W sercu Wielkopolski, wśród pól pszenicy i łąk, stała stara wiejska chata, zwana przez wszystkich Starym Domem. Na ganku, w ciepłe popołudnie, siedziała dwójka starszych ludzi Jadwiga i Wojciech, którzy do niedawna wierzyli, iż dom to najbezpieczniejsze miejsce na świecie. Obok nich leżały dwie zniszczone skórzane walizki i drewniane bujane krzesła, które towarzyszyły im od dziesięcioleci. Czekali już trzy dni, odkąd ich dzieci odjechały, obiecując, iż wrócą za kilka godzin. Słońce trzy razy schowało się za horyzont, a cisza stawała się coraz cięższa.
Najstarszy syn, Marek, powiedział przed wyjazdem:
Mamo, jedziemy tylko do miasta załatwić papiery, wrócimy jeszcze dziś.
Anna unikała wzroku matki, Krzysztof bez przerwy sprawdzał telefon, a Marek pakował rzeczy w pośpiechu do samochodu. Jadwiga ściskała chusteczkę w dłoniach, czując, iż coś jest nie tak. Wojciech, zawsze wyprostowany mimo swoich 72 lat, próbował złapać wiadomości w starym radiu, mrucząc coś o problemach z dokumentami domu. Ale Jadwiga wiedziała, iż to nie tylko opóźnienie. Matki potrafią czytać między wierszami, a ona czuła w sercu ból porzucenia.
Czwartego ranka Jadwiga obudziła się z bólem w piersi, który nie pochodził z serca. Wojciech patrzył przez okno na pustą drogę.
Nie wrócą szepnęła.
Nie mów tak, Jadziu.
Zostawili nas tutaj, Wojtku. Nasze własne dzieci nas porzuciły.
Stary Dom był dumą rodziny od trzech pokoleń: 20 hektarów żyznej ziemi, bydło, zboże i ogród, o który Jadwiga dbała z oddaniem. Ale teraz, sami, czuli się jak obcy we własnym domu. Jedzenia było coraz mniej: zostały jajka, domowy ser, trochę mąki i fasoli. Leki Wojciecha skończyły się trzeciego dnia, i choć tego nie mówił, czuł pulsujący ból w głowie.
Jutro pójdę do wsi oznajmił Wojciech.
15 kilometrów, Wojtku, w taki upał i w twoim wieku?
A co mam zrobić? Czekać tutaj jak bezradny?
Krótka sprzeczka wynikała bardziej z nerwów niż z gniewu. W końcu przytulili się w małej kuchni, czując ciężar lat i samotności, której nigdy się nie spodziewali.
Szóstego dnia hałas silnika przerwał ciszę. Jadwiga wybiegła na ganek z bijącym sercem. To nie były ich dzieci, tylko sąsiad, Janek, na swojej starej motorowerze, z workiem chleba i warzyw.
Pani Jadwigo, panie Wojciechu, jak się macie?
Dobrze, żeś przyjechał, Janku odparła Jadwiga, próbując ukryć ulgę.
Janek, samotnik o dobrym sercu, od razu wyczuł napięcie. Zobaczył walizki na ganku, prawie pustą lodówkę i zapytał:
Gdzie dzieci?
Pojechali do miasta załatwić sprawy odpowiedział Wojciech bez przekonania.
Jak dawno wyjechali?
Jadwiga zaczęła cicho płakać.
Sześć dni wyszeptała.
Janek zamilkł, po czym wstał z poważną miną.
Wybaczcie, panie Wojciechu. Muszę coś sprawdzić.
Wrócił godzinę później, wyraźnie wzburzony.
Wczoraj widziałem samochód Marka we wsi, przed sklepem Łukasza Nowaka, który skupuje używane meble. Wynosili stąd wasze rzeczy.
Cisza stała się ciężka jak ołów. Jadwiga poczuła, iż świat się kręci, a Wojciech musiał złapać się krzesła.
Pani Jadwigo, wybaczcie, ale widziałem waszą starą komodę i inne rzeczy.
Sprzedają nasze rzeczy warknął Wojciech głuchym głosem.
Ale to nie wszystko. Łukasz powiedział, iż pytali o sprzedaż domu. Jadwiga pobiegła sprawdzić szafy i szuflady brakowało maszyny do szycia, obrazów, starych porcelanowych naczyń.
Jak mogli nam to zrobić?! krzyknęła, wracając do kuchni.
Janek podszedł bliżej:
Nie chcę się wtrącać, ale nie możecie tu zostać sami. Zabiorę was do siebie.
Nie, Janku odparł Wojciech. To mój dom. jeżeli chcą nas stąd wyrzucić, niech spróbują mi to powiedzieć w twarz.
Jadwiga wzięła męża za rękę, przypominając sobie, dlaczego się w nim zakochała za jego dumę, choćby w najtrudniejszych chwilach. Janek uszanował ich decyzję, ale ich nie opuścił. Codziennie przywoził jedzenie i leki.
Tydzień później Jadwiga postanowiła wejść na strych. Szukała ważnych dokumentów. Tam, wśród kurzu i wspomnień, znalazła zaklejoną kopertę z napisem od teściowej:
Dla Jadwigi i Wojciecha. Otworzyć tylko w nagłej potrzebie.
Pismo zawierało dokumenty na kolejne 10 hektarów ziemi na skraju wsi, zapisane na ich nazwiska od 1998 roku, z własnym źródłem wody.
Zawsze bałam się, iż niektóre wnuki nie będą miały takiego serca jak wy. Ta ziemia należy tylko do was. jeżeli będzie trzeba, znajdźcie adwokata Kowalskiego. Nie dajcie się wykorzystywać. Z miłością, Helena.
Jadwiga i Wojciech czytali w milczeniu. Teściowa przewidziała chciwość i zostawiła im niespodziewaną ochronę. Tej nocy prawie nie spali, między ulgą a smutkiem.
Następnego dnia Janek przyniósł wieści:
Marek szukał adwokata Kowalskiego, pytał o dokumenty domu. Próbowali sprzedać, ale brakowało jednego podpisu.
Poszli do prawnika. Adwokat Kowalski, starszy, zaufany człowiek, przyjął ich z euforią i troską.
Wasz syn Marek przychodził kilka razy, szukając informacji. Ale pani Helena kazała mi przysiąc, iż ujawnię to tylko w ostateczności.
Prawnik potwierdził własność ziemi i wyjawił, iż firma wodociągowa zaoferowała 5 milionów złotych za źródło.
Dziś, przy brakach wody, może być warte jeszcze więcej.
Wrócili do domu w ciszy. Odkrycie było niesamowite, ale bolesne teściowa miała rację co do dzieci. Tej nocy Jadwiga płakała:
Co zrobiliśmy źle, iż wychowaliśmy takie dzieci?
Nic złego, Jadziu. Daliśmy im miłość i przykład. jeżeli wybrali taką drogę, to nie nasza wina. Ale teraz wiemy, iż nie będziemy w potrzebie.
Trzy dni później samochód wrócił. Marek wysiadł pierwszy, z wymuszonym uśmiechem.
Przepraszamy za zwłokę, w urzędzie był
