No problem! Here’s the adapted story in Polish, with all the changes you requested:
Czasem aż korci mnie, żeby przed samym nosem teściów zatrzasnąć drzwi – ich bezczelność rujnuje mi życie.
W małym miasteczku pod Łowiczem, gdzie stare płoty skrywają sąsiedzkie plotki, moje życie w wieku 33 lat zamieniło się w niekończące się przedstawienie dla teściów. Nazywam się Kinga, jestem żoną Dawida, a jego rodzice – Wiesława Januszowa i Stanisław Piotrowicz – zrobili z mojego domu swoją stołówkę. Ich cotygodniowe wizyty, ich bezczelność i obojętność doprowadzają mnie do szału, a ja nie wiem, jak to zatrzymać, nie niszcząc przy tym rodziny.
**Rodzina, której chciałam dogodzić**
Kiedy wychodziłam za Dawida, marzyłam o ciepłych rodzinnych spotkaniach, o dzieciach, o harmonii. Dawid jest dobry, pracowity, a ja kochałam go całym sercem. Jego rodzice, Wiesława i Stanisław, wydawali się zwykłymi ludźmi – prości, wiejscy, z głośnym śmiechem i nawykiem mówienia wszystkiego wprost. Myślałam, iż znajdę z nimi wspólny język. Ale po ślubie ich „szczerość” przemieniła się w bezczelność, a wizyty – w prawdziwą próbę cierpliwości.
Mieszkamy w małym mieszkanku, które kupiliśmy na kredyt. Nasz syn, Kacper, który ma trzy lata, jest całym naszym światem. Pracuję jako menedżerka w lokalnej firmie, Dawid jest mechanikiem samochodowym. Życie nie jest usłane różami, ale jakoś sobie radzimy. Tylko iż w każdą niedzielę, jak w zegarku, teściowie przychodzą do nas, a mój dom zamienia się w ich terytorium. Nie dzwonią, nie pytają – po prostu się pojawiają, a ja, jak głupia, biegam, żeby ich nakarmić.
**Bezczelność bez granic**
Przychodzą z pustymi rękami, ale wychodzą najedzeni po uszy. Wiesława siada przy stole i komenderuje: „Kinga, nalej mi barszczu, i żeby gęsty był!” Stanisław domaga się schabowego i piwa, a ja jak kelnerka kręcę się po kuchni. Po ich wyjściu zostaje sterta naczyń, okruchy na podłodze i pusty lodównik. Raz policzyłam – jedna ich wizyta to pół kilo mięsa, dziesięć jajek i trzy litry kompotu. A oni choćby nie powiedzą „dziękuję” – dla nich to oczywiste.
Ale najgorsze jest ich podejście. Wiesława krytykuje wszystko – jak gotuję, jak wychowuję Kacpra, jak sprzątam. „Kinga, zupa przesolona, a dziecko jakieś blade, pewnie źle karmisz” – mówi, pałaszując moje dania. Stanisław tylko potakuje, a Dawid milczy, jakby to było normalne. Próbowałam delikatnie zasugerować, iż to dla mnie trudne, ale teściowa macha ręką: „Młoda jesteś, musisz się nakręcać”. Ich bezczelność jest jak trucizna, która powoli zatruwa mi życie.
**Milczenie męża**
Próbowałam rozmawiać z Dawidem. Po kolejnej wizycie teściów, gdy zmywałam naczynia do północy, powiedziałam: „Dawid, oni przychodzą jak do baru, a ja już nie daję rady”. Wzruszył ramionami: „To przecież rodzice, tacy już są. Nie rób z tego dramatu”. Jego słowa bolą jak cios. Czy on naprawdę nie widzi, iż jestem na skraju wytrzymałości? Kocham go, ale jego milczenie sprawia, iż w swoim własnym domu czuję się samotna. Czuję, iż walczę nie tylko z teściami, ale i z nim.
Kacper, mój maluch, już zauważa moje napięcie. PytW końcu zebrałam się na odwagę i powiedziałam Dawidowi, iż jeżeli on nie postawi granic swoim rodzicom, to ja zrobię to sama.
