„Czy mogę posprzątać wasz dom w zamian za talerz jedzenia?” – ale gdy milioner ją zobaczył, oniemiał z wrażenia.

Czy mogę posprzątać pański dom w zamian za talerz jedzenia? ale kiedy milioner ją zobaczył, oniemiał.
Deszcz lał jak z cebra na szklany dach luksusowej rezydencji miliardera, stojącej na obrzeżach Warszawy. Wewnątrz Julian Kowalski stał przy kominku, trzymając w dłoniach filiżankę czarnej kawy, a jego wzrok tonął w tańczących płomieniach. Przywykł do ciszy; choćby w tym okazałym domu nigdy nie otaczały go prawdziwe ludzkie ciepło. Sukces przyniósł mu pieniądze, ale nie spokój duszy.
Nagle rozległo się gwałtowne pukanie do drzwi.
Julian zmarszczył brwi. Nie spodziewał się nikogo: służba miała wolne, a goście pojawiali się rzadko. Odstawił filiżankę i podszedł do wejścia. Gdy otworzył drzwi, na progu stała kobieta, przemoczona do suchej nitki, trzymająca na rękach dziewczynkę, która ledwo skończyła dwa lata. Jej ubranie było wytarte, a oczy zapadnięte od zmęczenia. Dziecko, ciche, wtuliło się w sweter matki, rozglądając się ciekawie.
Przepraszam, iż przeszkadzam powiedziała kobieta drżącym głosem. Nie jadłam od dwóch dni. Mogę posprzątać pański dom w zamian za talerz jedzenia dla mnie i mojej córeczki.
Julian zastygł.
Serce zamarło mu w piersi nie ze współczucia, ale z osłupienia.
Emilia? wyszeptał.
Kobieta podniosła głowę, a jej usta rozchyliły się lekko z niedowierzania.
Julian?
Czas jakby się zatrzymał.
Siedem lat temu zniknęła bez słowa, bez pożegnania. Po prostu odeszła z jego życia.
Julian cofnął się, oszołomiony. Ostatni raz widział Emilię Nowak w czerwonej letniej sukience, boso w ogrodzie, śmiejącą się, jakby świat nie mógł jej skrzywdzić.
A teraz stała przed nim w łachmanach.
W piersi ścisnęło go uczucie. Gdzie byłaś?
Nie przyszłam po pojednanie odparła złamanym głosem. Potrzebuję tylko zjeść. Proszę zaraz pójdziemy.
Spuścił wzrok na dziewczynkę: jasne loki, niebieskie oczy takie same jak u matki.
Głos mu się załamał: To moja?
Emilia nie odpowiedziała, tylko odwróciła wzrok.
Julian postąpił krok naprzód: Wejdźcie.
Ciepło domu otuliło je. Drżąca Emilia pozostawiła kilka kropel wody na wypolerowanym marmurze, podczas gdy Julian wydawał polecenia kucharzowi, by przygotował posiłek.
przez cały czas masz służbę? zapytała cicho.
Oczywiście odparł nieco szorstko. Mam wszystko oprócz odpowiedzi.
Dziewczynka sięgnęła po miskę truskawek na stole i szepnęła nieśmiało: Dziękuję.
Julian uśmiechnął się lekko: Jak masz na imię?
Lena wyszeptała Emilia.
Imię uderzyło go jak grom. Lena. Tak właśnie chcieli nazwać swoją córkę, gdy wszystko było dobrze zanim ich świat się rozpadł.
Julian usiadł powoli. Wytłumacz mi. Dlaczego odeszłaś?
Emilia zawahała się, po czym usiadła naprzeciwko, trzymając Lenę na kolanach.
Dowiedziałam się, iż jestem w ciąży w tym samym tygodniu, gdy twoja firma wchodziła na giełdę. Pracowałeś po dwadzieścia godzin dziennie. Nie chciałam być ciężarem.
To moja sprawa, by o tym decydować powiedział gorzko.
Wiem kontynuowała. Ale potem zdiagnozowano u mnie raka.
Serce Juliana ścisnęło się.
To był drugi stopień. Lekarze nie byli pewni, czy przeżyję. Nie chciałam, żebyś musiał wybierać między firmą a umierającą kobietą. Więc odeszłam Rodziłam sama, przechodziłam chemioterapię sama. I przeżyłam.
Milczał, rozdzierany gniewem i smutkiem.
Nie ufałaś mi na tyle, by pozwolić mi pomóc? w końcu zapytał.
Łzy pojawiły się w oczach Emilii: choćby sobie nie ufałam, iż przeżyję.
Lena pociągnęła za rękaw swetra matki: Mamo, chce mi się spać.
Julian pochylił się nad nią: Chcesz się przespać w ciepłym łóżeczku?
Skinęła głową. Wtedy zwrócił się do Emilii: Zostaniecie tu dziś. Przygotuję pokój gościnny.
Nie mogę zostać zaczęła.
Możesz i zostaniesz przerwał stanowczo. Nie jesteś byle kim, jesteś matką mojego dziecka.
Zamarła: Myślisz, iż to twoja córka?
Julian wyprostował się: Nie potrzebuję testów, by to wiedzieć. Spójrz na nią: jest moja.
Tej nocy, gdy już ułożyli Lenę do snu, Julian stał na balkonie, wpatrując się w niebo rozświetlone burzą. Emilia podeszła do niego, otulona w szlafrok pożyczony od jednej ze służących.
Nie chciałam zrujnować ci życia wyznała.
Nie zrujnowałaś odparł. Po prostu zniknęłaś z niego.
Zapadła cisza.
Nie przyszłam, by o coś prosić powiedziała Emilia. Byłam w rozpaczy.
Julian odwrócił głowę w jej stronę: Byłaś jedyną kobietą, którą kiedykolwiek kochałem. I odebrałaś mi prawo, by walczyć o ciebie.
Łzy spływały po policzkach Emilii: przez cały czas cię kocham choćby jeżeli mnie nienawidzisz.
Nie odpowiedział. Patrzył przez okno, gdzie spała Lena, bezpieczna.
W końcu powiedział: Zostań. Przynajmniej do czasu, aż zdecydujemy, co dalej.
Następnego ranka słońce przebiło się przez szare chmury, zalewając rezydencję Juliana złotym światłem. Po raz pierwszy od lat dom nie wydawał się pusty.
Na dole Julian niespodziewanie stanął przy kuchni, ubijając jajka. Zapach masła i tostów wypełnił powietrze. Usłyszał ciche kroki: w drzwiach stanęła Emilia, trzymając Lenę za rękę, teraz w czystej piżamie, z uczesanymi włosami.
Gotujesz teraz? zapytała Emilia z lekkim uśmiechem.
Próbuję odparł, podając Lenie talerz: specjalnie dla niej.
Dziewczynka wdrapała się na krzesło i zajadała śniadanie, jakby nie jadła prawdziwego posiłku od tygodni.
Uwielbia cię zauważyła Emilia, siadając na blacie.
Łatwo ją pokochać odparł.
Kolejne dni płyn