Pięć lat temu świat Leona Kowalskiego zawalił się, by potem odrodzić z nową, olśniewającą mocą. Jego sześcioletnia córka, Weronika, anioł w ludzkiej postaci, zaczęła tracić siły. Jej uśmiech, który niegdyś rozświetlał najciemniejsze pokoje, pojawiał się coraz rzadziej. Lekarze, najpierw powściągliwi, potem lodowaci, wydali wyrok: nieuleczalna choroba. Guz mózgu. Słowo, którego nie da się wypowiedzieć bez drżenia. Ale dla Weroniki to nie był koniec to było wyzwanie, które przyjęła z godnością królowej.
Leon i Alicja, ludzie o sercach złamanych, zanim zrozumieli, iż można je złamać, zrobili wszystko, by dać córce szansę na normalne życie. Marzyli, by Weronika poszła do szkoły, poznała litery, nauczyła się liczyć, przeczytała bajkę przed snem. Marzyli o tym, co dla innych było codziennością. Dla nich to był cud.
Zatrudnili nauczycielkę Danutę Wiśniewską, kobietę o ciepłych dłoniach i mądrym sercu. Już po dwóch tygodniach zauważyła niepokojący objaw: po każdej półgodzinnej lekcji Weronika zaczynała odczuwać silny ból głowy. Dziewczynka ściskała skronie, bladła, ale uparcie prosiła, by kontynuować. Chcę się uczyć mówiła. Muszę zdążyć. Danuta, nie mogąc milczeć, delikatnie, ale stanowczo poradziła rodzicom wizytę u lekarza:
To może nie być zwykłe zmęczenie. Trzeba to sprawdzić. Poważnie. Bardzo poważnie.
Alicja, kobieta o instynkcie matki, wyczuła, iż coś jest nie tak. Zapisała córkę na badania jeszcze tego samego dnia. Następnego ranka cała rodzina ojciec, matka i krucha jak wiosenny kwiat Weronika wyruszyła do szpitala. Leon, silny, pewny siebie biznesmen, przekonywał siebie: To wiek przejściowy. Rozwijający się organizm. Wszystko minie. Nie mógł, po prostu fizycznie nie był w stanie dopuścić myśli, iż jego córka jest chora. Weronika była cudem wymodloną córką, urodzoną, gdy Alicja miała 37 lat, gdy wszyscy myśleli, iż już nie będą mieli dzieci. Każdego ranka szeptali: Dziękuję Ci, Boże, za nią. A teraz Bóg, zdawało się, odbierał swój dar.
Trzy godziny cała wieczność spędzili w klinice. Lekarz był chłodny jak zimowy wiatr. Następnego ranka, zostawiwszy Weronikę z opiekunką, rodzice wrócili po wyniki. W gabinecie przywitało ich milczenie i ciężkie spojrzenie.
Wasze dziecko ma guza mózgu powiedział lekarz. Rokowania są niepomyślne.
Alicja zachwiała się jak podcięte drzewo. Twarz Leona stała się kamienna. Stał jak w mgle, nie wierząc, nie akceptując, nie chcąc. To nie mogła być prawda. To była pomyłka. Pomyłka wszechświata. Pobiegli do kolejnej kliniki, potem do trzeciej, czwartej. Wszędzie ta sama diagnoza. Ten sam wyrok.
Rozpoczęła się walka. Walka o każdy dzień, o każdy oddech. Leon i Alicja sprzedali firmę, dom, samochód. Latali do Stanów, Niemiec, Izraela. Płacili za eksperymentalne terapie, najlepsze kliniki, ostatnie nadzieje. Ale medycyna rozłożyła ręce. Weronika gasła. Powoli, nieubłaganie. Ale zawsze z uśmiechem.
Pewnego wieczoru, gdy słońce chowało się za horyzont, malując pokój na złoto, Weronika cicho powiedziała do ojca:
Tato obiecałeś mi pieska na urodziny. Pamiętasz? Tak bardzo chcę się z nim pobawić Czy zdążę?
Serce Leona pękło. Ścisnął jej małą dłoń, patrzył w oczy pełne światła i szepnął:
Oczywiście, kochanie. Oczywiście, iż ci kupimy. I na pewno się z nim pobawisz. Obiecuję.
Alicja płakała całą noc. Leon stał przy oknie, wpatrując się w ciemność, i szeptał w pustkę:
Dlaczego ją zabierasz? Jest taka dobra, taka jasna Weź mnie! Weź mnie zamiast niej! Ja nikomu nie jestem potrzebny, ale ona ona jest potrzebna wszystkim!
Następnego ranka cicho wszedł do pokoju Weroniki, trzymając na rękach małego szczeniaka złocistego labradora o oczach pełnych dobroci. Nagle piesek wyrwał się, pomknął po dywanie jak błyskawica i wskoczył na łóżko. Weronika otworzyła oczy i po raz pierwszy od dawna roześmiała się.
Tato! Jaki on śliczny! zawołała, tuląc pieska. Nazwę go Burek!
Od tej pory byli nierozłączni. Burek stał się jej cieniem, obrońcą, głosem, gdy słowa już nie przychodziły. Lekarze dawali Weronice pół roku. Przeżyła osiem miesięcy. Może to miłość do Burka dała jej siłę. A może to był dar z góry dar, który miał trwać dalej.
Gdy Weronika nie mogła już wstać, cicho rozmawiała z psem:
niedługo odejdę, Burek. Na zawsze. Może mnie zapomnisz Ale ja chcę, żebyś pamiętał. Masz, weź moje kółeczko.
Zdjęła z paluszka maleńkie złote kółko i zawiesiła je na obroży. Łzy spływały po jej policzkach.
Teraz na pewno mnie zapamiętasz. Obiecujesz?
Kilka dni później Weronika odeszła. Cicho, w ramionach rodziców, z Burkiem leżącym obok. Alicja oszalała z rozpaczy. Leon stał się obcym samemu sobie. A Burek przestał jeść, siedział na łóżku, wpatrywał się w pustkę i czekał. Po tygodniu zniknął. Leon i Alicja szukali go wszędzie: w parkach, na ulicach, w piwnicach. Czuli winę bo to nie był zwykły pies, to był ostatni dar Weroniki, jej dusza, żyjąca w jego wierności.
Minął rok. Leon otworzył lombard i zakład jubilerski. Nazwał je Burek. W każdej biżuterii cząstka pamięci, w każdym dźwięku kasy echo jej śmiechu.
Pewnego ranka Irena, jego wierna pomocnica, powiedziała:
Panie Leonie, przyszła dziewczynka. Płacze. Proszę wyjść.
Wyszedł do holu i zamarł. Przed nim stała dziewczynka lat dziewięciu, w znoszonych ubraniach, z przerażonymi oczami i spojrzeniem identycznym jak Weroniki. Te same ciemne, głębokie jak noc, pełne bólu i nadziei.
Co się stało, kochanie? zapytał łagodnie.
Nazywam się Zosia sz
