Pewnego dnia znalazłem trzyletniego, niewidomego chłopca porzuconego pod mostem nikt go nie chciał, więc postanowiłem zostać jego ojcem.
Tam ktoś jest szepnęła cicho Zosia, kierując wątłe światło latarki pod most.
Zimno wdzierało się w kości, a jesienne błoto przyklejało się do podeszew butów, utrudniając każdy krok. Po dwunastu godzinach wyczerpującej pracy w przychodni jej nogi jęczały z zmęczenia, ale cichy dźwięk ledwo słyszalne łkanie w ciemności przykuł całą jej uwagę.
Ostrożnie zeszła po śliskiej skarpie, chwytając się mokrych kamieni, by nie stracić równowagi. Światło padło na małą postać wtuloną w betonowy filar. Bosy, w cienkiej, przemokniętej koszuli, cały pokryty błotem.
Boże Zosia podbiegła.
Chłopiec nie zareagował na światło. Jego oczy mętne i nieruchome zdawały się patrzeć przez nią. Przesunęła dłoń przed jego twarzą, ale źrenice nie drgnęły.
Jest niewidomy szepnęła, ściskając serce.
Zdjęła swoją kurtkę, otuliła nim chłopca i przycisnęła do siebie. Jego ciało było zimne jak lód.
Po godzinie przyjechał miejscowy policjant, Wojciech Nowak. Obejrzał miejsce, zrobił notatki w notatniku i pokiwał głową.
Pewnie go tu porzucili. Ktoś musiał zawieźć go w las i zostawić. Ostatnio wiele takich przypadków. Jesteś jeszcze młoda, dziewczyno. Jutro zabierzemy go do domu dziecka w powiecie.
Nie odparła stanowczo Zosia, ściskając chłopca mocniej. Nie zostawię go. Zabieram go ze sobą.
W domu napełniła starą miskę ciepłą wodą i delikatnie zmyła z niego błoto. Owinęła go miękkim prześcieradłem w stokrotki tym, które jej matka trzymała na wszelki wypadek. Chłopiec prawie nie jadł, nie mówił ani słowa, ale gdy Zosia położyła go obok siebie, nagle chwycił jej palec małymi dłońmi i nie puścił przez całą noc.
Rankiem w drzwiach stanęła jej matka. Zobaczywszy śpiące dziecko, skrzywiła się.
Zdajesz sobie sprawę, co zrobiłaś? szepnęła, by go nie obudzić. Masz dwadzieścia lat, nie masz męża, żadnych oszczędności!
Mamo przerwała jej Zosia cicho, ale twardo. To moja decyzja. I jej nie zmienię.
Och, Zosiu westchnęła matka. A co, jeżeli rodzice wrócą?
Po tym, co zrobili? Zosia pokręciła głową. Niech spróbują.
Matka wyszła, trzasnąwszy drzwiami. Ale tego wieczoru ojciec, nie mówiąc ani słowa, zostawił na progu drewnianego konika zabawkę, którą sam wystrugał. Powiedział tylko cicho:
Jutro przyniosę ziemniaki. I trochę mleka.
To był jego sposób, by powiedzieć: jestem z tobą.
Pierwsze dni były najtrudniejsze. Chłopiec milczał, prawie nie jadł, wzdrygał się przy każdym głośniejszym dźwięku. Ale po tygodniu nauczył się znajdować jej dłoń w ciemności, a gdy Zosia zaśpiewała mu kołysankę, po raz pierwszy się uśmiechnął.
Nazwę cię Staś zdecydowała pewnego dnia po kąpieli. Podoba ci się to imię? Staś
Chłopiec nie odpowiedział, ale wyciągnął rękę, przybliżając się do niej.
Wieści gwałtownie rozeszły się po wsi. Jedni współczuli, inni potępiali, a jeszcze inni dziwili się. Ale Zosia nie zwracała na to uwagi. Jej świat teraz kręcił się wokół tej małej osoby tej, której obiecała ciepło, dom i miłość. I dla niego była gotowa na wszystko.
Minął miesiąc. Staś zaczął się uśmiechać, słysząc jej kroki. Nauczył się trzymać łyżkę, a gdy Zosia wieszała pranie, próbował pomagać szukając w koszyku klamerek i podając je jej.
Pewnego ranka, jak zwykle, usiadła przy jego łóżku. Nagle chłopiec wyciągnął rękę, dotknął jej policzka i powiedział cicho, ale wyraźnie:
Mama.
Zosia zastygła. Serce zamarło, potem zabiło tak mocno, iż nie mogła złapać tchu. Wzięła jego dłonie w swoje i szepnęła:
Tak, skarbie. Jestem tu. I zawsze będę.
Tej nocy prawie nie spała siedziała przy jego łóżku, głaszcząc go po głowie, wsłuchując się w równy oddech. Rankiem w drzwiach stanął ojciec.
Znam kogoś w urzędzie powiedział, trzymając czapkę w dłoniach. Załatwimy opiekę. Nie martw się.
Wtedy Zosia w końcu zapłakała nie ze smutku, ale z ogromnej radości, która wypełniła jej serce.
Promień słońca musnął policzek Stasia. Nie mrugnął, tylko uśmiechnął się, słysząc, iż ktoś wchodzi do pokoju.
Mamo, przyszłaś powiedział pewnym głosem, wyciągając rękę, by ją znaleźć po głosie.
Minęły cztery lata. Staś miał siedem lat, Zosia dwadzieścia cztery. Chłopiec świetnie się zadomowił znał każdy próg, każdy schodek, każdą skrzypiącą deskę. Poruszał się z łatwością, jakby wyczuwał przestrzeń bez wzroku, ale z wewnętrznym widzeniem.
Mruczek jest na ganku oznajmił pewnego dnia, nalewając sobie wody z dzbanka. Jego kroki są jak szelest trawa.
Rudy kot stał się jego wiernym towarzyszem. Zdawał się rozumieć, iż Staś jest wyjątkowy, i nigdy nie opuszczał go, gdy ten wyciągał rękę po jego pat
