Coraz częściej przekonuję się, iż żadne więzy krwi nie gwarantują miłości, szacunku i troski. W naszej rodzinie zdarzyła się historia, od której do dziś serce ścina się z bólu — opowieść o tym, jak wnuk niemal wyrzucił własną babcię z jej mieszkania. Ale okazała się mądrzejsza od nas wszystkich i postąpiła tak, iż jedni dziś rwą włosy z głowy, a inni podziwiają jej siłę i charakter.
Poznajcie babcię Zofię Nowak. Ma siedemdziesiąt pięć lat i jest uosobieniem życiowej energii, wdzięku i mądrości. Za sobą ma długą pracę zawodową, wychowanie dwojga dzieci oraz pomoc wszystkim dookoła. Po śmierci męża została sama w przestronnym trzypokojowym mieszkaniu w samym centrum Poznania. I właśnie na ten lokal zwrócił uwagę jej wnuk — Krzysztof, brat mojego męża.
Krzysztof z żoną i trójką dzieci od lat tłoczyli się w mieszkaniu teściowej. Ciasno, hałaśliwie, kłótnie co drugi dzień. Kupować własne — nie chcieli: „Po co płacić kredyt, skoro jest babcia z mieszkaniem?”. No i czekali. „Stara niedługo odejdzie, i wszystko będzie nasze”. Nie mówili tego głośno, ale było widać w każdym ich spojrzeniu, w każdym ironicznym uśmiechu Krzysztofa i jego żony Ewy.
Ale Zofia Nowak miała inne plany. Nigdy na nic nie narzekała, żyła aktywnie — chodziła na koncerty, do muzeów, a choćby na randki, co szczególnie doprowadzało Krzysztofa do wściekłości. Nie mógł pojąć: „Jak to? Powinna już tylko siedzieć przed telewizorem i czekać na koniec, a ona wciąż się rusza”. Czekanie na śmierć babci zaczęło mu się nudzić. Wtedy postanowił przyspieszyć sprawę — zaproponował jej „po dobroci”, by przepisała mieszkanie na niego, a sama przeniosła się do domu opieki. Argumenty były „przekonujące”: „Tam będzie miała opiekę i lekarzy, a tu tylko nam przeszkadza”.
Babcia, usłyszawszy to, w milczeniu wstała, poszła do sypialni i zamknęła się na klucz. Następnego dnia była już u nas — u mnie i mojego męża. Od dawna wiedzieliśmy o planach Krzysztofa i wcześniej proponowaliśmy babci, by do nas się przeprowadziła, a mieszkanie wynajęła, by uzbierać na marzenie — podróż do Japonii. Zofia wahała się, ale po słowach wnuka — zdecydowała się natychmiast.
Pomogliśmy jej wynająć mieszkanie — lokatorzy trafili się uczciwi i solidni. Babcia zaczęła oszczędzać. Wtedy Krzysztof wpadł w szał: zadzwonił, urządził awanturę, oskarżył mojego męża o „pranie mózgu” babci i zażądał… pieniędzy z czynszu. Jego żona Ewa zaczęła nas nachodzić — najpierw z dziećmi, potem sama. Chodziła, gadała, wypytywała o „zdrowie ukochanej babuni”. Ale cel był jasny — czekali, aż babcia w końcu odejdzie, a mieszkanie przejdzie na nich.
Ale życie potoczyło się inaczej.
Zofia Nowak poleciała do Japonii. Jej oczy błyszczały z radości, gdy przysyłała nam zdjęcia z Kioto, gdzie podziwiała kwitnące wiśnie. A gdy wróciła — nie zamierzała się zatrzymywać. Powiedziała: „Chcę więcej”. Zaproponowaliśmy, by sprzedała swoje mieszkanie, kupiła małe kawalerko na obrzeżach miasta, a resztę pieniędzy przeznaczyła na podróże.
Sprzedała swoją „trójkę” i kupiła przytulne M2 w nowej dzielnicy. Pozostałe środki przeznaczyła na wyjazd do Europy: odwiedziła Włochy, Niemcy, a we Francji… poznała mężczyznę. Francuza, wdowca, emeryta. Spotkali się na wycieczce, a miesiąc później… wzięli ślub. Tak, brzmi to niewiarygodnie, ale choćby dolecieliśmy na ich wesele. Kameralna ceremonia pod Paryżem, szampan, świece, śmiech. Było tak wzruszająco i pięknie.
A Krzysztof? Znów się pojawił. Znów żądał od babci… teraz już jej nowego mieszkania. „Niech odda kawalerkę, skoro wyjechała do męża!” — wrzeszczał przez telefon. Do dziś nie wiem, jak planował tam wcisnąć całą swoją rodzinę.
Babcia tylko się uśmiechnęła: „Jeśli chcecie, przyjedźcie w gości — u nas z Pierrem mamy taką ładną werandę”.
Teraz często rozmawiamy przez telefon. Jest szczęśliwa. Mówi, iż po raz pierwszy w życiu czuje, iż żyje dla siebie. Nigdy niczego od nas nie chce, ale zawsze jesteśmy w kontakcie. I wiecie, co jest najstraszniejsze w tej historii? Nie to, iż Krzysztof z żoną czekali na jej śmierć. Ale to, iż nie potrafili dostrzec w niej człowieka — tylko metry kwadratowe.
Więc morał jest prosty: nie mieszkanie zdobi człowieka, ale dobroć i miłość. A jeżeli stawiacie majątek ponad rodzinę — nie dziwcie się, iż w końcu zostaniecie z niczym.
