Anna spokojnie spojrzała na Margaret…

Dziennik, 12 marca 2024

Patrzyłam na Małgorzatę spokojnie. W jej oczach nie było gniewu ani strachu, jedynie chłodny spokój, jakby szkło było wypolerowane od spodu.

Tak, spałam dobrze odpowiedziała miękko. Dziś wyjeżdżam.

Słowa rozeszły się w powietrzu, ciężkie i nieodwracalne. Małgorzata ścisnęła pasek szlafroka, jakby chciała odzyskać utraconą kontrolę.

Nie mów takich bzdur rzuciła nerwowo, z niepewnym śmiechem. Dokąd zamierzasz iść?

Tam, gdzie nie muszę pytać o pozwolenie, by być sobą odparłam, nalewając sobie herbatę.

Michał pojawił się w progu, rozczochrany i zdezorientowany. Co się tu dzieje?

Nic nowego odparłam, nie patrząc na niego. Tylko iż dziś wszystko się kończy.

Zeszłam do sypialni i zaczęłam pakować rzeczy do walizki. Ruchy były wolne, ale zdecydowane. Michał stał w milczeniu, nie wiedząc, czy mam go powstrzymać, czy pozwolić odejść.

Aniu, proszę, nie rób tego. Możemy porozmawiać, naprawić wszystko.

Rozmawialiśmy latami odrzekłam, nie podnosząc wzroku. Ja mówiłam, a Ty milczałeś. Twój milczenie ważyło więcej niż jakiekolwiek słowa.

Małgorzata stała przy drzwiach, jak posąg kruszący się pod ciężarem.

Nie możesz tak po prostu odejść! Rodzina się nie opuszcza!

Obróciłam się i spojrzałam jej prosto w oczy. Rodzina nie zostaje zniszczona, kiedy ktoś odchodzi. Zostaje zniszczona, kiedy przestaje szanować drugiego.

Zamknęłam walizkę, wzięłam dokumenty samochodu i mieszkania, torebkę i płaszcz.

Michał podszedł bliżej. Naprawdę zamierzasz iść?

Już wyszłam odparłam. Zostało mi tylko ciało, które muszę zabrać ze sobą.

Przeszłam obok nich, nie oglądając się za siebie. Korytarz pachniał kurzem i wolnością. Każdy krok był jak czyste cięcie w latach milczenia.

Dwie tygodnie później wynajęłam małe studio w spokojnej kamienicy na Pradze. Skromne, z białymi ścianami i jednym oknem, ale wreszcie oddychałam własnym powietrzem. Każdego ranka parzyłam kawę i wypijałam ją przy oknie, obserwując powolny ruch tramwajów w Warszawie. Samotność nie była łatwa, ale przynajmniej była moja.

Wieczorami cisza przytłaczała. Czasem śniły mi się dziecięce śmiechy, dźwięk talerzy w starej kuchni. Budziłam się w łzach, ale nie ze strachu, a z pustki.

Pewnego dnia telefon zadzwonił. To była wiadomość od Michała:

Mam nadzieję, iż dobrze Ci się wiedzie. Dzieci pytają o Ciebie.

Przeczytałam ją kilka razy, zanim odpisałam:

Powiedz im, iż ich kocham. niedługo się spotkamy.

Wyłączyłam telefon. Łzy płynęły cicho, szczere. Nie były smutkiem, ale ulgą.

Niedługo znalazłam pracę w małym biurze projektowym. Najpierw sprzątałam, pomagałam, obserwowałam. Moja wrażliwość na kolory i porządek przyciągnęła uwagę szefa; niedługo zaczęłam pracować samodzielnie. Pewnego dnia klientka, uśmiechnięta, rzekła:

Masz talent do tworzenia spokoju.

Uśmiechnęłam się. To było pierwsze wyróżnienie po latach.

Małgorzata stawała się coraz cichsza. Wieczorami siadała przed telewizorem, nie mogąc się skoncentrować. W domu wszystko przywodziło mi na myśl mnie: zasłony, naczynia, cisza. Michał kontynuował codzienną rutynę z dziećmi, ale dom był pusty, bez kobiecego głosu wypełniającego go życiem.

Pewnego popołudnia Michał przywiózł dzieci do mojego studia. Gdy je zobaczyłam, rzuciłam się w ich objęcia. Elisa płakała, a Marcin schował się pod moim kołnierzem. Michał stał w drzwiach, czując jednocześnie winę i ciepło.

Ładnie się tu ma odezwał.

Małe, ale moje odpowiedziałam zmęczonym, acz prawdziwym uśmiechem.

Zapanowała cisza, ale tym razem nie bolała.

Możecie przychodzić, kiedy tylko chcecie dodałam. Nie chcę, by rosły wśród urazy.

Michał skinął powoli. Dziękuję. Chciałem tylko wiedzieć iż masz się dobrze.

Nie muszę być w porządku odpowiedziałam. Muszę być wolna.

Kilka miesięcy później otrzymałam list. Rozpoznałam pismo to była Małgorzata.

Anno,

może popełniłam błąd, chcąc Ci pokazać, czym jest rodzina. Zamiast tego tylko Cię przestraszyłam. Brakuje mi Ciebie. jeżeli chcesz, przyjdź w niedzielę na kolację. Bez pretensji, po prostu ludzie.

Małgorzata.

Trzymałam list długo w dłoniach, po czym uśmiechnęłam się. Nie wiedziałam, czy przyjdę. Czasem nie da się naprawić tego, co pękło, ale można przestać pozwalać, by krwawiło.

Wyszłam na balkon. Wieczorne Warszawy uspokajał delikatny zapach deszczu. Patrzyłam na odległe światła, wciągnęłam głęboki oddech.

Już nie byłam żoną kogoś ani słuchającą synową. Byłam po prostu Anna kobietą, która odnalazła swój głos po utracie wszystkiego.

W oddali przejechał tramwaj, a jego światła odbiły się w moich oczach. Uśmiechnęłam się. Nie wiem, co przyniesie jutro, ale po raz pierwszy nie boję się go.

Bo w końcu należy się tylko sobie samej.