Zaufałam młodemu mężczyźnie i skończyłam z złamanym sercem

Dziś czuję się, jakbym przeżyła największe rozczarowanie w moim życiu. Mam 62 lata, a moje serce znów zabiło mocniej, gdy poznałam mężczyznę, który obiecywał mi nową radość. Zamiast miłości otrzymałam jednak tylko upokorzenie i ból. Był ode mnie młodszy o 17 lat, a ja, uwiedziona jego uśmiechem i kwiatami, wpuściłam go do swojego domu w małym miasteczku pod Łodzią. Dopiero później zrozumiałam, iż widział we mnie nie kobietę, ale wygodną służącą. To opowieść o walce o godność i gorzkim pytaniu: dlaczego w moim wieku tak trudno znaleźć prawdziwe uczucie?

Moje życie nigdy nie było łatwe. Wiele lat temu rozwiodłam się z pierwszym mężem. Pił, wydawał moje pieniądze, zabierał moje rzeczy, a ja znosiłam to, aż w końcu powiedziałam sobie: „Dość!” Spakowałam jego rzeczy, wyrzuciłam za drzwi i zamknęłam je na zawsze. Wtedy poczułam, jakby spadł mi kamień z serca. Później zdarzały się inni mężczyźni, ale trzymałam ich na dystans, bojąc się kolejnych rozczarowań. Mój syn, Kacper, był moją podporą, ale cztery lata temu wyjechał do Kanady i tam został. Cieszyłam się jego sukcesem, ale sama nie odważyłam się na nowe życie za granicą. W moim wieku to zbyt ryzykowne.

Samotność stała się moją codziennością. „Elżbieta, znajdź sobie kogoś, choćby dla towarzystwa!” — namawiała mnie przyjaciółka Danuta. „Gdzie? Mężczyźni w moim wieku są albo chorzy, albo wiecznie niezadowoleni. Nie chcą partnerki, tylko pielęgniarkę!” — odpowiadałam. Danuta roześmiała się: „Spróbuj z młodszym! Wyglądasz świetnie!” Zbagatelizowałam jej słowa, ale utkwiły mi w głowie. Może jednak warto zaryzykować? A nuż los da mi szansę, by znów poczuć się żywą?

I los, jak się zdawało, uśmiechnął się do mnie. Codziennie rano w parku widywałam pewnego mężczyznę. Spacerował z psem — wysoki, z siwizną we włosach, o miłym uśmiechu. Zaczęliśmy się witać, potem wymieniać krótkie zdania. Nazywał się Marek, miał 45 lat, był po rozwodzie, a jego syn mieszkał samodzielnie. Pewnego dnia wręczył mi bukiet, później zaprosił na spacer. Czułam się jak nastolatka — serce waliło, policzki płonęły. Sąsiadki szeptały, koleżanki zazdrościły, a ja, jak za młodu, wierzyłam, iż wszystko dopiero się zaczyna.

Gdy Marek wprowadził się do mnie, byłam szczęśliwa. Gotowałam mu śniadania, prałam jego koszule, z euforią sprzątałam dom. Lubiłam się nim opiekować, czuć się potrzebna. Ale pewnego dnia powiedział: „Elżbieta, wyprowadzisz mojego psa. Przyda ci się świeże powietrze”. Zdziwiłam się: „Może razem?” Zmarszczył brwi: „Lepiej, żeby nas nie widziano razem”. Jego słowa uderzyły jak bat. Wstydzi się mnie? Czy jestem dla niego tylko służącą? Dusza ścisnęła mi się z bólu, ale postanowiłam nie milczeć.

Wieczorem zebrałam się w sobie: „Marek, domowe obowiązki trzeba dzielić. Sam możesz prać swoje rzeczy”. Zaśmiał się, patrząc na mnie z zimną wyższością: „Chciałaś młodszego mężczyznę, Elżbieto. Więc się postaraj. Bo inaczej po co mi jesteś?” Oniemiałam. Trzy sekundy ciszy — i wybuchnęłam: „Masz pół godziny, żeby spakować swoje rzeczy i wyjść”. Zbladł: „Żartujesz? Nie mam gdzie iść! Mój syn wprowadził dziewczynę do mojego mieszkania!” „Więc przeprowadźcie się razem!” — rzuciłam, zatrzaskując drzwi.

Gdy odszedł, spodziewałam się łez, ale nie przyszły. Tylko lekkie przygnębienie i pustka. Otworzyłam serce, a on wykorzystał mnie jak darmową pomoc domową. Dlaczego tak trudno znaleźć miłość w moim wieku? Dlaczego mężczyźni widzą we mnie wygodę, a nie kobietę z duszą? Jestem dumna, iż go wyrzuciłam, ale ból pozostał. Marzyłam o kimś, kto mnie doceni, a dostałam lekcję: nie każdy uśmiech jest szczery. Przyjaciółka mówi: „Elżbieto, jeszcze znajdziesz swojego człowieka”. Ale boję się znowu zaufać.

Nie żałuję swojej decyzji. Lepiej być samotną niż upokarzaną. Jednak głęboko w sercu wciąż wierzę, iż gdzieś jest mężczyzna, który zobaczy we mnie nie wiek, ale serce. Jak nauczyć się ufać po takiej zdradzie? Może ktoś przeżył coś podobnego? Skąd wziąć siłę, by znów uwierzyć w miłość? Moja historia to wołanie kobiety, która pragnie kochać i być kochaną, ale boi się, iż czas już minął. Czy naprawdę nie zasługuję na szczęście w wieku 62 lat?