Zapytałam tylko, gdzie są jajka a nazwano mnie sknerą. Synowa postanowiła kupić drugą lodówkę, by trzymać swoją żywność z dala.
Bywają w życiu chwile, gdy nie wiadomo, czy śmiać się, czy płakać. Wczoraj przeżyłam sytuację, od której wciąż trzęsą mi się dłonie. Postanowiłam upiec szarlotkę dawno nie rozpieszczałam rodziny domowym ciastem. Pogoda była łagodna, miałam dobry humor, a moja wnuczka bawiła się w sąsiednim pokoju. Wszystko było gotowe, brakowało tylko jajek. Otwieram drzwi lodówki i okazuje się, iż zniknęły. A przecież jeszcze kilka godzin temu tam były. Schowałam je specjalnie, żeby nikt ich nie wziął. Teraz pusto.
Naturalnie, poszłam zapytać synową, czy je wzięła lub przesunęła. Wtedy rozpętała się burza. Wpadła w furię: Co?! Żałujesz wnuczce jajek?! Zjadła dziś rano jajecznicę! Zamarłam, nie wierząc własnym uszom. Serce ścisnęło mi się z bólu. Odpowiedziałam: Jesteś naprawdę głupia Tak, nie powstrzymałam się. To mocne słowo, ale jak zareagować, gdy oskarża cię o skąpstwo przez dwa jajka, które sama kupiłaś?
A jej odpowiedź? Kupię własną lodówkę i każdy będzie jadł swoje! Wyobrażacie to? Pod jednym dachem, w tym samym mieszkaniu, osobne lodówki? To już nie rodzina, to współlokatorzy. I wszystko przez co? Przez to, iż ośmieliłam się zapytać o zaginione jajka.
Nie jestem już młodą kobietą. Żyję skromnie, bez luksusów. To mieszkanie to wszystko, co mam. Zdobyłam je z trudem, niemal przypadkiem. Utrzymuję się z emerytury, licząc każdy grosz. Chodzę na targi, by kupić taniej, wypatruję promocji. Młodzi mówią, iż nie mają czasu. Pracują, są zmęczeni rozumiem. Mój syn od rana do wieczora w biurze, by wyrwać rodzinę z biedy. Na osobne mieszkanie nie ma szans. Nie mogą się wyprowadzić czynsze są wysokie, a kredyt niedostępny. Więc żyjemy we czwórkę w kawalerce: ja, mój syn, synowa i wnuczka. Staram się nie narzucać, nie przeszkadzać, choćby cieszę się, iż mam towarzystwo.
Ale życie razem to nie tylko wspólna kuchnia i łazienka. To szacunek. To zrozumienie, iż starsza osoba też ma potrzeby, nawyki i niech mi Bóg wybaczy prawo do upieczenia ciasta. A tu kłótnia o dwa jajka. To nie pierwszy raz: patelnia nieodłożona na miejsce, garnek pożyczony bez pytania, składniki znikające, gdy planowałam gotować. Milczę, znoszę. Ale tym razem nie wytrzymałam. Bo to nie chodzi o jajka, lodówkę, ani choćby szarlotkę.
Chodzi o szacunek. O ten ból, gdy całe życie troszczyłaś się o innych, dawałaś, karmiłaś, wychowywałaś, a teraz słyszysz, iż jesteś sknerą. A przecież to ja ich przyjęłam, nie wypędzając, nie odmawiając. Dzieliłam mieszkanie, wszystko było wspólne, żyjemy, jak umiemy. A teraz sugerują, żebym jadła osobno, żyła osobno, trzymała się z boku.
Wiem, jesteśmy z innych pokoleń. Oni mają swoje poglądy, ja swoje. Ale rodzina to nie kwestia lodówek. Ani tego, kto co zjadł. To szacunek, uwaga i wdzięczność. Nie żądam pokłonów. Ale usłyszeć, iż jest się skąpym to boli. Bardzo.
Teraz myślę: nie będę się już wtrącać. jeżeli wszystko zjedzą, trudno. jeżeli nic nie zostanie, zjem makaron. Wspólne posiłki? Niech jedzą sami. Niech tylko wiedzą jedno: nie dlatego, iż jestem urażona czy skąpa. Oni tego chcieli. A ja będę pamiętać. I wyciągnę wnioski.
Życie uczy, iż szacunek traci się szybciej, niż się go zdobywa, ale rodzina nie dzieli się przez jajka ani przez nic innego.
