Zinternalizowana transfobia odnosi się do internalizacji negatywnych przekonań, uprzedzeń lub stereotypów na temat osób transpłciowych przez osobę, która sama jest osobą transpłciową. Oznacza to, iż osoba transpłciowa może nieświadomie przyjąć szkodliwe idee i postawy, jakie społeczeństwo ma na temat bycia osobą transpłciową, co prowadzi do uczucia wstydu, winy lub nienawiści do siebie w związku z jej tożsamością płciową, a choćby zatrzymywac ją przed decyzją o samej tranzycji.
Zinternalizowana transfobia to nienawiść do swojej własnej tożsamości
Osoba transpłciowa może stale kwestionować ważność własnej tożsamości płciowej, wątpiąc, czy jej uczucia dotyczące dysforii płciowej są „prawdziwe” lub uzasadnione. Te wątpliwości mogą uniemożliwić jej podjęcie kroków w celu tranzycji, ponieważ może przekonać samą siebie, iż nie zasługuje na bycie uznawaną za mężczyznę/kobietę, lub iż jest po prostu „zdezorientowana”. Osoba może czuć się zawstydzona lub winna z powodu chęci dokonania tranzycji, ponieważ przejęła negatywne poglądy społeczeństwa na temat osób transpłciowych. Może to stworzyć znaczną barierę emocjonalną w dążeniu do afirmacji płci, ponieważ osoba może czuć, iż transpłciowość, czego należy się wstydzić. W skrajnych przypadkach zinternalizowana transfobia może prowadzić choćby do wyrażania nienawiści wobec innych osób transpłciowych.
W niektórych przypadkach zinternalizowana transfobia może prowadzić osobę transpłciową do całkowitego tłumienia lub zaprzeczania swojej tożsamości płciowej. Takie osoby mogą próbować „dopasować się” do społecznych oczekiwań dotyczących płci przypisanej im przy urodzeniu, co prowadzi do życia, w którym nie są w stanie wyrazić swojego prawdziwego „ja”. Stres i wewnętrzny konflikt spowodowane uwewnętrznioną transfobią mogą prowadzić do problemów ze zdrowiem psychicznym, takich jak depresja, lęk lub niska samoocena. Te problemy mogą dodatkowo utrudniać sam proces tranzycji, ponieważ dana osoba może nie mieć siły emocjonalnej lub zasobów potrzebnych do jego realizacji.
