W sercu Wielkopolski, wśród pól pszenicy i łąk, stała stara posiadłość rodziny Kowalskich Dwór Pod Lipami. Tam, w ciepłe popołudnie, dwoje starszych ludzi siedziało na ganku: Jadwiga i Jan, małżeństwo, które do niedawna wierzyło, iż dom to najbezpieczniejsze miejsce na świecie. Obok nich leżały dwie zniszczone skórzane walizki i drewniane bujane fotele, które towarzyszyły im przez dziesięciolecia. Minęły już trzy dni, odkąd ich dzieci odjechały, obiecując wrócić za kilka godzin. Słońce trzy razy zaszło za horyzont, a cisza stawała się coraz cięższa.
Najstarszy syn, Marek, powiedział przed wyjazdem:
Mamo, jedziemy tylko do Poznania załatwić papiery i wracamy jeszcze dziś.
Kasia unikała wzroku matki, Tomek bez przerwy sprawdzał telefon, a Marek gwałtownie pakował rzeczy do samochodu. Jadwiga ściskała chusteczkę w dłoniach, czując, iż coś jest nie tak. Jan, mimo swoich 72 lat, trzymał się prosto i nasłuchiwał wiadomości w starym radiu, mamrocząc coś o problemach z dokumentami domu. Ale Jadwiga przeczuwała, iż to nie tylko opóźnienie. Matki potrafią czytać znaki ona czuła głęboki ból porzucenia.
Czwartego ranka Jadwiga obudziła się z bólem w piersi, który nie pochodził od serca. Jan patrzył przez okno na pustą drogę.
Nie wrócą szepnęła.
Nie mów tak, Jadziu.
Porzucili nas, Janku. Własne dzieci nas porzuciły.
Dwór Pod Lipami był dumą rodziny od trzech pokoleń: 50 hektarów żyznej ziemi, bydło, zboże i ogród, który Jadwiga pielęgnowała z miłością. Teraz, samotni, czuli się obco we własnym domu. Jedzenie się kończyło zostały jajka, domowy ser, trochę mąki i fasoli. Leki Jana skończyły się trzeciego dnia, i choć nie mówił o tym, czuł pulsujący ból głowy.
Jutro pójdę do wsi powiedział Jan.
15 kilometrów, Janku, w taki upał i w twoim wieku?
A co mam robić? Czekać tutaj?
Krótka sprzeczka wynikała bardziej z nerwów niż gniewu. W końcu przytulili się w małej kuchni, czując ciężar lat i samotności, której nigdy się nie spodziewali.
Szóstego dnia hałas silnika przerwał ciszę. Jadwiga wybiegła na ganek z bijącym sercem. To nie były ich dzieci, tylko sąsiad, Wojtek, na swojej starej motorowerze, przywożąc chleb i warzywa.
Pani Jadwigo, panie Janie, jak się macie?
Dobrze cię widzieć, Wojtku odparła Jadwiga, próbując ukryć ulgę.
Wojtek, samotnik o dobrym sercu, od razu wyczuł napięcie. Zobaczył walizki na ganku, prawie pustą lodówkę i zapytał:
Gdzie dzieci?
Pojechali do miasta załatwić sprawy odparł Jan, bez przekonania.
Jak dawno wyjechali?
Jadwiga zaczęła cicho płakać.
Sześć dni szepnęła.
Wojtek zamilkł, po czym wstał z poważną miną.
Przepraszam, panie Janie. Muszę coś sprawdzić.
Wrócił godzinę później, wyraźnie wzburzony.
Wczoraj widziałem samochód Marka w mieście, przed sklepem Lecha Nowaka, który skupuje stare meble. Wywozili rzeczy z waszego domu.
Cisza stała się ciężka jak ołów. Jadwiga poczuła, iż świat wiruje, a Jan musiał złapać się krzesła.
Pani Jadwigo, wybacz, iż to mówię, ale widziałem starą komodę i inne wasze rzeczy.
Sprzedają nasze rzeczy powiedział Jan, głos mu drżał.
Było jeszcze gorzej. Lech powiedział, iż pytali o sprzedaż dworu. Jadwiga pobiegła sprawdzić szafy i szuflady brakowało maszyny do szycia, obrazów, starych porcelanowych naczyń.
Jak mogli nam to zrobić? krzyknęła, wracając do kuchni.
Wojtek podszedł bliżej:
Nie chcę się wtrącać, ale nie możecie tu zostać sami. Zabiorę was do siebie.
Nie, Wojtku odparł Jan. To mój dom. jeżeli chcą mnie stąd wyrzucić, niech spróbują.
Jadwiga wzięła męża za rękę, przypominając sobie, dlaczego go pokochała za godność, choćby w trudnych chwilach. Wojtek uszanował ich decyzję, ale nie zostawił ich samych. Codziennie przynosił jedzenie i leki.
Tydzień później Jadwiga postanowiła wejść na strych. Szukała ważnych dokumentów. Tam, wśród kurzu i wspomnień, znalazła zapieczętowaną kopertę, napisaną przez teściową:
Dla Jadwigi i Jana, otworzyć tylko w potrzebie.
W liście były akty własności dodatkowych 25 hektarów ziemi na skraju wsi, zapisane na ich nazwiska od 1998 roku, z własnym źródłem wody.
Zawsze bałam się, iż nie wszystkie wnuki będą miały takie serce jak wy. Ta ziemia jest wasza. jeżeli będzie trzeba, szukajcie doktora Kowalczyka. Nie dajcie się wykorzystywać. Z miłością, Helena.
Jadwiga i Jan przeczytali w milczeniu. Teściowa przewidziała chciwość i zostawiła im niespodziewaną ochronę. Tej nocy prawie nie spali, między ulgą a smutkiem.
Następnego dnia Wojtek przyniósł wiadomości:
Marek szukał doktora Kowalczyka, pytał o dokumenty dworu. Próbowali sprzedać, ale brakowało jednego papieru.
Postanowili odwiedzić prawnika. Doktor Kowalczyk, starszy, zaufany człowiek, przyjął ich z euforią i troską.
Wasz syn Marek przychodził kilka razy, szukając informacji. Ale pani Helena kazała mi przysiąc, iż ujawnię to tylko w potrzebie.
Prawnik potwierdził własność ziemi i wyjawił, iż firma wodociągowa zaoferowała 2 miliony złotych za źródło.
Dziś, gdy wody brakuje, może być warte znacznie więcej.
Wrócili do domu w milczeniu. Odkrycie było niesamowite, ale bolesne teściowa miała rację co do dzieci. Tej nocy Jadwiga płakała:
Co zrobiliśmy źle, iż wychowaliśmy dzieci zdolne nas porzucić?
Nie zrobiliśmy nic złego, Jadziu. Daliśmy im miłość i przykład. jeżeli wybrali taką drogę, to nie nasza wina. Teraz wiemy, iż nie będziemy w potrzebie.
Trzy dni później wrócił samochód. Marek wysiadł pierwszy, z wymuszonym uśmiechem i otwartymi ramionami.
Przepraszamy za opóźnienie, w urzędzie był chaos. Papiery były pomieszane.
Jadwiga
