Chłopiec wołał z rozpaczą przy grobie matki, zapewniając, iż wciąż żyje — nikt mu nie uwierzył, dopóki nie interweniowała policja.

Chłopiec rozpaczał przy grobie matki, twierdząc, iż wciąż żyje nikt nie zwracał na niego uwagi, dopóki nie interweniowała policja.
Na początku maja kilka osób zauważyło chłopca odwiedzającego cmentarz.
Miał około dziesięciu lat, nie więcej. Codziennie szedł do tego samego nagrobka.
Siadał na ziemi, opierając się o zimny kamień, i wołał w niebo:
Ona żyje! Nie ma jej tutaj!
Przechodnie patrzyli na niego ze smutkiem i współczuciem. Myśleli, iż przeżywa głęboką żałobę.
Nie mógł pogodzić się ze stratą matki. Prędzej czy później miał zaakceptować jej odejście.
Jednak minął tydzień, potem kolejny, a chłopiec wciąż przychodził na cmentarz, niezależnie od pogody.
Zarządca nie mógł już znieść codziennych krzyków. W końcu wezwał policję.
Młody funkcjonariusz podszedł ostrożnie do dziecka.
Cześć powiedział łagodnie.
Chłopiec drgnął, podniósł wzrok, ukazując wychudłą twarz zalaną łzami i oczy pełne bólu.
Wiesz, jak sprawdzić, czy ktoś oddycha pod ziemią? zapytał.
Policjant był zaskoczony.
Nie dziecko nie powinno o tym myśleć.
Powiedzieli, iż mama zasnęła za kierownicą. Ale ona nigdy nie była zmęczona.
Nigdy! wyszeptał chłopiec. I nie pozwolili mi się pożegnać
Funkcjonariusz spojrzał na grób ziemia była świeża, jeszcze niespełznięta. Obok leżała łopata.
Kto ci to powiedział?
Ludzie, dla których pracowała. Mężczyzna ze złotym pierścieniem i kobieta, która zawsze się uśmiecha, choćby gdy jest zła.
Znasz ich nazwiska?
Chłopiec je wymienił, a policjant zanotował. Coś w jego głosie zapadło funkcjonariuszowi w pamięć, który przekazał informację przełożonym.
Wkrótce rozpoczęto śledztwo. Okazało się, iż matka chłopca, Anna, była księgową w dużej firmie farmaceutycznej.
Tydzień przed rzekomym wypadkiem zniknęła z pracy.
Pracodawca twierdził, iż była wyczerpana, a potem, iż zmarła. Śmierć potwierdził lekarz firmowy.
Nie było czuwania, trumna pozostała zamknięta, bez autopsji.
Policjant zażądał ekshumacji. Trumna była pusta.
Sprawę przejęły służby federalne. Wyszły na jaw nowe fakty: Anna nie była tylko księgową.
Zebrała dowody przeciwko kierownictwu firmy: dokumenty, nagrania, podejrzane transakcje.
Chciała je przekazać prokuraturze, ale ktoś się zorientował.
Okazało się też, iż chłopiec nie znał całej prawdy.
Anna nie miała wypadku. Jej śmierć została upozorowana przez policję.
Gdy zaniosła dowody na komisariat, funkcjonariusze mieli już informacje o innych sprawach związanych z firmą.
Podjęli decyzję Anna trafiła do programu ochrony świadków.
Aby uniknąć podejrzeń, sfingowano jej śmierć. Trumna od początku była pusta.
Dowody trafiły do sądu, ale chłopcu nic nie powiedziano, by chronić operację.
Wiedział tylko jedno: jego matka nie umarła.
I miał rację.
Trzy miesiące po procesie, gdy sprawę zamknięto, a winnych aresztowano, Anna stanęła w drzwiach swojego dawnego domu.