Świat od jakiegoś czasu staje się coraz bardziej ponury. Mizantropijny. Może choćby aspołeczny. Ludzie stają coraz bardziej agresywni, mają coraz mniej tolerancji na cudze nonsensy, na odmienność, inność, mają poczucie, iż w każdej chwili ktoś może na nich naskoczyć lub, iż oni sami też mogą to zrobić. Stali się bardziej nieprzyjemni, są bardziej kłótliwi, mniej sumienni, mniej skłonni do nawiązywania rozmowy, czy relacji z drugim człowiekiem. Powiedzonko człowiek człowiekowi wilkiem nadal, mocno aktualne. Mamy coraz mniej więzi przyjacielskich, zanikła wartość bezinteresowności. Teraz spotykamy się z drugimi, tylko dlatego, iż oczekujemy od nich różnych przysług. Współczesne wilki na ulicach naszych miast nie uśmiechają się do siebie. Prędzej krzyczą, rzucają wulgaryzmami, obrażają się nawzajem, są niecierpliwe, śpieszą się kosztem innych. Przepychając się wszędzie w myśl zasady kto silniejszy ten lepszy. Grzecznościowe zwroty proszę, przepraszam, dziękuję to niestety słowa, o których niewielu pamięta. Ulice naszych miast są przez cały czas szare... i choćby pięknie odrestaurowane kamienice nie są wstanie tego zmienić. Nasze ulice ciągle są szare bo my jesteśmy szarzy i smutni. Brakuje nam sympatii do innych ludzi. Traktujemy ich jak wrogów, nosimy w sobie duże pokłady agresji. Człowiek może być wilkiem także przez swoją obojętność. I tak np. wzrusza się gdy widzi jak gdzieś w Ukrainie giną dzieci. Płacze gdy psa przejedzie auto. Ale bezdomnego omija szerokim łukiem. Bo śmierdzi. Leżącego na chodniku człowieka też, bo to najpewniej pijak. A ludzim poszkodowanym w wypadku... zrobi fotkę na Facebooka. I co najsmutniejsze w głębi duszy niektórzy z nich czują satysfakcję. Bo ten tam , stoczył się. Wylądował na ulicy. Nie to co ja. Porządny gość. I czują euforia z czyjegoś nieszczęścia. Smutne to, ale prawdziwe. Kolejna wilcza cecha to zawiść. Coś co kochamy. Upajamy się nią. Mimo iż zazdrość sama w sobie jest głupia. Nic nie daje. Poza tym, iż sami się męczymy. Nic nie zyskujemy zazdroszcząc. Kompletnie nic. A mimo to zazdrościmy. Ot tak po prostu, bezinteresownie. Zazdrościmy różnych rzeczy i spraw. W spektrum zazdrości może się mieścić prawie wszystko. Zazdrościmy, iż ktoś jest lepiej wykształcony od nas, ze lepiej mu się wiedzie. Zazdrościmy komuś ładnej żony, a komuś innemu fajnego męża itd. I tak to się kręci. Potrafimy wyrzucać z siebie tysiące bezsensownych słów tylko dlatego, iż zazdrościmy. Potrafimy dołożyć komuś tylko dlatego, iż w/g nas ma lepiej. Współczesnym wilkom brak też życzliwości. Takiej codziennej życzliwości. Zwykłej. Nie heroicznej. Życzliwości polegającej na dostrzeganiu innych ludzi wokół siebie, pomocy innym i na zainteresowaniu się tym czym żyją. Kiedy jej brakuje stajemy się wilkami, które dbają tylko o siebie. O swoje szczęście. Często osiągane kosztem innych. Na zasadzie deptania. I zdeptania. Czyli szczęście zdobyte po trupach. Bycie dla kogoś wilkiem nie musi być spektakularne, wielkie, wzbudzające powszechną odrazę. Może być małe, spełniane w zaciszu naszych domów czy knajp. Naszych środowisk. Takie świństewka/prezenty, które podsyłamy innym. W świecie, w którym żyjemy dużo jest podłości. Czy można żyć przyzwoicie w świecie, który dawno przestał cenić przyzwoitość? Czy można być uczciwym i życzliwym ? Czy można być dla innych Człowiekiem wiedząc, iż mogą to wykorzystać i być dla nas wilkami? Trudna sprawa. Każdy winien rozstrzygnąć ten dylemat we własnym sumieniu, bo to jest nasz osobisty wybór. Możliwe, iż łatwiej jest się przebijać łokciami, iść po trupach i nie brać jeńców. Łatwiej i szybciej. Ale jest jeden problem. Stosując tę zasadę stajemy się podobni do wilka, który żyje tylko po to, by przetrwać. Jednak nasze życie nie polega tylko na biologicznym przetrwaniu... ma przecież wiele kolorów, może być wielobarwne. A bez agresji, nienawiści i braku szacunku ma szansę być o wiele prostsze i pełniejsze...
