Stara Pani Zniknęła z Przystanku Ale To, Co Zrobiło Miasto, Roztopiło Serca
Przystanek na rogu Wierzbowej i 3 Maja miał swój własny mikroklimat. Latem liście plotły słońce w koronkę na chodniku. Zimą para z piekarni po drugiej stronie ulicy unosiła się jak ciepłe westchnienie wokół szklanej wiaty. Było to zwykłe, małe miejsce trzy ławki, rozlatująca się mapa tras, wgnieciony kosz a jednak mieszkańcy Lipkowic przyzwyczaili się do pewnego rodzaju cichego rytuału.
Każdego dnia o 8:15 rano pojawiała się tam pani Ada Wiśniewska w swoim granatowym wełnianym płaszczu, choćby w upały, bo kieszenie były idealne na dwie książki i torebkę z czerstwymi okruchami dla wróbli. Nosiła kapelusz z maleńkim jedwabnym kwiatkiem i witała się z kierowcą autobusu po imieniu. Czasem wsiadała, czasem nie. Ważne, iż przychodziła uśmiechnięta, spokojna, regularna jak zegar na Rynku.
Aż pewnego wrześniowego wtorku nie przyszła.
Najpierw nikt nie zauważył. Ludzie się spóźniali, autobus wyjechał wcześniej, w piekarni była kolejka. Ale gdy autobus odjechał, baristka z kawiarni Ania Kowalska, dziewiętnaście lat, zawsze w biegu przebiegła przez ulicę, żeby postawić kubek gorącej herbaty na ławce. Dla pani Wiśniewskiej, powiedziała do nikogo, bo zawsze tak mówiła, gdy widziała granatowy płaszcz. Postawiła kubek i zmarszczyła brwi. Na ławce leżały tylko okruszki z wczoraj i starannie złożony kawałek czegoś miękkiego.
Szalik. Błękitny jak bezchmurne niebo, z metką przyszyta do jednego końca.
Ania podniosła go i przeczytała: jeżeli jest Ci zimno, to jest Twój. A.W.
Spojrzała w górę i w dół ulicy. Żadnego kapelusza. Żadnych książek. Żadnej pani Wiśniewskiej.
W innej części miasta Magda Nowak wpatrywała się w migający kursor. Jako młoda reporterka Gazety Lipkowickiej dostała zadanie opisania porządku obrad rady miasta i listy dziur w jezdni, które mają zostać załatane w miarę możliwości budżetowych. Jej telefon zadzwonił.
Ania K.: Coś jest nie tak.
Magda N.: Co się stało?
Ania K.: Pani W. nie przyszła. Nigdy nie opuszcza. I zostawiła szalik.
Magda nie potrzebowała wyjaśnień. Każdy w promieniu pięciu ulic wiedział, kim jest pani W.. Gdyby przystanek miał swoją patronkę, byłaby to Ada Wiśniewska.
Magda zarzuciła aparat na ramię. Wychodzę, powiedziała redaktorowi. Materiał o ludziach.
Redaktor, pan Zygmunt siwe włosy, oddech kawosza, serce na dłoni choćby nie podniósł wzroku. Tylko niech ci ludzie będą zainteresowani.
Na zewnątrz dzień był tak chłodny, iż nosy robiły się różowe. Magda dotarła na przystanek i zobaczyła Anię z rękami schowanymi w fartuchu i granatowym szalikiem na szyi. Kubek herbaty stał na ławce, para unosiła się leniwie, jakby herbata zastanawiała się, co robić dalej.
Zostawiła to, powiedziała Ania, dotykając szalika. Ona nigdy nie zostawia szalików. Zawsze je rozdaje. Ten bezdomny za biblioteką? Dziecko, które stało tu zimą bez kurtki?* Zakłada je ludziom, rozumiesz? Ale żeby zostawić go tak po prostu Głos Ani się załamał.
Magda rozejrzała się. Drzwi piekarni otwierały się i zamykały, dzwoniąc. Listonosz, Jan Kowalczyk, przerwał trasę i skinął głową. On też był częścią tego przystanku.
Widziałeś ją w tym tygodniu? spytała Magda.
Jan podrapał się po brodzie. Wczoraj karmiła wróble. Dała mi miętówkę, powiedziała, iż powietrze jest dobre do myślenia. Zawsze mówi takie rzeczy. Odpowiedziałem, iż od liceum nie miałem dobrej myśli. Zaśmiała się.
Magda też się uśmiechnęła, ale zaraz się opamiętała. Ławka wyglądała nie tak bez granatowego płaszcza opartego o mapę tras.
Nie wsiadła dziś rano, powiedział czyjś głos. Autobus linii 7 znów podjechał, sycząc. Kierowca, pięćdziesięcioletni mężczyzna z podwiniętymi rękawami, wychylił się. Jestem Tomek, dodał. Jeżdżę tędy od ośmiu lat. Wsiada we wtorki i czwartki. Dziś zwolniłem, na wszelki wypadek. Ale jej nie było.
Wiesz, dokąd jeździ? spytała Magda.
Tomek wzruszył ramionami. Czasem do biblioteki. Czasem do parku. Raz powiedziała, iż autobus to rzeka, a ona lubi się unosić. Nie pytałem o mapę.
Pod ławką leżał drugi szalik, koloru miodu. Magda podniosła go i strzepnęła kurz. Mia
