Czy mogę posprzątać twój dom w zamian za talerz jedzenia?” — ale gdy milioner ją zobaczył, stanął jak wryty.

Deszcz lał strugami po szklanym dachu luksusowej rezydencji miliardera, stojącej na obrzeżach Warszawy. W środku Julian Nowak stał przy kominku, trzymając w dłoniach filiżankę czarnej kawy, jego wzrok zatopiony był w tańczących płomieniach. Przywykł do ciszy; choćby w tym okazałym domu nigdy nie był naprawdę otoczony ludźmi. Sukces przyniósł mu pieniądze, ale nie spokój ducha.
Nagle rozległo się głośne pukanie do drzwi.
Julian zmarszczył brwi. Nikogo nie spodziewał się dziś wizyty: służba miała wolne, a goście pojawiali się rzadko. Odstawił filiżankę i ruszył w stronę wejścia. Gdy otworzył drzwi, na progu stała kobieta, przemoczona do suchej nitki, trzymająca na rękach może dwuletnią dziewczynkę. Jej ubranie było wytarte, oczy zapadnięte od zmęczenia. Dziecko, ciche, wtulało się w sweter matki, rozglądając się ciekawie.
Przepraszam, iż przeszkadzam powiedziała kobieta drżącym głosem. Nie jadłam od dwóch dni. Mogę posprzątać panu dom w zamian za talerz jedzenia dla mnie i córeczki.
Julian zastygł.
Jego serce zamarło nie z litości, ale z niedowierzania.
Emilia? wyszeptał.
Kobieta podniosła głowę, jej usta rozchyliły się lekko.
Julian?
Czas zdawał się zatrzymać w miejscu.
Siedem lat temu zniknęła bez słowa, bez pożegnania. Po prostu odeszła z jego życia.
Julian cofnął się o krok, oszołomiony. Ostatni raz widział Emilię Kowalską w czerwonej letniej sukience, boso w ogrodzie, śmiejącą się, jakby świat nie mógł jej zranić.
A teraz stała przed nim w podartych ubraniach.
Jego pierś ścisnęła się. Gdzie ty byłaś?
Nie przyszłam po to, by się odnaleźć odpowiedziała złamanym głosem. Po prostu potrzebuję zjeść. Proszę zaraz pójdziemy.
Spuścił wzrok na małą dziewczynkę: jasne loki, niebieskie oczy takie same jak u matki.
Jego głos złamał się: Czy to moja?
Emilia nie odpowiedziała, tylko odwróciła wzrok.
Julian postąpił krok naprzód: Wejdźcie.
Ciepło domu otuliło je. Drżąca Emilia zostawiła mokre ślady na wypolerowanym marmurze, gdy Julian wydawał polecenia kucharzowi, by przygotował posiłek.
przez cały czas zatrudniasz służbę? zapytała cicho.
Oczywiście odparł trochę szorstko. Mam wszystko oprócz odpowiedzi.
Dziewczynka sięgnęła po miseczkę truskawek na stole i szepnęła: Dziękuję.
Julian uśmiechnął się lekko: Jak masz na imię?
Lila szepnęła Emilia.
Imię uderzyło go jak grom. Lila. Tak właśnie mieli kiedyś nazwać córkę, gdy wszystko było dobrze zanim wszystko się rozpadło.
Julian usiadł powoli. Wytłumacz mi. Dlaczego odeszłaś?
Emilia zawahała się, potem usiadła naprzeciwko, trzymając Lilę na kolanach.
Dowiedziałam się, iż jestem w ciąży w tym samym tygodniu, gdy twoja firma wchodziła na giełdę. Pracowałeś po dwadzieścia godzin na dobę. Nie chciałam być ciężarem.
To ja miałem o tym decydować powiedział gorzko.
Wiem ciągnęła. Ale potem zdiagnozowano u mnie raka.
Serce Juliana ścisnęło się.
Drugi stopień. Lekarze nie byli pewni, czy przeżyję. Nie chciałam, żebyś musiał wybierać między firmą a umierającą kobietą. Więc odeszłam Rodziłam sama, przeszłam chemioterapię sama. I przeżyłam.
Milczał, rozdzierany gniewem i smutkiem.
Nie ufałaś mi na tyle, żeby pozwolić mi pomóc? zapytał w końcu.
Łzy pojawiły się w oczach Emilii: choćby sobie nie ufałam, iż przeżyję.
Lila pociągnęła za rękaw swetra matki: Mamo, chce mi się spać.
Julian nachylił się do dziewczynki: Chcesz się położyć do ciepłego łóżeczka?
Skinęła głową. Wtedy zwrócił się do Emilii: Zostaniesz tu dziś. Przygotuję pokój gościnny.
Nie mogę zostać zaczęła.
Możesz i zostaniesz przerwał stanowczo. Nie jesteś byle kim, jesteś matką mojego dziecka.
Zamarła: Myślisz, iż to twoja córka?
Julian wyprostował się: Nie potrzebuję testów, żeby to wiedzieć. Spójrz na nią: jest moja.
Tej nocy, po położeniu Lili do snu, Julian stał na balkonie, wpatrując się w niebo rozświetlane burzą. Emilia podeszła do niego, otulona w szlafrok pożyczony od jednej z pokojówek.
Nie chciałam zrujnować ci życia wyznała.
Nie zrujnowałaś odparł. Po prostu z niego zniknęłaś.
Zapadła cisza.
Nie przyszłam, żeby o coś prosić powiedziała Emilia. Byłam po prostu zdesperowana.
Julian odwrócił głowę w jej stronę: Byłaś jedyną kobietą, którą kiedykolwiek kochałem. I odebrałaś mi prawo, by walczyć o ciebie.
Łzy popłynęły po policzkach Emilii: przez cały czas cię kocham choćby jeżeli mnie nienawidzisz.
Nie odpowiedział. Patrzył na okno, za którym spała Lila, bezpieczna.
W końcu powiedział: Zostań. Chociaż do czasu, aż zdecydujemy, co dalej.
Następnego ranka słońce przebiło się przez szare chmury, zalewając rezydencję Juliana złotym blaskiem. Po raz pierwszy od lat dom nie wydawał się pusty.
Na dole Julian niespodziewanie znalazł się przy kuchence, ubijając jajka. Zapach masła i tostów wypełnił kuchnię. Usłyszał ciche kroki: w progu stanęła Emilia, trzymająca Lilę za rękę, teraz w czystej piżamie, z uczesanymi włosami.
Gotujesz teraz? zapytała Emilia z lekkim uśmiechem.
Próbuję odparł Julian, podając Lil