Brzuch warczał jak bezpański pies, a dłonie marzły mi aż do kości. Szłam chodnikiem, wpatrując się w oświetlone witryny restauracji, gdzie zapach świeżo przygotowanego jedzenia bolał bardziej niż zimno. Nie miałam przy sobie ani grosza.
Warszawa była lodowata. To nie był taki mróz, który da się oszukać szalikiem czy schowanymi w kieszeniach rękami. To był chłód, który wżera się w kości, przypominając, iż jesteś samotna, bez domu, bez jedzenia… bez nikogo.
Byłam głodna.
Nie tak zwyczajnie, iż od paru godzin nic nie jadłam, ale prawdziwie. Głód, który osiada w ciele na dni, sprawia, iż żołądek gra jak bęben, a głowa kręci się, gdy się zbyt gwałtownie nachylisz. Głód, który boli.
Minęły ponad dwa dni, odkąd miałam coś na zębach. Napiłam się wody z publicznej fontanny i ugryzłam kawałek czerstwego chleba, który podarowała mi jakaś starsza pani na ulicy. Buty miałam podarte, ubranie brudne, a włosy splątane, jakbym walczyła z wiatrem.
Szłam Alejami Jerozolimskimi, mijając eleganckie restauracje. Ciepłe światła, cicha muzyka, śmiechy gości… wszystko to był świat, do którego nie należałam. Za każdą szybą rodziny wznosiły toasty, pary się uśmiechały, dzieci bawiły sztućcami, jakby w życiu nie mogło ich spotkać nic złego.
A ja… ja umierałam z głodu za kawałkiem chleba.
Po kilku krążących blokach zdecydowałam się wejść do restauracji, w której pachniało jak w niebie. Zapach pieczonego mięsa, gorącego ziemniaka i roztopionego masła ślinkę mi wywoływał. Stoliki były zajęte, ale nikt na początku na mnie nie zwrócił uwagi. Zobaczyłam stolik, który właśnie sprzątano – zostały na nim resztki jedzenia. Serce zabiło mi mocniej.
Podeszłam ostrożnie, nie patrząc na nikogo. Usiadłam, jakbym była klientką, jakbym też miała prawo tu być. Bez zastanowienia wzięłam kawałek czerstwego chleba z koszyka i włożyłam do ust. Był zimny, ale dla mnie to była uczta.
Drżącymi palcami wsunęłam do ust kilka zimnych frytek, powstrzymując łzy. Kawałek suchej wędliny był następny. Przeżuwałam go powoli, jakby to miał być ostatni kęs świata. Ale gdy zaczęłam się odprężać, głęboki głos przeszył mnie jak policzek:
— Hej. Nie wolno tak robić.
Zamarłam. Przełknęłam z trudem i spuściłam wzrok.
Stał przede mną wysoki mężczyzna w nienagannie skrojonym garniturze. Buty lśniły jak lustra, a krawat idealnie opadał na białą koszulę. Nie był kelnerem. Nie wyglądał choćby na zwykłego gościa.
— Prze… przepraszam, proszę pana — wyjąkałam, twarz płonęła mi ze wstydu. — Po prostu byłam głodna…
Spróbowałam wsunąć kawałek ziemniaka do kieszeni, jakby to mogło uchronić mnie przed upokorzeniem. On nic nie powiedział. Tylko patrzył, jakby nie wiedział, czy ma się gniewać, czy litować.
— Chodź ze mną — rzucił w końcu.
Cofnęłam się o krok.
— Nic nie ukradłam — błagałam. — Niech mi pan da skończyć i wyjdę. Obiecuję, nie zrobię sceny.
Czułam się malutka, złamana, niewidzialna. Jakbym nie miała prawa tu być. Jakbym była tylko irytującym cieniem.
Ale zamiast mnie wyrzucić, skinął na kelnera i usiadł przy stoliku w głębi sali.
Stałam bez ruchu, nie rozumiejąc. Po chwili kelner postawił przede mną talerz z parującym jedzeniem: puszysty ziemniak, soczysta pieczeń, gotowane warzywa, kromka ciepłego chleba i duża szklanka mleka.
— To dla mnie? — spytałam drżącym głosem.
— Tak — odpowiedział kelner z uśmiechem.
Podniosłam wzrok i zobaczyłam, jak tamten mężczyzna obserwuje mnie ze swojego stolika. Nie było w jego spojrzeniu szyderstwa. Nie było litości. Tylko jakaś niewytłumaczalna cisza.
Podeszłam do niego, nogi miałam jak z galarety.
— Dlaczego mi pan dał jeść? — szepnęłam.
Zdjął marynarkę i położył na krześle, jakby zrzucał niewidzialną zbroję.
— Bo nikt nie powinien grzebać w resztkach, żeby przeżyć — powiedział stanowczo. — Jedz spokojnie. Jestem właścicielem tego miejsca. Od dzisiaj zawsze będzie tu dla ciebie talerz.
Zabrakło mi słów. Łzy paliły oczy. Płakałam, ale nie tylko z głodu. Płakałam ze wstydu, ze zmęczenia, z upokorzenia bycia nikim… i z ulgi, iż ktoś, po raz pierwszy od dawna, zobaczył mnie naprawdę.
***
Wróciłam następnego dnia.
I kolejnego.
I jeszcze następnego.
Za każdym razem kelner witał mnie uśmiechem, jakbym był
