Bał się, iż go odstawią z powrotem…

Bałem się, iż go oddadzą
Gdy pierwszy raz go zobaczyłem, siedział przy samej ścianie. Nie szczekał, nie łasił się, nie podchodził. Tylko tam był, z nosem wtulonym w kąt. Inne psy skakały, wyciągały łapy przez kraty, jeden wył, drugi kręcił się w kółko. Ale on cisza.
To nasz stały bywalec powiedział wolontariusz. Osiem lat już tu jest. Przyszedł jako szczeniak i został. Dwa razy go zabierali, ale oddawali. Raz po dniu, drugi raz po tygodniu. Nie przywiązał się. Cichy. Nie bawi się. Nie merda.
Stałem tam, z rękami zaciśniętymi w kieszeniach, bo inaczej bym drżał.
Jak ma na imię?
Najpierw był Burek. Potem Azor. Teraz wołamy go tylko po nazwisku z karty: Archie. Chociaż pewnie mu wszystko jedno. Reaguje tylko na szelest woreczka z karmą.
Nie wiedziałem, po co tu przyszedłem. Po prostu pewnego dnia samotność stała się nie do zniesienia. Po śmierci mamy mieszkanie huczało pustką. Żadnego dźwięku, żadnego ruchu. Tylko czajnik rano, radio w kuchni. I ta cisza.
Przyjaciele radzili, żebym wziął kogoś. Choćby rybki. Albo papugę. A ja poszedłem do schroniska.
I zobaczyłem jego.
Mógłbym spróbować? spytałem niepewnie.
Wolontariusz tylko skinął głową. Dziesięć minut później staliśmy przy wyjściu: on na smyczy, ja z dokumentami w kieszeni. Nikt nie wierzył, iż to potrwa długo. choćby ja.
Nie ciągnął smyczy, nie wyrywał się do przodu. Szedł obok, jakby znał drogę. Na schodach się potknął, łapa mu się ześlizgnęła. Powiedziałem: Ostrożnie, ale nie zareagował ani spojrzeniem, ani ruchem uszu. Tylko głębiej odetchnął.
W domu położyłem stary koc koło kaloryfera. Woda, karma w misce. Podszedł, powąchał, usiadł, spojrzał na mnie, potem na drzwi. Długo. Jakby sprawdzał, czy są zamknięte.
W nocy obudził mnie skrzyp. Leżał przed drzwiami, nie spał. Głowę miał na łapach, oczy otwarte. Jakby czekał, aż znów go zabiorą.
Archie jesteś w domu. Wszystko w porządku szepnąłem.
Nawet się nie poruszył.
Tak minęły pierwsze dwa tygodnie. Jadł, chodził na spacery, ale milczał. Nie wydał ani dźwięku. Zawsze patrzył mi w oczy. Jakby pytał: Mogę zostać na dłużej?
Nigdy nie wskakiwał na kanapę. choćby gdy kiwałem, wołałem, klepałem poduszkę. Tylko stał obok. Potem wracał pod drzwi i tam spał.
Nowego psa masz? spytała sąsiadka, pani Halinka, gdy zobaczyła nas na ulicy. Ładny ale taki obcy.
Skinąłem głową. Miała rację naprawdę wyglądał, jakby tu nie pasował. Nie stąd był i nie chciał zostać.
Nie jadł z ręki. Nie brał smakołyków. Tylko z miski i tylko wtedy, gdy nikt nie patrzył.
Mówiłem do niego jak do człowieka.
Mama marzyła o psie. Ale bała się przywiązać. Mówiła, iż nie zniosłaby straty. A teraz jesteś ty. Myślę, iż by cię polubiła. Wiedziała, jak postępować z poranionymi duszami. Całe życie pracowała z takimi w domu opieki.
Mrugnął, jakby rozumiał.
Jeśli chcesz zostań. Ja już na nikogo nie czekam. I tobie też nie trzeba.
Każdego ranka odprowadzał mnie do drzwi. Siadał obok, gdy zakładałem buty. Nie skomlał, nie machał ogonem. Tylko patrzył. I czekał.
Gdy wracałem, leżał na progu. Nie dotykał jedzenia, nie pił wody, dopóki nie upewnił się, iż naprawdę jestem w domu.
Myślisz, iż nie wrócę? spytałem. Ale wróciłem. Zawsze wrócę.
Dygotał przy głośnych dźwiękach. Przy fajerwerkach, krzykach dzieci, warkocie motorów. Napinał się, szarpnął smyczą i chował się z boku. Nie uciekał tylko się wycofywał.
Nic się nie stało, Archie. To tylko dźwięk. Tylko dźwięk.
Ogon wtulił pod brzuch, jakby chciał zniknąć.
W trzecim tygodniu pierwszy raz zaszczekał. Chrapliwy, krótki dźwięk. Przestraszyłem się. On też spojrzał na mnie, jakby przepraszał. Potem znów cisza.
Weterynarz powiedział: uszy zdrowe. Taki już jego charakter. Może trauma.
Słucha. Obserwuje siebie. Patrzy, kiedy się zniechęcisz.
Skinąłem głową w milczeniu. To czułem.
Gdy wracałem późno, nie jadł. Leżał pod drzwiami. Dopiero gdy wszedłem zaczynał się ruszać.
Boisz się, co? Myślisz, iż znów będzie jak wtedy?
Drgnął uchem.
Wróciłem. Zawsze wrócę.
Minął miesiąc. Potem drugi. Już nie spał tuż pod drzwiami, tylko trochę bliżej pokoju. Potem przy szafie. Później przy fotelu. Ale do sypialni nie wchodził. choćby gdy zostawiałem drzwi otwarte i wołałem.
Przyzwyczaiłem się. Bardzo go polubiłem. Nie był wesoły czy figlarny ale był prawdziwy. Cichy, złożony, bardzo uważny. Patrzył na mnie, jakby rozumiał wszystko.
Wiesz, Archie, ja ciebie nie wybrałem. Po prostu przyszedłem. A teraz nie wyobrażam sobie życia bez ciebie.
Podniósł głowę, westchnął, położył z powrotem na łapach.
Po dwóch i pół miesiącu pierwszy raz polizał mi rękę. Bez powodu. Po prostu. Zacząłem płakać. Zdziwił się, cofnął, patrzył na mnie nie rozumiał, dlaczego łzy.
To radość. Od ciebie. Nie rozumiesz, ale to szczęście.
Zaczął zostawać bliżej. Mniej się chował.
A potem stało się to, na co czekałem.
Zwykły wieczór. Praca, torby z zakupami. Jak zawsze, wyszedł mi naprzeciw, odprowadził do kuchni. Piłem herbatę przy oknie i nagle usłyszałem, iż wszedł do sypialni.
Łapę postawił na progu. Zatrzymał się. Spojrzał na mnie. Nie ruszyłem się.
Chcesz? Możesz się położyć.
Powoli podszedł, usiadł przy łóżku. Potem ostrożnie wdrapał się na nie. Nie na poduszkę. Na krawędź. Położy