Deszcz bił gwałtownie w szklany dach ogromnej rezydencji Juliana Kowalskiego na obrzeżach Warszawy. W środku milionarz stał przy płonącym kominku, trzymając w dłoni filiżankę czarnej kawy, wzrok utkwiony w tańczących płomieniach. Bogactwo wypełniło jego życie luksusem ale nie spokojem.
Nagły stuknięcie przerwało ciszę.
Julian zmarszczył brwi. Nie spodziewał się nikogo. Personel miał wolne, a goście byli rzadkością. Odstawił filiżankę i podszedł do drzwi wejściowych, otwierając je szeroko.
Stała tam kobieta, przemoczona, tuląca dziewczynkę, która mogła mieć nie więcej niż dwa lata. Jej ubrania, choć eleganckie, były zniszczone, a oczy puste i zmęczone. Dzieciątko kurczowo trzymało się jej swetra, patrząc w milczeniu.
Przepraszam, iż przeszkadzam, proszę pana powiedziała kobieta drżącym głosem. Nie jadłam od dwóch dni. jeżeli pozwoli mi pan posprzątać dom, wystarczy nam talerz jedzenia dla mnie i dla córeczki.
Julian zastygł w bezruchu.
Nie z litości, ale z zaskoczenia.
Kinga? szepnął.
Podniosła wzrok, niedowierzanie malujące się na twarzy. Julian?
Czas zdawał się zatrzymać.
Siedem lat temu zniknęła bez słowa, bez pożegnania, po prostu odeszła.
Cofnął się o krok, serce łomoczące w piersi. Ostatni obraz, jaki zachował w pamięci, to Kinga Wiśniewska w czerwonej letniej sukience, boso w jego ogrodzie, śmiejąca się, jakby nic nie mogło jej zranić.
A teraz stała przed nim w podartych ubraniach, krucha i wyczerpana.
Gdzie byłaś? zapytał, głos napięty.
Nie przyszłam, żeby wspominać odparła, głos łamiący się. Potrzebuję tylko jedzenia. Potem odejdę.
Jej wzrok opadł na dziewczynkę. Jasne loki, błyszczące niebieskie oczy te same, które miała jej matka.
To moja? spytał cicho.
Kinga odwróciła wzrok, milcząc.
Julian odsunął się na bok. Wejdź.
W środku ogarnęło je ciepło. Kinga stała niepewnie na marmurowej podłodze, zostawiając kałuże deszczowej wody, podczas gdy Julian wydawał polecenia kucharzowi, by przygotował posiłek.
przez cały czas masz służbę? szepnęła.
Oczywiście odparł, z wyraźnym ostrzem w głosie. Mam wszystko poza odpowiedziami.
Dziewczynka sięgnęła po miseczkę truskawek i cicho szepnęła: Dziękuję.
Julian uśmiechnął się lekko. Jak ma na imię?
Lena odpowiedziała Kinga.
Imię uderzyło go z siłą.
Lena imię, które kiedyś wymarzyli dla córki, gdy ich świat był jeszcze cały.
Julian opadł na krzesło. Mów. Dlaczego odeszłaś?
Kinga zawahała się, w końcu usiadła naprzeciwko niego, otaczając Lenę ramionami.
Dowiedziałam się, iż jestem w ciąży w tym samym tygodniu, gdy twoja firma weszła na giełdę powiedziała. Pracowałeś bez przerwy. Nie chciałam być ciężarem.
To była moja decyzja odciął się ostro.
Wiem szepnęła, łzy błyszczące w oczach. Potem okazało się, iż mam raka.
Jego serce zamarło.
Drugi stopień. Nie wiedzieli, czy przeżyję. Nie chciałam, żebyś musiał wybierać między firmą a umierającą dziewczyną. Więc odeszłam. Urodziłam samotnie. Walczyłam z chemią samotnie. I przeżyłam.
Zaniemówił gniew i smutek mieszały się w nim.
Nie ufałaś mi na tyle, żeby pozwolić mi ci pomóc? zapytał w końcu.
Łzy wypełniły oczy Kingi. Nie ufałam choćby sobie, iż przeżyję.
Lena pociągnęła matkę za rękaw. Mamo, chce mi się spać.
Julian pochylił się. Chcesz się położyć w ciepłym łóżku?
Dziewczynka skinęła głową.
Spojrzał na Kingę. Nie odejdziesz tej nocy. Pokój gościnny jest gotowy.
Nie mogę zostać odparła szybko.
Możesz powiedział stanowczo. Nie jesteś byle kim jesteś matką mojej córki.
Zastygła. Więc uważasz, iż jest twoja?
Nie potrzebuję testów. Widzę to w niej.
Tej nocy, gdy Lena zasnęła na górze, Julian stał na balkonie, wpatrując się w burzowe niebo. Kinga dołączyła do niego, owinięta w szlafrok służącej.
Nigdy nie chciałam zniszczyć twojego życia powiedziała.
Nie zniszczyłaś odparł cicho. Po prostu się z niego wymazałaś.
Cisza przeciągnęła się.
Nie proszę o nic szepnęła Kinga. Byłam zdesperowana.
Julian odwrócił się do niej. Byłaś jedyną kobietą, którą kochałem. Odeszłaś, nie dając mi za ciebie walczyć.
Łzy potoczyły się po jej policzkach.
przez cały czas cię kocham wyszeptała. choćby jeżeli mnie nienawidzisz.
Nie odpowiedział. Zamiast tego spojrzał w stronę okna, gdzie Lena spała bezpieczna i otulona ciepłem.
W końcu powiedział: Zostań. Przynajmniej do czasu, aż zrozumiemy, co dalej.
Poranne światło sączyło się delikatnie między chmurami, oblewając posiadłość złotym blaskiem. Po raz pierwszy od lat nie wydawała się pusta.
Na dole Julian smażył jajecznicę rzadkość w kuchni wypełnionej zapachem masła i tostów. Usłyszał ciche kroki za sobą.
Kinga stała w progu, trzymając Lenę za rękę. Dziewczynka miała na sobie czystą piżamkę, jej włosy były starannie uczesane.
Teraz gotujesz? uśmiechnęła się słabo Kinga.
Próbuję odparł, podając Lenie talerz. Dla niej.
Lena usiadła przy stole, jedząc, jakby od dawna nie widziała porządnego posiłku.
Lubi cię szepnęła Kinga.
Julian podniósł wzrok. Łatwo ją pokochać.
W kolejnych dniach ustalił się niepewny rytm. Kinga trzymała dystans, nie wiedząc, czy to wszystko jest prawdziwe, czy tymczasowe. Julian obserwował każdy jej gest, jakby próbował odzyskać stracone lata.
Ale nie wszyscy przyjęli je dobrze.
Pewnego popołudnia Julian wrócił z zebrania i zastał swoją asystentkę, Katarzynę, czekając
