„Czy mogę posprzątać twój dom w zamian za talerz zupy?” – ale kiedy milioner ją zobaczył, oniemiał.

Czy mogę posprzątać wasz dom w zamian za talerz jedzenia? ale kiedy milioner ją zobaczył, oniemiał.
Deszcz lał jak z cebra na szklany dach luksusowej rezydencji miliardera, stojącej na obrzeżach Gdańska. W środku Julian Kowalski stał przy kominku, trzymając w dłoniach filiżankę czarnej kawy, a jego wzrok gubił się w tańcu płomieni. Przywykł do ciszy; choćby w tym majestatycznym domu nigdy nie był naprawdę otoczony ludźmi. Sukces dał mu pieniądze, ale nie spokój duszy.
Nagle rozległo się gwałtowne pukanie do drzwi.
Julian zmarszczył brwi. Nie spodziewał się nikogo: służba miała wolne, a goście pojawiali się rzadko. Postawił filiżankę i ruszył w stronę wejścia. Kiedy otworzył drzwi, na progu stała kobieta, przemoczona do suchej nitki, trzymająca na rękach małą dziewczynkę, ledwie dwuletnią. Jej ubranie było zniszczone, oczy zapadnięte ze zmęczenia. Dziecko, ciche, kurczowo trzymało się swetra matki, rozglądając się ciekawie.
Przepraszam, iż przeszkadzam powiedziała drżącym głosem. Nie jadłam od dwóch dni. Mogę posprzątać wasz dom tylko za talerz jedzenia dla mnie i mojej córki.
Julian zastygł w bezruchu.
Serce zamarło mu nie ze współczucia, ale z zaskoczenia.
Emilia? wyszeptał.
Kobieta podniosła głowę, a jej usta lekko się otwarły z niedowierzania.
Julian?
Czas jakby się zatrzymał.
Siedem lat temu zniknęła bez słowa, bez pożegnania. Po prostu odeszła z jego życia.
Julian cofnął się, oszołomiony. Ostatni raz widział Emilię Nowak w czerwonej letniej sukience, boso w ogrodzie, śmiejącą się, jakby świat nie mógł jej skrzywdzić.
A teraz stała przed nim w łachmanach.
Jego klatka piersiowa się ścisnęła. Gdzie byłaś?
Nie przyszłam po pojednanie odpowiedziała złamanym głosem. Potrzebuję tylko zjeść. Proszę odejdę zaraz potem.
Spuścił wzrok na małą dziewczynkę: jasne loki, niebieskie oczy takie same jak u matki.
Jego głos złamał się: Ona jest moja?
Emilia nie odpowiedziała, tylko odwróciła wzrok.
Julian postąpił krok naprzód: Wejdźcie.
Ciepło domu otuliło je. Drżąca Emilia pozostawiła kilka kropel wody na wypolerowanym marmurze, podczas gdy Julian wydawał polecenia szefowi kuchni, by przygotował posiłek.
przez cały czas masz służbę? zapytała cicho.
Oczywiście odpowiedział trochę szorstko. Mam wszystko poza odpowiedziami.
Mała dziewczynka sięgnęła po miskę truskawek na stole i cicho szepnęła: Dziękuję.
Julian uśmiechnął się lekko: Jak masz na imię?
Liliana szepnęła Emilia.
To imię nim wstrząsnęło. Liliana. Tak właśnie chcieli nazwać swoją córkę, kiedy wszystko było dobrze zanim wszystko się rozpadło.
Julian powoli usiadł. Wytłumacz mi. Dlaczego odeszłaś?
Emilia zawahała się, po czym usiadła naprzeciwko, trzymając Lilianę na kolanach.
Dowiedziałam się, iż jestem w ciąży w tym samym tygodniu, gdy twoja firma wchodziła na giełdę. Pracowałeś po dwadzieścia godzin dziennie. Nie chciałam być ciężarem.
To moja była decyzja, nie twoja powiedział gorzko.
Wiem kontynuowała. Ale potem zdiagnozowano u mnie raka.
Serce Juliana ścisnęło się.
To był drugi stopień. Lekarze nie byli pewni, czy przeżyję. Nie chciałam, żebyś musiał wybierać między firmą a umierającą dziewczyną. Więc odeszłam Rodziłam sama, przeszłam chemię sama. I przeżyłam.
Milczał, rozdarty między gniewem a smutkiem.
Nie ufałaś mi na tyle, żeby pozwolić mi pomóc? w końcu zapytał.
Łzy pojawiły się w oczach Emilii: choćby sobie nie ufałam, iż przeżyję.
Liliana pociągnęła za rękaw swetra matki: Mamo, chcę spać.
Julian pochylił się nad dziewczynką: Chcesz się położyć w ciepłym łóżeczku?
Skinęła głową. Potem odwrócił się do Emilii: Zostaniesz tu dziś. Przygotuję pokój gościnny.
Nie mogę zostać zaczęła.
Możesz i zostaniesz przerwał stanowczo. Nie jesteś byle kim, jesteś matką mojego dziecka.
Zamarła: Myślisz, iż to twoja córka?
Julian wyprostował się: Nie potrzebuję testów, żeby to wiedzieć. Spójrz na nią: jest moja.
Tej nocy, po uśpieniu Liliany, Julian stał na balkonie, wpatrując się w niebo rozświetlane burzą. Emilia podeszła do niego, otulona w szlafrok pożyczony od jednej z pokojówek.
Nie chciałam zrujnować ci życia wyznała.
Nie zrujnowałaś odparł. Po prostu zniknęłaś z niego.
Zapadła cisza.
Nie przyszłam, żeby o coś prosić powiedziała Emilia. Byłam po prostu zdesperowana.
Julian odwrócił głowę w jej stronę: Byłaś jedyną kobietą, którą kiedykolwiek kochałem. I odebrałaś mi prawo, by o ciebie walczyć.
Łzy popłynęły po policzkach Emilii: przez cały czas cię kocham choćby jeżeli mnie nienawidzisz.
Nie odpowiedział. Patrzył na okno, za którym spała Liliana, bezpieczna.
W końcu powiedział: Zostań. Chociaż do czasu, aż zdecydujemy, co dalej.
Następnego ranka słońce przebiło się przez szare chmury, zalewając rezydencję Juliana złotym światłem. Po raz pierwszy od lat dom nie wydawał się pusty.
Na dole Julian niespodziewanie stanął przy kuchence, ubijając jajka. Zapach masła i tostów wypełnił kuchnię. Rozległy się ciche kroki: Emilia pojawiła się w drzwiach, trzymając Lilianę za rękę, teraz w czystej piżamie, z uczesanymi włosami.
Gotujesz teraz? zapytała Emilia z lekkim uśmiechem.
Próbuję odparł Julian, podając Lilianie talerz: specjalnie dla niej.
Dziewczynka wdrapała się na krzesło i pochłonęła śniadanie, jakby nie jadła prawdziwego jedzenia od tygodni.
Ona cię uwielbia zauważyła Emilia, siadając na blacie.
Łatwo ją pokochać odpowiedział.
Kolejne dni płyn