Od pierwszych dni znajomości między Kingą a jej teściową, Bronisławą Kazimierzówną, ciągnął się chłód. Jakby niewidzialna ściana wyrosła między nimi, odgradzając Kingę od ciepła, którego tak bardzo oczekiwała od nowej rodziny. Teściowa patrzyła na nią jak na przypadkową intruzkę, która wtargnęła w ich idealny świat. W jej przestronnym domu na obrzeżach nadmorskiego Sopotu wszystko krzyczało zamożnością: marmurowe podłogi, obrazy w pozłacanych ramach, kryształowe żyrandole. Ale za tym pozornym blaskiem kryła się pustka – wyrachowana, chłodna jak morski wiatr w styczniu.
Kinga starała się unikać spotkań. Jej mąż, Marek, przekonywał, by poprawić relacje, zapewniając, iż matka po prostu „nie od razu przyzwyczaja się do nowych ludzi”. Ale każda wizyta stawała się próbą charakteru. Rozmowy nieuchronnie schodziły na pieniądze: ile kosztuje remont, gdzie najlepiej ulokować kapitał, kto komu ile jest winien. Dla Bronisławy Kazimierzówny wszystko na świecie miało swoją cenę, choćby więzy krwi. Kinga czuła się jak towar, który się ocenia, ale nie akceptuje.
Minęło kilka lat. Pewnego późnego wieczoru zadzwonił telefon. Głos teściowej, zwykle ostry i pewny siebie, drżał: zachorowała ciężko. Bronisława Kazimierzówna prosiła Kingę o pomoc. Kinga zamarła, ściskając słuchawkę. W pamięci przewijały się lata obojętności, uszczypliwe uwagi, spojrzenia pełne wyższości. Jechać czy nie? Serce rozdzierało się między urazą a poczuciem obowiązku. W końcu obowiązek wygrał. Spakowała torbę i pojechała do domu nad morzem.
Kinga zastała teściową w sypialni. Bronisława Kazimierzówna leżała przykryta cienkim kocem, jej twarz była wychudzona, oczy pozbawione blasku. Skarżyła się na ból, na słabość, na samotność. Kinga patrzyła na nią, zastanawiając się: czy ta słabość jest prawdziwa, czy to kolejna manipulacja? Ale wątpliwości zniknęły, gdy teściowa nagle chwyciła ją za rękę, błagając, by jej nie zostawiała. Kinga wezwała lekarzy, zorganizowała hospitalizację, godzinami siedziała przy łóżku w szpitalu, dogadywała się z pielęgniarkami.
Leczenie trwało tygodnie. Bronisława Kazimierzówna powoli wracała do zdrowia. Gdy ją wypisano, Kinga pomogła jej wrócić do domu, sprzątała, gotowała. Czekała choćby na słowo podziękowania, na jakiś znak, iż jej wysiłki nie poszły na marne. Ale zamiast tego Bronisława Kazimierzówna, siedząc w swojej skórzanej fotelu, spytała zimno:
— Ile ci jestem winna za to wszystko?
Kinga zamarła, czując, jak coś w niej pęka.
— Jak może pani tak mówić? Pomagałam, bo… bo to byłoby niegodziwie nie pomóc! — Jej głos drżał z oburzenia.
— Nie bądź naiwna — uśmiechnęła się teściowa, ale uśmiech był pusty jak jej słowa. — Zawsze płacę za usługi. To mój sposób na wdzięczność. Pieniądze najlepiej pokazują, iż doceniam.
— Naprawdę myśli pani, iż wszystko można kupić? — Kinga zacisnęła pięści. — Gdyby pani była prawdziwą matką, Marek sam by się panią zajął. Nie musiałaby pani błagać mnie w tajemnicy przed nim.
Bronisława Kazimierzówna zmarszczyła brwi. Jej wargi zadrżały, ale milczała. W oczach pojawiło się coś – może uraza, może zdziwienie. „Dlaczego ona mnie tak nienawidzi? — pomyślała teściowa. — Ja tylko żyję według swoich zasad. Czy to zbrodnia?”
Kinga wyszła bez słowa. Następnego dnia na jej konto wpłynął przelew. Powiadomienie z banku raziło w oczy. Kwota była hojna, ale dla Kingi to był policzek. Nie odesłała pieniędzy — nie z chciwości, ale ze zmęczenia. Kłócić się z Bronisławą Kazimierzówną to jak tłuc głową w mur.
Marek nigdy się o tym nie dowiedział. Wciąż widział w matce kobietę o dobrym sercu, niezdolną do małostkowości. Kinga nie chciała burzyć jego iluzji. Milczała, chowając prawdę głęboko w sercu, wiedząc, iż czasem cisza kosztuje więcej niż wszelkie wyznania. Ale za każdym razem, patrząc na męża, czuła, jak między nimi rośnie cień — cień wyrachowania, który rzucała jego matka.
