No i co? Słuchaj, mam taką historię do opowiedzenia…
Od dziecka Kinga słyszała, iż kobiety w jej rodzinie są przeklęte. Prababcia straciła męża na wojnie, babcia zniszczyła zdrowie w fabryce, a ojciec matki zostawił ich, gdy miała trzy lata. Kinga często myślała, iż jej małżeństwo też skończy się dramatem. Nie chciała tego, ale cień rodzinnej klątwy wisiał nad nią.
Męża, Tomasza, poznała w małej hucie na obrzeżach Łodzi, gdzie oboje pracowali. On naprawiał maszyny, ona sortowała części. Zbliżyła ich stołówka – tam przy obiedzie zaczęli rozmawiać. Ślub wzięli szybko, skromnie, zamieszkali w jej dwupokojowym mieszkaniu na ulicy Wiosennej. Babcia już nie żyła, więc to stało się ich wspólnym domem.
Życie toczyło się normalnie. Najpierw urodził się Kacper, potem młodszy – Olek. Niedługo potem zmarła mama Kingi. Teraz musiała radzić sobie sama z domem i dziećmi. Nie narzekała – Tomasz zarabiał, a jej zadaniem było dbanie o rodzinę.
Ale po latach coś się popsuło. Tomasz zostawał w pracy, coraz częściej wspominał młodszą koleżankę, która „pomaga mu z raportami”. Kinga widziała, jak się oddala – przychodził tylko się przebrać, czasem nie nocował. Rozumiała, co się dzieje, ale strach przed samotnością z dziećmi paraliżował ją.
— Zostaw ją, pomyśl o synach — odważyła się pewnego dnia powiedzieć.
Tomasz milczał. Żadnych tłumaczeń, krzyków – tylko lodowata cisza.
Kinga dalej o niego dbała: gotowała obiady, prała koszule.
— Umiesz tylko służyć — rzucił jej pewnego dnia z pogardą.
Czekała, licząc, iż się opamięta. Ale pewnego wieczoru Tomasz spakował rzeczy.
— Nie zostawiaj nas! Proszę! — płakała Kinga.
— Jesteś tylko żałosną służącą — warknął, patrząc na nią z wyższością.
Słowa te usłyszeli synowie. Kacper i Olek, tuląc się na kanapie, patrzyli, jak ojciec wychodzi. Nie rozumieli dlaczego. Może nie byli dość grzeczni? Może mama zawiniła?
Widzieli wszystko: łzy matki, jej walkę, by się nie zapaść, jej nieustanną troskę. Pomagali, jak mogli – zmywali naczynia, sprzątali. Kinga poświęciła się dzieciom i pracy. O nowym związku choćby nie myślała – synowie byli jej całym światem.
Ale los miał inne plany. Pewnego dnia w Biedronce Kinga upuściła worek ryżu. Mężczyzna podniósł go z podłogi.
— Pomóc zanieść zakupy? — uśmiechnął się.
Zaskoczona, skinęła głową, a on bez słowa chwycił jej torby.
— No to chodźmy — powiedział, zaczynając rozmowę w drodze do domu.
Nazywał się Marek. Był spokojny, miał ciepły głos i lekką kulawiznę. Podziękowała mu i poszła, nie spodziewając się, iż go jeszcze zobaczy. Ale Marek zaczął pojawiać się w tym samym sklepie, jakby specjalnie tam zaglądał. Tak zaczęła się ich znajomość.
Kinga dorabiała, sprzątając klatkę schodową. Zwykle pomagali synowie, ale tego dnia postanowiła zrobić to sama.
— Może pomogę? — usłyszała znany głos.
Znowu był tam Marek. Pomógł jej skończyć, a wieczorem zaprosiła go na herbatę. Przyszedł w garniturze, z białymi chryzantemami i pudełkiem pączków.
— Dobry wieczór — powiedział, wręczając słodycze chłopcom.
Kacper, starszy, powąchał pączki, co wywołało śmiech. Lody zostały przełamane. Przy kolacji Kinga upuściła widelec, a Marek złapał go w locie.
— Grał pan w kosza? — zapytał Olek.
— Dawno, w szkole — uśmiechnął się Marek.
— Pokażemy panu nasze boisko! — zaproponował Kacper. — Gramy tam z kumplami.
Następnego dnia znów się spotkali. Marek wyznał:
— Pewnie zauważyłaś, iż chodzę wolno… Miałem wypadek. Żona nie chciała ze mną zostać. Teraz pewnie ty też odejdziesz.
Kinga milczała, nie chcąc go zawstydzać.
— jeżeli chłopaki ci nie przeszkadzają, przychodź — w końcu powiedziała.
Marek stał się częścią ich życia. Był troskliwy, bawił się z chłopakami, pomagał w domu. Z początku dzieci były nieufne, ale gwałtownie go polubiły. Stał się dla nich tym, kim Tomasz nigdy nie był. Grali w kosza, zapraszali znajomych – dom znów był pełen śmiechu.
Minęły lata. Kacper zaczął się spotykać z dziewczyną, Olek wciągnął się w muzykę. Pewnego dnia Kacper poszedł do Marka po radę – tak bardzo mu ufał. Ale pewnego wieczoru zadzwonił dzwonek. Kinga otworzyła i zastygła. W drzwiach stał Tomasz.
— Pomyliłem się — powiedział. — Chcę to naprawić.
— Wynoś się! — warknął Kacper, zaciskając pięści.
— Jak śmiesz tak do mnie mówić, gówniarzu?! — wrzasnął Tomasz.
— Nie mów tak do mojego syna! — ostro odparł Marek, wysuwając się do przodu.
Gotów był bronić rodziny.
— Nie chcemy cię! — krzyknął Olek, wypychając go za próg i zatrzaskując drzwi.
— Niech tylko spróbuje wrócić — mruknął.
Kinga patrzyI wtedy Kinga zrozumiała, iż prawdziwa rodzina to nie krew, ale ludzie, którzy zostają, gdy cały świat odchodzi.
