Czy twoja mama uważa, iż jestem jej służącą?” – żona postawiła się teściowej i odmówiła spełniania jej próśb

Czy twoja mama uważa, iż jestem jej służącą? żona odmówiła spełniania próśb teściowej

Znacie te chwile, gdy cierpliwość po prostu pęka? Tak po prostu, jakby ktoś przeciągnął linię: koniec, dość. Mój moment nadszedł pewnego zwykłego wieczoru, gdy smażyłam ziemniaki.

Dzień był koszmarny nie życzyłabym go wrogowi. W pracy chaos, szef wykończył mnie raportem, a tu jeszcze Darek zadzwonił: „Krysia, mama wpadnie, była w centrum, potem do nas”. No tak, oczywiście. Kiedy to Wanda Stanisławówna przechodziła obojętnie? Zawsze wybiera moment, gdy wracam z pracy zmęczona.

Stoję przy kuchence, przewracam te nieszczęsne ziemniaki. W skroniach pulsuje, nogi bolą od butów na obcasie, a ręce mechanicznie poruszają łopatką. W prawo, w lewo, w prawo, w lewo. Tak bardzo chciałabym usiąść, włączyć serial, wyłączyć telefon…

Krysia! rozlega się z progu. Gdzie jesteś?

No i jest. choćby się nie odwracam wiem, iż zaraz zaszeleści swoimi ulubionymi pantofelkami po korydzu, zajrzy do kuchni…

A, tu jesteś Wanda Stanisławówna siada przy stole jak u siebie. Wyciąga telefon, wpatruje się w ekran. Nalej mi herbaty i zrób kanapkę. Zmęczyłam się dziś strasznie.

Zamarłam. W głowie coś kliknęło. Trzy lata. Trzy lata słucham tych poleceń: „nalej”, „podaj”, „zrób”. Jakbym nie była synową, tylko nieopłacaną służącą.

Czajnik na kuchence mówię dziwnie spokojnie. Chleb w szafce.

Cisza. Taka, iż można ją kroić nożem. Kątem oka widzę, jak teściowa podnosi wzrok znad telefonu. Powoli, jakby nie wierzyła własnym uszom.

Co-co? jej głos staje się lodowaty. Co ty sobie pozwalasz?

Wyłączam płytę. Wycieram ręce w ścierkę tę z słonecznikami, którą przyniosła na nowe mieszkanie. „Żeby było przytulniej” powiedziała wtedy. Odwracam się do niej.

Pozwalam sobie być człowiekiem, a nie służącą mówię cicho. Ja też jestem zmęczona. Ja też miałam ciężki dzień. jeżeli potrzebujesz pomocy rozmawiajmy, nie rozkazuj.

I wtedy, jak na zamówienie, do kuchni wchodzi Darek. Zastyga w drzwiach, z dezorientacją w oczach. Patrzy na mnie, potem na matkę, i z powrotem. No tak, on zawsze unikał konfliktów jak ognia.

Darku! zrywa się Wanda Stanisławówna. Popatrz tylko, co pozwala sobie twoja żona! Proszę ją o drobiazg…

Nie pozwalam jej dokończyć. Zwracam się do męża:

Darek mówię. A ty sam mnie szanujesz?

Za oknem huczą samochody, na kuchence stygną ziemniaki, a my troje zastygliśmy w tej kuchni jak w niemej scenie. I nagle czuję dziwny spokój. Jakby kamień spadł mi z serca ten, który nosiłam od trzech lat. Miałam już dość. Dość bycia wygodną, potulną, bez praw. Darek patrzy to na mnie, to na matkę, i widzę: jest w szoku. Po raz pierwszy w tych wszystkich latach jego cicha, uległa żona pokazała pazury. No cóż, kochanie, teraz twoja kolej.

Minął tydzień od tamtej rozmowy w kuchni. Cały tydzień cichej wojny: Wanda Stanisławówna demonstracyjnie się nie odzywała, tylko ciężko wzdychała, przechodząc obok. Darek miotał się między nami jak zwierz w klatce, udając, iż nic się nie dzieje. A ja… po raz pierwszy czułam się człowiekiem, a nie szmatą do podłogi.

Tamtego wieczoru siedziałam w naszym małym salonie, podkurczywszy nogi w starym fotelu. Ulubiony fotel ojca Darka jedyna rzecz, którą mój mąż zdołał zabrać z rodzinnego domu po śmierci taty. Wanda Stanisławówna urządziła wtedy awanturę: „Jak to, wynosić pamięć o ojcu z domu!” A ja myślę, iż po prostu nie chciała symbolicznie puścić syna.

Próbowałam czytać jakiś romans mama zawsze mówi, iż pomagają oderwać myśli. Ale litery skakały mi przed oczami, a myśli wracały do naszej sytuacji. Dlaczego, dlaczego wszystko musi być takie skomplikowane? Dlaczego nie można żyć zwyczajnie, bez tej kontroli, bez rozkazów, bez…

Krysiu.

Drgnęłam. Darek stał w drzwiach potargany, zagubiony. Mój ukochany chłopiec, który nigdy nie nauczył się być mężczyzną.

Dlaczego nie śpisz? zapytał, przestępując z nogi na nogę.
A ty? odłożyłam książkę.
No… myślę.

O czym?

Wszedł do pokoju, ciężko opadł na kanapę. Milczał, wpatrując się w swoje dłonie.

Ty… jakaś taka zimna się zrobiłaś. Mama mówi…
Porozmawiajmy bez mamy przerwałam. Po prostu ty i ja. Darek, myślałeś kiedyś, dlaczego za ciebie wyszłam?
Spojrzał na mnie zaskoczony:

No bo… mnie kochasz?

Bo zakochałam się w silnym, wesołym chłopaku, który nie bał się podejmować decyzji. Pamiętasz, jak mi się oświadczyłeś? Wprost w parku, przy wszystkich. A twoja mama była przeciw mówiła, iż za wcześnie…
No tak uśmiechnął się słabo. Wtedy pierwszy raz ją zignorowałem.

I dobrze zrobiłeś. A teraz co? W naszym małżeństwie twoja mama decyduje, jak mamy żyć? Darek pochyliłam się ty dorastałeś w domu, gdzie mama robiła wszystko za ciebie. Ale u nas tak nie będzie. Nie chcę być służącą ani tobie, ani twojej mamie. Chcę być żoną. Partnerką. Rozumiesz?

W pokoju zapadła cisza. Tylko stare zegary na ścianie kolejny prezent od teściowej tykały natrętnie. Tik-tak, tik-tak… Odliczały sekundy naszego małżeństwa.

jeżeli dla ciebie żona to darmowa służąca, to może powinniśmy się zastanowić, czego oboje oczekujemy od związku?

Darek drgnął, jakby dostał w twarz:

Grozisz mi?

Nie, kochanie. Po prostu mam dość bycia mamą dla trzydziestoletniego faceta. Wiesz roześmiałam się nagle twoja mama może i ma rację w wielu rzeczach, ale przynajmniej jest szczera. Ona po prostu przywykła rozkazywać. A ty… ty chowasz się za jej plecami, gdy trzeba podjąć decyzję. I za moimi, gdy trzeba coś zrobić w