Hej, słuchaj, jej słowa uderzyły jak cios. „No tak, ale po co te wszystkie szanse, jak wciąż ledwo wiążę koniec z końcem?” – zrobiła krótką przerwę, po czym zapytała cicho: „Czego dokładnie potrzebujesz?” Zawahałem się. Nie miałem pojęcia, jak to ująć w słowa. „Nie wiem… trochę kasy na spłatę karty kredytowej, czynsz, może raty za samochód. Po prostu tyle, żeby móc wziąć oddech.” Westchnęła długim, zmęczonym westchnieniem. „Będę z tobą szczera. Kocham cię ponad wszystko, ale dawanie ci pieniędzy nie rozwiąże problemu. Musisz sam zrozumieć, jak w ogóle wpadłeś w tę sytuację.”
Uderzenie było natychmiastowe. „Więc to moja wina?” – spytałem. „Nie,” odpowiedziała łagodnie, „to twoja odpowiedzialność.” Ścisnęłam telefon mocniej, a w pokoju nagle zrobiło się ciężko. „Nie jesteś już dzieckiem,” kontynuowała. „Masz dobrą pracę, prawda?” – zapytała. „Tak, ale ledwo starcza na wszystko.” „A budżet? Przejrzałeś, na co wydajesz pieniądze?” – cisza. Bo prawda? Nie zrobiłem tego. Wiedziałem, iż przepijam, ale wolałem nie patrzeć w lustro, bo bałem się, co zobaczę. Mój plan polegał na ciągłym kartowaniu i liczeniu na cud.
„Nie wychowałam cię na bezradnego,” powiedziała mama Maria. „Jeśli potrzebujesz pomocy – nie tylko jednorazowego wciągnięcia – jestem tu. Ale w taki sposób, żebyś sam musiał wziąć sprawy w swoje ręce.”
