Zrozpaczony chłopiec płakał przed grobem matki, twierdząc, iż przez cały czas żyje – nikt mu nie uwierzył, aż do interwencji policji.

Chłopiec rozpaczliwie płakał przed grobem matki, twierdząc, iż wciąż żyje nikt nie zwracał na niego uwagi, dopóki nie interweniowała policja.
Na początku maja kilka osób zaczęło zauważać chłopca, który przychodził na cmentarz.
Miał około dziesięciu lat, nie więcej. Codziennie kierował się do tego samego nagrobka.
Siadał na ziemi, opierając się o zimny kamień, i podnosił głos do nieba:
Ona żyje! Nie ma jej tutaj!
Przechodnie patrzyli na niego ze smutkiem i zrozumieniem. Sądzili, iż przeżywa głęboką żałobę.
Nie potrafił pogodzić się ze stratą matki. Wcześniej czy później miał zaakceptować jej brak.
Jednak minął tydzień, potem kolejny, a chłopiec wciąż przychodził na cmentarz, niezależnie od pogody.
Odpowiedzialny za miejsce nie mógł już znieść codziennych krzyków. W końcu postanowił wezwać policję.
Młody funkcjonariusz przybył i ostrożnie podszedł do chłopca.
Cześć powiedział łagodnie.
Chłopiec drgnął, podniósł wzrok, ukazując wychudzoną twarz naznaczoną łzami, z oczami starszymi niż jego wiek.
Wiesz, jak sprawdzić, czy ktoś oddycha pod ziemią? zapytał.
Policjant był zaskoczony.
Nie dziecko nie powinno o tym myśleć.
Powiedzieli, iż mama zasnęła za kierownicą. Ale ona nigdy nie była zmęczona.
Nigdy! szepnął chłopiec. I nie pozwolili mi się pożegnać
Funkcjonariusz spojrzał na grób: ziemia była świeża, jeszcze nie osiadła. Obok leżała łopata.
Kto ci to powiedział?
Ludzie, dla których pracowała. Mężczyzna ze złotym pierścieniem i kobieta, która zawsze się uśmiecha, choćby gdy jest zła.
Znasz ich nazwiska?
Chłopiec je wymienił, a policjant je zanotował. Coś w jego głosie utkwiło w pamięci funkcjonariusza, który powiadomił przełożonych.
Wkrótce rozpoczęto śledztwo. Okazało się, iż matka chłopca, Anna, była księgową w dużej firmie farmaceutycznej.
Tydzień przed rzekomym wypadkiem zniknęła z pracy.
Jej pracodawca twierdził, iż była wyczerpana, a później, iż zmarła. Śmierć potwierdził lekarz firmowy.
Nie było czuwania, trumna pozostała zamknięta, nie przeprowadzono sekcji zwłok.
Funkcjonariusz zażądał ekshumacji. Trumna była pusta.
Sprawa trafiła na poziom federalny. Ujawniono więcej szczegółów: Anna nie była tylko księgową.
Zebrała mnóstwo dowodów przeciwko zarządowi firmy: dokumenty, nagrania, podejrzane transakcje i nielegalne schematy.
Chciała przekazać je prokuraturze, ale ktoś się zorientował.
Wtedy stało się coś, o czym choćby chłopiec nie wiedział.
Anna nie miała wypadku. Jej śmierć została sfingowana przez policję.
Tego dnia, gdy złożyła dowody na komisariacie, funkcjonariusze już mieli informacje z innych spraw związanych z tą firmą.
Podjęli szybką decyzję: Anna trafiła do programu ochrony świadków.
Aby uniknąć podejrzeń ze strony kierownictwa, upozorowano jej śmierć. Trumna od początku była pusta.
Wszystkie dowody trafiły do sądu, ale chłopcu nic nie powiedziano, by chronić operację.
Wiedział tylko jedno: jego matka nie umarła.
I miał rację.
Trzy miesiące po procesie, gdy sprawa została zamknięta, a winnych aresztowano, Anna stanęła w drzwiach swojego dawnego domu.