Zostałam obcą

Dziś znowu to samo uczucie – jakbym była obca we własnej rodzinie.

Stałam przy oknie i patrzyłam, jak moja córka Weronika pakuje ostatnie pudła do samochodu. Krzątała się nerwowo, przekładała torby, coś tłumaczyła mężowi. Trzydzieści jeden lat, a ja wciąż widziałam w niej tę malutką dziewczynkę, która kiedyś kurczowo chwytała moją spódnicę i bała się zostać sama.

– Mamo, gotowa? – Weronika krzyknęła z podwórka. – Musimy jechać!

Wzięłam z parapetu małą torbę z najpotrzebniejszymi rzeczami i wolno podeszłam do drzwi. W przedpokoju na komodzie stały zdjęcia – ślub Weroniki, urodziny wnuczki Zosi, rodzinny wyjazd nad Mazury. Zwyczajne życie, które teraz wydawało się takie odległe.

– Już idę – odpowiedziałam, zamykając mieszkanie.

Samochód stał na podwórku z otwartą bagażówką. Mąż Weroniki, Krzysztof, palił papierosa przy klatce i nerwowo spoglądał na zegarek.

– Dzień dobry, pani Danuto – skinął głową. – Jak się pani czuje?

– W porządku – odparłam krótko.

Krzysztof zawsze zwracał się do mnie formalnie, choć znaliśmy się już osiem lat. Nie żeby był złym człowiekiem, po prostu… chłodny. Nigdy nie czułam się przy nim swobodnie.

– Siadaj z tyłu, mamo – Weronika otworzyła tylne drzwi. – Będzie wygodniej.

Jechaliśmy w milczeniu. Patrzyłam przez okno na znane ulice, które powoli zmieniały się w obce dzielnice. Przeprowadzka do córki wydawała się słuszną decyzją. Po śmierci męża życie w samotności stało się trudne, a zdrowie już nie to co dawniej. No i Zosia – mogłam pomóc z wnuczką.

– Jesteśmy na miejscu – oznajmiła Weronika, gdy samochód zatrzymał się przed nowoczesnym blokiem. – Nasz dom.

Mieszkanie okazało się przestronne i jasne. Duży salon, osobna kuchnia, trzy sypialnie. Weronika z dumą pokazywała remont, nowe meble, sprzęty.

– A to twój pokój, mamo – otworzyła drzwi do najmniejszego pomieszczenia. – Urządziłam go specjalnie dla ciebie.

Pokój był schludny, ale bez charakteru. Wąskie łóżko, szafa, stolik przy oknie. Wszystko nowe, wszystko obce.

– Dziękuję, córeczko – postawiłam torbę na łóżku. – Bardzo miło.

– Mamo, a gdzie Zosia? – rozejrzałam się.

– Została u koleżanki na noc. Jutro ją przyprowadzę, wreszcie się porządnie poznacie.

Skinęłam głową. Zosię widziałam tylko kilka razy – na urodzinach, na święta. Weronika rzadko odwiedzała, zawsze zajęta pracą, domem, mężem.

Wieczorem siedziałyśmy w kuchni, pijąc herbatę. Krzysztof przeglądał tablet, Weronika opowiadała o sąsiadach, o pobliskich sklepach.

– Mamo, spodoba ci się tutaj – mówiła. – Dzielnica spokojna, ludzie porządni. Podwórko z placem zabaw, niedaleko przychodnia.

– Tak, ładnie tu macie – zgodziłam się.

– No i będziesz mogła pomóc z Zosią. Niania droga, a w przedszkolu dopiero od września.

Krzysztof podniósł wzrok znad tabletu.

– Weronika, umówiliśmy się, iż twoja mama będzie miała swoją przestrzeń. Nie obciążaj jej.

– Ale jaka obciążenie? – oburzyła się. – Posiedzieć z wnuczką to przecież przyjemność, nie obowiązek.

– Oczywiście, pomogę – pośpieszyłam dodać. – Nie po to tu jestem, żeby tylko siedzieć.

Krzysztof wzruszył ramionami i znów zanurzył się w ekranie.

Następnego ranka Weronika przyprowadziła Zosię. Czteroletnia, żywiołowa, gadatliwa – kopia Weroniki w dzieciństwie.

– Zosiu, to twoja babcia Danusia – przedstawiła córka. – Teraz będzie z nami mieszkać.

– Cześć, babciu – powiedziała grzecznie, ale z rezerwą.

– Cześć, słoneczko – przykucnęłam przed nią. – Jaka śliczna jesteś!

– Mamo, a dlaczego babcia jest w moim pokoju na zabawki?

Weronika się zmieszała.

– Zosiu, to teraz pokój babci. Twoje zabawki przeniesiemy do twojej sypialni.

– Ale tam już jest pełno! Gdzie będę budować zamek?

– Coś wymyślimy – Weronika wzięła ją na ręce. – Nie martw się.

Zrozumiałam, iż zajęłam pokój, który Zosia uważała za swój. Nieprzyjemne poczucie winy ścisnęło mnie za gardło.

– Może mogę spać w salonie? – zaproponowałam. – Na kanapie.

– Co ty, mamo! – obruszyła się Weronika. – Jesteś tu u siebie, musisz mieć własny pokój.

Ale cały dzień Zosia zerkała na zamknięte drzwi pokoju babci z wyraźnym żalem.

Dni mijały. Weronika szła do pracy, Krzysztof też pracował, często do późna. Zostawałam z Zosią. Dziewczynka powoli się oswajała, ale bliskości nie było. Byłyśmy dla siebie uprzejme, jak obce osoby.

– Zosiu, opowiem ci bajkę? – proponowałam.

– Nie, dziękuję. Mama czyta mi książki z obrazkami.

– A może upieczemy ciasteczka?

– Mama ma kupne. Mówi, iż zdrowsze.

Każda odmowa bolała. Chciałam być potrzebna, a Zosia trzymała mnie na dystans.

Wieczorami przy kolacji rozmowy krążyły wokół pracy, planów na weekend, znajomych, których nie znałam.

– Jak tam u Dominiki? – pytał Krzysztof.

– W porządku, dostała awans. W sobotę zaprasza nas do siebie na działkę.

– Jedziemy. Zabrać Zosię?

– Oczywiście. Będzie się bawić z dziećmi.

Milczałam, widząc, iż nie jestem częścią tych planów. Byłam jak mebel – obecna, ale nie uczestnicząca.

– A ja może zostanę – powiedziałam ostrożnie. – Jedźcie sami.

– Dlaczego? – zdziwiła się Weronika. – Pojedź z nami. Poznasz naszych przyjaciół.

– Daj spokój, córeczko. Co ja tam będę robić? Młodzi się bawią, a ja jak piąte koło u wozu.

– Mamo, co ty mówisz? – oburzyła się.

Ale widziałam, jak Krzysztof z ulgą westchnął. Najwyraźniej nie chciał teściowej w towarzystwie.

W sobotę wyjechali, a ja zostałam sama w obcym mieszkaniu. Chodziłam po pustych pokojach, nie wiedząc,Zaczęłam układać swoje rzeczy w starej szafie i nagle zrozumiałam, iż czasem choćby najbliższe osoby potrafią stać się obcymi, ale prawdziwy dom to miejsce, gdzie zawsze możesz być sobą.