piękne imię. W przedszkolu podkochiwałem się w jednej dziewczynce. Mówiła, iż się ze mną ożeni.

— No i? Ożeniłeś się?

— Eee… To było przedszkole.

Dopiero teraz usłyszała cichą muzykę w tle. Czy grała cały czas? Czy tak bardzo skupiła się na jego urodzie, iż nic innego nie zauważyła?

Poczuła zapach skóry i czegoś jeszcze — jakby wszystkie zmysły nagle wróciły do życia.

— Która klatka? — zapytał Rafał.

Dopiero teraz zobaczyła swój blok. *„Już? A ja myślałam, iż pojedziemy dłużej…”* Zbeształa się w duchu. *„Weź się ogarnij.”*

Wysiadła w podmuchu wiatru.

— A zakupy? — zawołał, podając jej torbę.

— Dzięki — wzięła pakunek i, nie patrząc mu w oczy, pobiegła do klatki.

Drżącymi rękami szukała kluczy. W końcu wpadła do środka i odetchnęła. Słyszała jeszcze, jak motKiedy po latach przypadkowo spotkała go z żoną i dziećmi w parku, uśmiechnęła się do siebie, bo w końcu zrozumiała, iż tamten deszcz naprawdę przyniósł jej szczęście – tylko zupełnie inne, niż się wtedy spodziewała.