Studniówka.
Dla większości dziewczyn z liceum to noc, o której marzą – suknia, fryzura, tańce, wspomnienia. Dla mnie też miała być wyjątkowa. Od miesięcy odkładałam każdą złotówkę – pieniądze urodzinowe, zarobione na opiece nad dziećmi, choćby rezygnowałam z kawy, żeby zebrać wystarczająco. Moja wymarzona suknia była delikatnego różu, z błyszczącymi detalami, już dwa razy ją przymierzałam.
Właśnie wyszłam z butiku w centrum po drugiej przymiarce. Powiedziałam sprzedawczyni, iż wrócę za tydzień – pieniądze czekały w kopercie, schowane w szufladzie. Serce podskakiwało mi z ekscytacji.
Ale życie lubi nas zaskakiwać.
Pewnego chłodnego marcowego popołudnia szłam na przystanek, gdy minęłam mężczyznę siedzącego pod ścianą pobliskiej piekarni. Jego ubrania były zniszczone i nie do pary. Dłonie miał zaczerwienione od zimna. Przed nim leżała kartka:
„Chcę wrócić do domu. Każda pomoc się liczy. Bóg zapłać.”
Zwykle pewnie przeszłabym obojętnie, może rzuciłabym uśmiech. Ale coś mnie zatrzymało. Nie prosił nachalnie, nie krzyczał. Wyglądał… po prostu na zmęczonego. Smutnego, ale nie złamanego.
Zawahałam się, podeszłam i uśmiechnęłam się ciepło.
„Cześć. Chcesz kanapkę albo coś ciepłego?”
Spojrzał zaskoczony. „To byłoby wspaniale. Dziękuję.”
Wpadłam do piekarni, kupiłam kanapkę z szynką, kawę i ciasteczko. Gdy mu to podałam, wydawał się autentycznie wzruszony.
Wziął jedzenie ostrożnie, jakby było ze szkła. „Nie musiałaś tego robić.”
Usiadłam na krawężniku obok niego. „Wiem. Ale chciałam.”
Nazywał się Dariusz. Miał koło czterdziestki, życie ostatnio go nie oszczędzało. Stracił żonę na raka, potem pracę. Bez rodziny i z długami skończył na ulicy. Ale nie był zgorzkniały. Mówił cicho, jak ktoś, kto pogodził się z losem.
Rozmawialiśmy może kwadrans. Musiałam złapać autobus, ale przed odejściem dałam mu rękawiczki i parę złotych.
W autobusie nie mogłam przestać o nim myśleć. Nie czułam wyrzutów – raczej coś, czego nie umiałam nazwać. W jego oczach, mimo wszystko, była godność. I coś jeszcze – iskra nadziei.
Tamtego wieczoru, czesząc włosy, spojrzałam na kopertę w szufladzie – moje oszczędności na studniówkową suknię. Prawie 1200 złotych! Ta różowa suknia z tiulem była jak trofeum za przetrwanie liceum.
Ale przed oczami miałam tylko zaczerwienione, spękane dłonie Dariusza.
Następnego ranka powiedziałam mamie:
„Chyba chcę wykorzystać te pieniądze, żeby mu pomóc.”
Popatrzyła na mnie zdumiona. „Jesteś pewna, Zosiu? Tyle miesięcy marzyłaś o tej sukni.”
„Wiem. Ale to tylko materiał. On nie ma choćby skarpet.”
Mama wzruszyła się. „To najpiękniejsza rzecz, jaką słyszałam. Jestem z ciebie dumna.”
Więc ułożyłam plan.
Dwa dni później znów poszłam do Dariusza. Przyniosłam więcej jedzenia, rozmawialiśmy dłużej. Tym razem otworzył się. Spytałam, skąd pochodzi. „Z Białegostoku” – powiedział. „Mam tam kuzyna. Obiecał mi pomoc, jeżeli tylko tam dotrę.”
Wzięłam głęboki oddech. „A gdybym ci pomogła wrócić?”
Oczy mu się rozszerzyły. „Jak to?”
„Oszczędzałam na suknię. Chcę kupić ci bilet na pociąg. I może jakieś ubrania.”
Przez chwilę myślałam, iż się zdenerwuje. Ale on po prostu otworzył usta, a w jego oczach pojawiły się łzy.
„Dlaczego to robisz dla obcej osoby?”
Uśmiechnęłam się. „Bo gdybym była na twoim miejscu, też chciałabym, żeby ktoś we mnie uwierzył.”
Spędziliśmy kolejne godziny na planowaniu. ZabPoszliśmy razem do second-handu, kupił ciepłą kurtkę, spodnie i małą torbę, a potem na dworzec, gdzie kupiliśmy bilet do Białegostoku – odjeżdżał następnego ranka, a ja wiedziałam, iż ta decyzja zmieniła nie tylko jego życie, ale i moje.
