Córka zabroniła mi choćby otwierać ich lodówkę, choć całe dnie spędzałam, opiekując się jej dzieckiem

Pewnej nocy śniło mi się coś dziwnego i bolesnego. Moja córka, Zosia Nowak, zabroniła mi choćby spojrzeć na jedzenie w ich lodówce, choć całe dnie spędzałam, opiekując się jej synkiem. Wtedy postanowiłam nauczyć ją lekcji, która na zawsze zostanie w jej pamięci.
Gdy Zosia urodziła Maćka, moje serce wypełniła nieopisana radość. ale gwałtownie okazało się, iż jej praca w korporacji w Warszawie wymaga nieustannej obecności, a urlop macierzyński to tylko krótka przerwa. Nie mogłam zostawić maleństwa samego, więc z ochotą zaczęłam pomagać. Każdego ranka o siódmej byłam już w ich mieszkaniu na Woli, gotowa na kolejny dzień przewijania, karmienia i kołysania.
Pranie, prasowanie, spacery po Łazienkach wszystko to stało się moją codziennością. Aż pewnego dnia, gdy po długim spacerze sięgnęłam po plaster żółtego sera i gruszkę z lodówki, usłyszałam:
Mamo, nie ruszaj tego. To nasze zakupy, za nasze złotówki.
Zamarłam.
Przecież jestem tu od rana do wieczora Mam chodzić głodna?
Przynoś sobie jedzenie z domu. To nie jest bar mleczny rzuciła zimno i wyszła.
Wtedy pojęłam, iż wychowałam osobę, która nie widzi poświęcenia. Postanowiłam, iż zrozumie swój błąd w sposób, którego nie przewidziała.
Ściskając owoc w dłoni, przypomniałam sobie wszystkie noce, gdy czuwałam przy jej łóżku, wszystkie złotówki wydane na jej studia w Krakowie. Gdzieś zgubiłam córkę, a w jej miejsce wyrosła obca mi kobieta.
Następnego dnia nie przyszłam. Zadzwoniłam o świcie:
Kochanie, znajdź sobie nianię. Ja już nie wrócę. Jestem za stara, by być gościem w domu, który kiedyś był pełen ciepła.
Słyszałam jej krzyk, wymówki, ale tym razem byłam nieugięta. Kocham Maćka bardziej niż życie, ale nie będę już służyć za darmową pomoc domową.
Jestem matką. Jestem babcią. I mam prawo do godności.