Zasypały całe wsie i cmentarze. To najdłuższy pas piasku w Europie

Mierzeja Kurońska to nietypowy fragment wybrzeża Bałtyku, gdzie piasek i wiatr formują krajobraz. Pas lądu łączy spokojne wody zalewu z otwartym morzem i tworzy widoki, które chwilami przypominają pustynię. Wiele osób przyjeżdża tu po ciszę, szeroką przestrzeń czy krajobraz, który stale się zmienia.
To miejsce ma także mroczniejszą stronę, o której rzadko myśli się, patrząc na pocztówkowy piasek. Przez lata wiatr przesuwał wydmy tak szybko, iż potrafiły pochłaniać zabudowania, a dawne ślady życia znikały bezpowrotnie pod kolejnymi warstwami piasku. Dopiero konsekwentne działania z XIX wieku, przede wszystkim zalesianie i umacnianie terenu, pozwoliły częściowo opanować żywioł. w tej chwili obszar jest chroniony, a poruszanie się po nim wymaga uważności, ponieważ przyroda przez cały czas funkcjonuje tu według własnych zasad.

REKLAMA







Zobacz wideo Grzegorz Damięcki: Bardzo często dostajemy łupnia na planie



Najdłuższy pas piasku w Europie leży nad Bałtykiem. Mierzeja Kurońska jest podzielona granicą Litwy i Rosji
Mierzeja Kurońska obejmuje część litewską i rosyjską, a granica państwowa przecina jednolity krajobraz wydm, lasów oraz plaż typowych dla wschodniego wybrzeża Morza Bałtyckiego. Po stronie Litwy znajduje się 52 kilometry pasa lądu, a po stronie Rosji 46 kilometrów, co łącznie daje 98 kilometrów piaszczystego wybrzeża. Pas lądu jest bardzo wąski, dlatego w wielu miejscach można w krótkim czasie przejść z brzegu zalewu na brzeg morza. Taka bliskość dwóch różnych akwenów sprawia, iż krajobraz zmienia się tu dynamicznie, a spacer prowadzi przez las, wydmy i otwartą plażę.
Wydmy wędrują jak powolna fala. W przeszłości potrafiły zasypać całe wsie
Mierzeja Kurońska zbudowana jest z ruchomych wydm, które przemieszczają się pod wpływem wiatru. W przeszłości piasek potrafił przesuwać się choćby o 15 metrów rocznie, a pod jego warstwą zniknęły cztery wsie oraz dwa cmentarze na terenie Litwy.


Z tego powodu miejsce zyskało ponurą sławę, a osadnictwo przez długi czas było tu bardzo ryzykowne. Dopiero w XIX wieku rozpoczęto systematyczne obsadzanie wydm roślinnością i tworzenie pasów leśnych, co pozwoliło znacząco ograniczyć ich wędrówkę i ustabilizować krajobraz.
Piasek i wiatr tworzą tu Saharę Bałtyku. Najwyższa wydma wznosi się na około 60 metrów
Widok piaszczystych wzniesień potrafi zmylić zmysły, ponieważ teren chwilami wygląda jak pustynia. Najwyższą i najbardziej znaną jest wydma Parnidžio, która osiąga około 60 metrów wysokości i należy do największych ruchomych wydm w Europie. Na takiej wysokości choćby nadmorski wiatr brzmi inaczej, a piasek pod stopami zachowuje się jak miękka, sypka powierzchnia. Kontrast między chłodnym klimatem Bałtyku a pustynnym krajobrazem jest jednym z powodów, dla których Mierzeja Kurońska przyciąga tak wielu odwiedzających.



Thomas Mann zauważył niezwykłą wąskość półwyspu. Dziś przyciąga tych, którzy szukają ciszy i przestrzeni
Mierzeja Kurońska od dawna fascynowała ludzi wrażliwych na krajobraz, w tym pisarzy i artystów. Thomas Mann zwracał uwagę na jej długość oraz smukły kształt, widząc w tym jeden z powodów wyjątkowości tego miejsca. Współcześnie region zachował podobny charakter, mimo rosnącego zainteresowania turystów. przez cały czas sprzyja spokojnym spacerom, obserwowaniu światła na piasku oraz podziwianiu punktów widokowych, z których jednocześnie widać wodę i falujące grzbiety wydm.






Ochrona UNESCO zmieniła zasady funkcjonowania regionu. Dojazd jest prosty, ale na miejscu obowiązują reguły
Mierzeja Kurońska objęta jest szczególną ochroną ze względu na kruchość krajobrazu. Od 2000 roku znajduje się na liście światowego dziedzictwa UNESCO, co wiąże się z ograniczeniami dotyczącymi ingerencji w teren oraz poruszania się po wydmach.






Dojazd najczęściej prowadzi przez Litwę. Wiele osób wybiera przelot do Połągi, a następnie dojazd do Kłajpedy i przeprawę promem na mierzeję. Alternatywą jest podróż samochodem przez Polskę i Litwę, również zakończona przeprawą promową. Istnieje także możliwość dotarcia drogą morską do Kłajpedy z niemieckich portów i kontynuowania podróży krótkim rejsem.