„Czy mogę posprzątać twój dom w zamian za talerz jedzenia?” — ale gdy milioner ją zobaczył, oniemiał.

Czy mogę posprzątać pański dom w zamian za talerz jedzenia? ale gdy milioner ją ujrzał, oniemiał.
Deszcz lał jak z cebra na szklany dach okazałej rezydencji miliardera, stojącej na obrzeżach Poznania. W środku Julian Wiśniewski stał przy kominku, trzymając w dłoniach filiżankę czarnej kawy, a jego wzrok błądził po tańczących płomieniach. Przywykł do ciszy; choćby w tym dostojnym domu nigdy nie był naprawdę otoczony ludźmi. Sukces przyniósł mu bogactwo, ale nie spokój ducha.
Nagle rozległo się głośne pukanie w holu.
Julian zmarszczył brwi. Nie spodziewał się gości: służba miała wolne, a odwiedzający pojawiali się rzadko. Odstawił filiżankę i skierował się do drzwi wejściowych. Gdy je otworzył, na progu stała kobieta, przemoczona do suchej nitki, trzymająca na rękach dziewczynkę, ledwie dwuletnią. Jej ubranie było wytarte, oczy zapadnięte od zmęczenia. Dziecko, ciche, wtulało się w sweter matki, rozglądając się ciekawie.
Przepraszam, iż pana niepokoję powiedziała kobieta drżącym głosem. Nie jadłam od dwóch dni. Mogę posprzątać pański dom choćby za talerz jedzenia dla mnie i mojej córeczki.
Julian zastygł.
Serce zamarło mu w piersi nie z litości, ale z osłupienia.
Emilia? wyszeptał.
Kobieta uniosła głowę, usta rozchyliły się lekko z niedowierzaniem.
Julian?
Czas zdawał się zawieszać w miejscu.
Siedem lat temu zniknęła: bez słowa, bez pożegnania. Po prostu odeszła z jego życia.
Julian cofnął się, wstrząśnięty. Ostatni raz widział Emilię Kowalską w czerwonej letniej sukience, boso w ogrodzie, śmiejącą się, jakby świat nie mógł jej zranić.
A teraz stała przed nim w łachmanach.
Pierś ścisnęła mu się. Gdzie byłaś?
Nie przyszłam, by wracać do przeszłości odparła złamanym głosem. Potrzebuję tylko zjeść. Proszę odejdę zaraz potem.
Spuścił wzrok na małą dziewczynkę: jasne loki, błękitne oczy takie same jak u matki.
Głos mu się załamał: Ona moja?
Emilia nie odpowiedziała, tylko odwróciła wzrok.
Julian postąpił naprzód: Wejdźcie.
Ciepło domu otuliło je. Drżąca Emilia zostawiła kilka kropli wody na wypolerowanym marmurze, gdy Julian wydawał polecenia kucharzowi, by przygotował posiłek.
przez cały czas masz służbę? zapytała cicho.
Oczywiście odparł nieco szorstko. Mam wszystko oprócz odpowiedzi.
Dziewczynka sięgnęła po miskę truskawek na stole i szepnęła nieśmiało: Dziękuję.
Julian uśmiechnął się lekko: Jak masz na imię?
Lila odpowiedziała Emilia.
Imię go poraziło. Lila. Tak właśnie chcieli nazwać córkę, gdy wszystko było dobrze zanim wszystko się rozpadło.
Julian usiadł powoli. Wytłumacz mi. Dlaczego odeszłaś?
Emilia zawahała się, po czym usiadła naprzeciw, trzymając Lilę na kolanach.
Dowiedziałam się, iż jestem w ciąży w tym samym tygodniu, gdy twoja firma wchodziła na giełdę. Pracowałeś po dwadzieścia godzin dziennie. Nie chciałam być ciężarem.
To moja sprawa była zdecydować powiedział gorzko.
Wiem ciągnęła. Ale potem zdiagnozowano u mnie raka.
Serce Juliana ścisnęło się.
Był to drugi stopień zaawansowania. Lekarze nie byli pewni, czy przeżyję. Nie chciałam, żebyś musiał wybierać między firmą a umierającą kobietą. Więc odeszłam Rodziłam sama, przechodziłam chemioterapię sama. I przeżyłam.
Milczał, rozdzierany gniewem i smutkiem.
Nie ufałaś mi na tyle, by pozwolić mi pomóc? zapytał w końcu.
Łzy zabłysły w oczach Emilii: choćby sobie nie ufałam, iż przeżyję.
Lila pociągnęła za rękaw swetra matki: Mamo, chce mi się spać.
Julian pochylił się do dziewczynki: Chcesz się położyć w ciepłym łóżeczku?
Skinęła głową. Potem spojrzał na Emilię: Zostaniesz tu dziś. Przygotuję pokój gościnny.
Nie mogę zostać zaczęła.
Możesz i zostaniesz przerwał stanowczo. Nie jesteś byle kim, jesteś matką mojego dziecka.
Zamarła: Myślisz, iż to twoja córka?
Julian wyprostował się: Nie potrzebuję testów, by to wiedzieć. Spójrz na nią: jest moja.
Tej nocy, gdy ułożyli Lilę do snu, Julian stał na balkonie, wpatrując się w niebo rozświetlone błyskawicami. Emilia podeszła do niego, otulona w szlafrok pożyczony od jednej ze służących.
Nie chciałam zrujnować ci życia wyznała.
Nie zrujnowałaś odparł. Po prostu zniknęłaś z niego.
Zapadła cisza.
Nie przyszłam, by o coś prosić powiedziała Emilia. Byłam w rozpaczy.
Julian odwrócił głowę w jej stronę: Byłaś jedyną kobietą, którą kiedykolwiek kochałem. I odebrałaś mi prawo, by o ciebie walczyć.
Łzy potoczyły się po policzkach Emilii: Wciąż cię kocham choćby jeżeli mnie nienawidzisz.
Nie odpowiedział. Patrzył na okno, za którym spała Lila, bezpieczna.
W końcu powiedział: Zostań. Chociaż do czasu, aż zdecydujemy, co dalej.
Następnego ranka słońce przebiło się przez szare chmury, zalewając rezydencję Juliana złotym blaskiem. Po raz pierwszy od lat dom nie wydawał się pusty.
Na dole Julian niespodziewanie stanął przy kuchence, ubijając jajka. Zapach masła i tostów wypełnił kuchnię. Usłyszał ciche kroki: Emilia pojawiła się w drzwiach, trzymając Lilę za rękę, teraz w czystej piżamce, włosy starannie uczesane.
Gotujesz teraz? zapytała Emilia z lekkim uśmiechem.
Próbuję odparł Julian, podając Lilie talerz: dla niej.
Dziewczynka wdrapała się na krzesło i pochłonęła śniadanie, jakby nie jadła prawdziwego jedzenia od tygodni.
Uwielbia cię zauważyła Emilia, siadając na blacie.
Łatwo ją pokochać odrzekł.
Kolej