Dzisiaj znów myślałem o tym, jak łatwo można stracić to, czego się nie docenia.
Michał od miesięcy nosił w sobie ciężar – pragnął odejść. Bez awantur, bez tłuczonych talerzy, bez łez. Po prostu zniknąć, jakby wyszedł po bułki i nie wrócił.
Z Jadwigą spędzili osiem lat. Bez dzieci, bez głośnych kłótni, bez namiętności. Ich życie było gładkie jak kostka brukowa na rynku ich miasteczka. Każdy poranek był kopią poprzedniego: kawa, kanapki, jej staranne notatki w kalendarzu. Pewnego dnia Michał zdał sobie sprawę, iż nie potrafi odróżnić minionego piątku od obecnego.
Jadwiga była idealną żoną. Zbyt idealną, aż zaczęło go to dusić. Dom lśnił czystością, obiad zawsze gorący, wszystko działo się bez jego prośby. Gdy tylko pomyślał o herbacie, już stała w drzwiach z parującą filiżanką.
— Jak to zgadujesz? — spytał, ukrywając irytację.
— Po prostu cię znam — odparła cicho. — Bo cię kocham.
Michał skinął głową, ale w środku coś się ścisnęło. Nie przytulił jej, nie pocałował – tylko mruknął „dzięki”, jak obcemu. Uczucia wyparowały niezauważalnie, zostawiając pustkę. Nie było złości, tylko obojętność, która przerażała bardziej niż krzyki. Jadwiga zdawała się rozumieć. Rzadziej wchodziła do jego pokoju, mniej go dotykała, częściej kładła się spać sama.
Pewnego dnia zauważył, iż przestała na niego czekać w progu. Po prostu szła do sypialni bez słowa, jakby już go puściła.
—
Kinga wdarła się w jego życie jak wiosenny wiatr. Młoda stażystka w ich firmie budowlanej była całkowitym przeciwieństwem Jadwigi: żywiołowa, śmiała, z iskrą w oczach i śmiechem, od którego aż chciało się żyć. Jej ruchy, głos, choćby to, jak niedbale rzucała długopis na biurko – wszystko przyciągało wzrok.
Michał zauważył ją od razu, ale trzymał dystans. Była za młoda, za jasna. ale Kinga, jakby wyczuwając jego zainteresowanie, nie ustępowała. Zatrzymywała się pod jego gabinetem, poprawiała włosy, zaczynała błahe rozmowy, za którymi kryła się iskra.
Zaczął o niej myśleć non-stop. Jej głos dźwięczał mu w głowie, jej sylwetka migała w oknach biura. Po latach znów poczuł, iż żyje. Wyrzuty sumienia gryzły go, ale machał ręką: „Przecież nic się nie dzieje”.
Aż stało się.
Późny wieczór, pusty biurowiec, winda. Zostali sami. Cisza. Kinga nagle podeszła bliżej i pocałowała go – lekko, bez słów.
— Chciałam spróbować — szepnęła, wychodząc z uśmiechem.
Michał stał jak wryty, serce waliło mu jak nastolatkowi. Krew paliła żyły.
Ona nie robiła już kroków naprzód, ale jej spojrzenia, gesty, przypadkowe dotknięcia działały jak magnes. Grała subtelnie, nie narzucając się. A on zagłębiał się w tę grę, przestając słyszeć głos Jadwigi przy kolacji.
Kinga wypełniła jego myśli. I nie zauważył, gdy fantazje zamieniły się w zdradę.
Znaleźli się w motelu na krańcu miasta. Deszcz dudnił w szyby, w powietrzu unosił się zapach jej perfum. Wszystko stało się szybko, jak w gorączce. Michał czuł się wolny, jakby zrzucił kajdany. Nie był mężem, który zdradza żonę – był człowiekiem, który odzyskał życie.
Gdy wychodziła, Kinga poprawiła włosy i mrugnęła:
— Jesteśmy dorośli. Bez zobowiązań.
Skinął głową, ale w piersi już rodził się niepokój.
W domu czekała na niego kolacja pod przykrywką. Jadwiga spała na kanapie, otulona kocem. Usiadł obok, patrząc na nią. Otworzyła oczy. Milczeli, ale jej wzrok mówił wszystko.
Michał chciał się tłumaczyć – „przepraszam”, „to nie ty”, „pogubiłem się” – ale słowa utknęły w gardle. Jadwiga nie pytała. Tylko odwróciła się do ściany.
Zdradził nie żonę – zdradził tę, która wciąż na niego czekała.
Ale następnego dnia znów pojechał do Kingi.
—
Michał wyjechał w delegację, odkładając nieuniknioną rozmowę z Jadwigą. Kinga przyjechała za nim, jakby to było oczywiste. Spędzali wieczory w jego pokoju, zacierając granice przeszłości.
Czwartego dnia wracał sam. Lało. Na przejściu dla pieszych zauważył kobietę z wózkiem, która weszła na jezdnię. Zza zakrętu wypadł samochód. Michał zdążył odepchnąć ich na bok. Uderzenie przyjęło na siebie.
—
Śpiączka trwała tydzień. Diagnoza brzmiała jak wyrok: uraz kręgosłupa, ryzyko paraliżu. Gdy się ocknął, zobaczył Jadwigę. Siedziała przy łóżku, trzymając jego dłoń. Bez łez, bez słów – po prostu była.
Kinga przyszła piątego dnia. Stała w drzwiach, nie podchodząc.
— Jestem za młoda na to — powiedziała chłodno. — To nie moja droga.
Wyszła bez odwracania głowy, jakby zamknęła książkę.
Michał zrozumiał: nigdy go nie znała. I nie chciała.
Jadwiga została. Rozmawiała z lekarzami, sprzątała, czasem drzemała na krześle przy jego łóżku. Jej dłoń w jego dłoni była jedyną rzeczą, która trzymała go przy życiu.
Po wyjściu ze szpitala życie runęło. Pracę musiał rzucić – „delikatnie” go zwolnili. Kingę spotkał w biurze z nowym dyrektorem. Minęła go, nie patrząc.
Leczenie, leki, rehabilitacja – wszystko spadło na barki Jadwigi, nauczycielki w szkole. Pewnego dnia Michał zauważył, iż nie nosi już swojego pierścionka z szafirem.
— To tylko rzecz — szepnęła. — Ty jesteś ważniejszy.
—
Wiosną zabrał ją do małej restauracji nad Wisłą. Skromne miejsce, z żywą skrzypaczką i ciepłym światłem. Jadwiga uśmiechała się, jej oczy błyszczały ciepłem, które kiedyś ignorował.
— Co mogę dla ciebie zrobić? — spytał, gdy kawa wystygła.
— Oddałabym za ciebie życie — odparła. — Ale niczego nie potrzebuję. Po prostu żyj.
Wziął jej dłoń, po latach znów czując jej ciepło.
Po tygodniu zadzwonił Marek Nowak – biznesmen, którego żonMichał zamknął oczy i po raz pierwszy od lat poczuł, iż w tej ciszy, wypełnionej oddechem Jadwigi i śmiechem syna, odnalazł prawdziwy dom.
