Kiedy Jadwiga Kowalska szła ulicami małego miasteczka pod Krakowem, by odebrać wnuczkę ze szkoły, jej twarz jaśniała radością. Jej obcasy głośno stukotały po chodniku, jak w dawnych latach młodości, kiedy życie wydawało się nigdy niekończącą się melodią. Dziś był wyjątkowy dzień — Jadwiga wreszcie stała się właścicielką własnego mieszkania. Było to jasne, przestronne jednopokojowe mieszkanie w nowym bloku, o którym marzyła przez wiele lat. Przez prawie dwa lata odkładała każdego złotego. Sprzedaż starego domu na wsi pokryła tylko połowę sumy, resztę dołożyła córka, Barbara. Jadwiga przysięgła zwrócić jej dług. Dla niej, siedemdziesięcioletniej wdowy, połowa emerytury wystarczała, a młodym — córce i zięciowi — pieniądze bardziej się przydadzą, bo całe życie przed nimi.
W szkolnym holu czekała na nią wnuczka, Kasia, druga-klasistka z warkoczykami. Dziewczynka rzuciła się w objęcia babci i razem ruszyły do domu, rozmawiając o błahostkach. Ośmioletnia Kasia była światłem w życiu Jadwigi, jej najcenniejszym skarbem. Barbara urodziła Kasię późno, prawie w wieku czterdziestu lat, i wtedy poprosiła matkę o pomoc. Jadwiga nie chciała opuszczać rodzinnego domu na wsi, gdzie każdy kąt przechowywał wspomnienia przeszłości, ale poświęciła się dla córki i wnuczki. Przeprowadziła się bliżej miasta i zajęła się opieką nad Kasią — odbierała ją ze szkoły, zostawała z nią do wieczora, zanim rodzice wrócili z pracy, a potem wracała do swojego małego, przytulnego mieszkanka. Mieszkanie zapisano na Barbarę — na wszelki wypadek, bo starszych ludzi łatwo oszukać, a życie bywa nieprzewidywalne. Jadwiga nie miała nic przeciwko: sądziła, iż to tylko formalność.
— Babciu, — nagle przerwała jej myśli Kasia, patrząc na nią wielkimi oczami, — mama powiedziała, iż musisz iść do domu opieki społecznej.
Jadwiga zamarła, jakby ktoś oblał ją lodowatą wodą.
— Do jakiego domu, maleńka? — zapytała z trudem, czując, jak przenika ją zimno.
— No, tam gdzie mieszkają staruszkowie i staruszki. Mama powiedziała tacie, iż tam będzie ci dobrze, nie będziesz się nudzić, — Kasia mówiła cicho, ale każde jej słowo było jak uderzenie młotem.
— Nie chcę tam! Wolałabym pojechać do sanatorium na odpoczynek, — odpowiedziała Jadwiga, głos jej drżał, a w głowie pojawił się chaos. Nie mogła uwierzyć, iż słyszy to od dziecka.
— Babciu, tylko nie mów mamie, iż ci to powiedziałam, — szepnęła Kasia, przytulając się do niej. — Podsłyszałam, jak rozmawiali w nocy. Mama mówiła, iż już się umówiła z jakąś panią, ale zabiorą cię dopiero, jak trochę podrosnę.
— Nie powiem, kochanie, — obiecała Jadwiga, otwierając drzwi mieszkania. Jej głos drżał, a nogi jej się uginały. — Coś mi słabo, zawroty głowy mam. Położę się chwilkę, a ty się przebieraj, dobrze?
Opadła na kanapę, czując silne bicie serca i zamazane obrazy przed oczami. Te słowa, wypowiedziane dziecinnym głosem, rozdarły jej świat na kawałki. To była prawda – przerażająca, nieubłagana prawda, której dziecko nie mogło zmyślić. Trzy miesiące później Jadwiga spakowała swoje rzeczy i wróciła na wieś. Teraz wynajmuje tam mieszkanie, oszczędzając na nowy domek, by mieć jakiekolwiek oparcie. Wspierają ją stare przyjaciółki i dalsi krewni, ale w sercu — pustka i ból.
Niektórzy ją osądzają, szepczą za plecami: „Sama sobie winna, powinna porozmawiać z córką, wszystko wyjaśnić”. Ale Jadwiga wie swoje.
— Dziecko czegoś takiego nie zmyśli, — mówi stanowczo, patrząc w dal. — Zachowanie Barbary mówi samo za siebie. choćby nie zadzwoniła, nie zapytała, dlaczego wyjechałam.
Najwidoczniej córka wszystko zrozumiała, ale milczy. A Jadwiga czeka. Czeka na telefon, wyjaśnienie, choć jedno słowo, ale sama nie wybiera numeru — duma i uraza krępują ją jak kajdany. Nie czuje się winna, ale serce rozdziera się od tej ciszy, od zdrady, która przyszła od najbliższych. I każdego dnia zadaje sobie pytanie: czy to wszystko, co pozostało z jej miłości i poświęceń? Czy starość musi być skazana na samotność i zapomnienie?
